หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1280

อาหมานพึมพำอยู่ข้างหลังว่า “อย่ารังแกเด็กจน”

“อย่ารังแกคนหนุ่มที่ยากจน...”

“อย่ารังแกคนวัยกลางคนที่ยากจน...”

“อย่ารังแกคนชราที่ยากจน...”

ซ่านซ่านหันกลับไปมองนางด้วยความโกรธจัด ร้องไห้ว๊า ปิดหน้าแล้ววิ่งกลับเข้าห้อง นอนคว่ำหน้าร้องไห้เสียงดังบนเตียง

มากเกินไปแล้ว!!

มันมากเกินไปจริง ๆ! บางครั้งก็อยากจะทำลายโลกนี้จริง ๆ!

“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ออกมากินข้าวเย็นเร็ว ลูกผู้ชายตัวโตแล้วร้องไห้มันยังไงกัน…” ลู่เจาเจาโผล่หัวออกมาพูดหยอกล้อ เลียนแบบหญิงชราชาวบ้าน

ซ่านซ่านนอนคว่ำอยู่บนเตียง ยกหัวขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ข้าข้า ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าอีกแล้ว!!” หึ! คืนคลังสมบัติของข้ามา!!

หลอกเอาสมบัติของข้าไปแล้วยังมาว่าข้าร้องไห้ไม่เป็นลูกผู้ชายอีก!!

“คืนนี้มีขาหมูที่เจ้าชอบที่สุดนะ ไม่มากินจริง ๆ หรือ?” ลู่เจาเจาเอียงคอถาม

ซ่านซ่านเม้มริมฝีปาก “ไม่กิน! ไม่กิน ซ่านซ่านมีศักดิ์ศรี!!”

ลู่เจาเจาเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ ตั้งแต่เมื่อคืนตื่นขึ้นมาหมอนี่ก็เหมือนมีไฟในท้องหาเรื่องตลอดเวลา เขาไม่ได้ไปรวมตัวกับลูกน้องแล้วหรือ?

ลู่เจาเจาก็ไม่ได้สนใจเขา หันกลับไปกินข้าวต่อ

ซ่านซ่านยกสะโพกขึ้นอย่างดื้อรั้น สาบานอย่างดุเดือดจนฟันน้ำนมสีขาวหลายซี่โผล่ออกมาด้วยความโกรธ “ข้า ชีเจวี๋ย สาบานอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่กินของเหลือเด็ดขาด!”

“ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้าจะเป็นคนเย็นชา!”

“จากนี้ไป ข้าจะไม่ยิ้ม! ไม่พูดอีกต่อไปแล้ว!”

เขาชูกำปั้นเล็ก ๆ ของเขาขึ้นมา ข้าจะทำให้ลู่เจาเจาเสียใจอย่างสุดซึ้ง! ให้นางรู้ว่านางทำร้ายข้า!

เขาจะยิ่งทำให้ลู่เจาเจาเสียใจมากขึ้นไปอีก ให้นางเสียใจที่น้องชายที่น่ารักของนาง กลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้ได้ยังไง!

“ข้าจะเป็นคนเย็นชา!” ข้าต้องการให้ลู่เจาเจาคุกเข่าข้าง ๆ ร้องไห้แล้วพูดว่า ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะ

ยิ่งเขาคิด เขาก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข เขาหัวเราะออกมาทั้ง ๆ ที่กำลังร้องไห้อยู่

แล้วเขาก็รีบทำหน้าบึ้งทันที ข้าเป็นคนเย็นชา

คืนนี้เขาอดทนต่อความหิวโหย ไม่กินอะไรเลย เขาเข้านอนด้วยความหิว

แม่นมถือชามซุปปลาสีขาวขุ่น ในซุปยังมีลูกชิ้นปลาสีขาวนวลหลายลูก โรยหน้าด้วยใบขึ้นฉ่ายซอยละเอียด ดูแล้วน่ารับประทานยิ่งนัก

ลู่เจาเจายืนอยู่หน้าประตู แม่นมกระซิบว่า “คุณชายน้อยไม่เคยหิวโหยมาก่อน เกรงว่าเขาจะไม่ได้กินแล้วนอนไม่หลับตอนกลางคืนเจ้าค่ะ”

“บ่าวจะป้อนทีละนิด น่าจะกินได้บ้าง”

ยังไม่ทันได้ผลักประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงซ่านซ่านละเมอพูดว่า “ตีพี่หญิง ตีพี่หญิง…”

ปลายนิ้วของนางแทบจะไม่มีแรงขยับเขยื้อน

อาอู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ ทนไม่ไหวแล้ว เด็กยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งต้องการพลังมากขึ้น เด็กคงจะมีสติสัมปชัญญะแล้ว ช่วงนี้ก็ดูดพลังจากแม่น้อยลงแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเด็กจะคลอดออกมาไม่ได้

ข้างนอกมีเสียงฝีเท้า

“อาอู๋ เจ้า...เจ้าลุกขึ้นมาดื่มยาวิญญาณเสียหน่อย” จู๋มั่วถือถ้วยยาเข้ามาอย่างระมัดระวัง เห็นอาอู๋ล้มอยู่บนเตียง แม้แต่แรงจะลุกขึ้นนั่งยังไม่มี ก็รู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาคลอ

เขารีบประคองให้อาอู๋นั่งขึ้น ความเจ็บปวดในแววตาก็แทบจะเอ่อล้นออกมา

“ยาวิญญาณนี้ใช้กับข้าไม่ได้ผลแล้ว ท่านพี่…” อาอู๋น้ำตาคลอเบ้า เอนกายพิงไหล่เขาอย่างอ่อนแรง นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าจู๋มั่วกำลังตัวสั่น

“ต้องได้ผลสิ ต้องได้ผลสิ อาอู๋ เจ้าอย่ากลัวไป ข้าอยู่กับเจ้าตรงนี้ ของวิเศษล้ำค่าในสามดินแดน ข้าจะหามาให้เจ้าทั้งหมด” จู๋มั่วป้อนยาให้อาอู๋ทีละนิด อาอู๋ขมวดคิ้วขณะดื่ม

“ท่านพี่ ยาวิญญาณนี้ทำไมถึงมีกลิ่นคาวเลือด แต่พลังวิญญาณกลับเข้มข้นกว่าเดิม ร่างกายข้าก็ไม่เจ็บปวดแล้วด้วย”

สีหน้าจู๋มั่วซีดเผือดเล็กน้อย เลือดมังกรเป็นสิ่งบำรุงชั้นเลิศ

“ต้องมียาวิญญาณสักชนิดที่จะช่วยให้อาอู๋หายดี” แววตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายอาอู๋ทรุดโทรมลงทุกวัน

หลังจากดื่มยาหมด จู๋มั่วก็เช็ดปากให้นาง

“ท่านพี่ ได้ให้กำเนิดลูกคนนี้ให้ท่าน ข้ามีความสุขมาก หากข้าไม่มีวาสนาอยู่รอด ท่านต้องเลี้ยงดูเขาให้ดีแทนข้านะ ได้หรือไม่ ท่านสัญญากับข้านะ!” นางจับมือจู๋มั่วไว้ด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัดว่ากระดูกนิ้วซีดขาว