หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 172

สีหน้าของเวินหนิงในขณะนี้เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า นางห้ามรถม้าทีละคันๆ

“ไม่เป็นธรรมเหรอ ลูกสาวแท้ๆ ของสวี่ซื่อรายงานเอง จะไม่เป็นธรรมได้ยังไง”

“แม่นางลู่จิ่งเหยาจัดการต่อญาติพี่น้องตามกฎหมายเพื่อรักษาสัจจะต่อประเทศชาติ นี่เป็นการกระทำที่มีสัจธรรมอย่างมาก”

“ราชครูสวี่นั้นก่อกบฏทั้งตระกูล ทำให้จวนจงหย่งโหวรับเคราะห์ไปด้วย ยังดีที่รัชทายาทเมตตา สังหารเพียงเครือญาติสายตรงของตระกูลลู่” ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์ไปทั่ว

มีคนแอบไปหาเวินหนิง

“ถ้าหากเจ้าลอดใต้หว่างขาของข้าไป ข้าก็จะยื่นสาส์นกราบทูลให้เจ้า ว่ายังไงล่ะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งยิ้มแล้วพูด

ผมจอนของเวินหนิงนั้นตกลงมา นางกัดริมฝีปากไว้ ไม่รู้ว่าเพราะความหนาวหรือโกรธแค้น

“ท่านพูดจริงหรือ”

“ตระกูลสวี่นั้นได้รับความไม่เป็นธรรม ท่านโปรดช่วยตระกูลสวี่หน่อยนะ ข้าจะลอด ข้าจะลอด...”

เวินหนิงคุกเข่ากับพื้นหิมะ นางลอดใต้หว่างขาที่น่าอับอายนั่นภายใต้เสียงหัวเราะเยาะของคนอื่น

ของเหลวสีเหลืองอ่อนนั้นไหลรินลงมาจากหัว

กลิ่นเหม็นนั้นกระจาย ทุกคนยิ่งหัวเราะเยาะอย่างชอบใจ

“แบบนี้ยังจะยื่นสาส์นกราบทูลอีกเหรอ เพื่อนพี่น้อง ลากนางไป”

“แม่นางจิ่งเหยาพูดแล้ว พรุ่งนี้ตระกูลเวินก็จะถูกเนรเทศไปที่เทือกเขาทางใต้แล้ว” ผู้คนต่างหัวเราะเยาะอย่างชอบใจ จากนั้นก็ลากเวินหนิงที่กรีดร้องด้วยความตกใจเข้าไปในซอยเล็กๆ

“ไม่ๆ! ไม่!”

“อย่านะ!”

“อย่า พวกแกจะต้องตาย พวกแกจะต้องตาย” เสียงร้องแหลมแสบแก้วหูของเวินหนิงดังมาจากในซอย และก็มีเสียงชั่วร้ายมากมายดังขึ้นจากข้างในเช่นเดียวกัน

ลู่เจิ้งเย่ว์ราวกับเป็นเงา เขาต่อยหมัดไปที่พวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

ปล่อยเวินหนิง ปล่อยเวินหนิงนะ

เสียงร้องไห้ที่สิ้นหวังของเวินหนิงดังอยู่ข้างหู เขาได้แต่มองดูพวกเขาฉีกเสื้อผ้าของเวินหนิงจนขาดลุ่ย

“อ๊าก!” ลู่เจิ้งเย่ว์เหงื่อท่วมหัวแล้วตกใจตื่นมาจากความฝัน

ใจของเขานั้นเต้นเร็วมาก เขานั้นตกอยู่ในภาวะเศร้าโกรธและสิ้นหวัง ตัวของเขานั้นสั่นจนไม่สามารถที่จะควบคุมได้