หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 185

เขาเกิดมาโชคชะตาไม่ดี ถูกส่งไปเลี้ยงอยู่ในวัดฮู่กั๋ว เพราะเสียนเฟยคิดถึงลูกชาย ทุกปีต้องป่วยหนักหนึ่งครั้ง

เทศกาลฤดูใบไม้ผลิในปีก่อนๆ เป็นวันที่นางใจสลาย

ทั้งครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากลมเกลียว นางกลับต้องห่างจากเลือดเนื้อเชื้อไข แต่ก็กังวลถึงดวงแคว้นเป่ยเจา เป็นห่วงประชาชน กลัวภัยธรรมชาติไม่ขาด จะเอาลูกชายนางสังเวยสู่สวรรค์

ปีนี้ บนใบหน้าเสียนเฟยมีรอยยิ้มอยู่ตลอด

วันที่สิบห้า พรุ่งนี้ลูกก็ต้องกลับวัดแล้ว

เสียนเฟยที่จองหองมาโดยตลอด แอบเช็ดน้ำตา

“หมู่เฟย ท่านหนาวหรือไม่?” เณรน้อยผอมบางเล็กน้อย ถึงแม้อยู่ในวัดมีคนดูแล แต่ก็ยังผอมจนน่าสงสาร

แต่ในวัดยากจนลำบาก ทุกวันเขาต้องตื่นเช้ามืดตามอาจารย์ไปทำวัตรเช้า

“หมู่เฟยไม่หนาว ลูกหนาวไหม?” เสียนเฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมฝาด ข่มน้ำตาเอาไว้ ยิ้มออกมาให้ลูกชาย

องค์ชายสี่เม้มริมฝีปากส่ายหน้า หัวโล้นน้อยดูแล้วน่ารักเป็นพิเศษ

เสียนเฟยปวดใจและสงสาร

อยากให้มีเทพเจ้าลงมาจุติ ช่วยชะตาลูกชาย

นางไม่ขอลูกมั่งคั่งร่ำรวย และไม่ขอลูกนั่งบนตำแหน่งที่สูงสุดนั่น ขอแค่ลูกสามารถมีความสุข เลี้ยงอยู่ข้างกาย

เสียนเฟยเป็นบุตรสาวของฮู่กั๋วกงใต้เท้าหลี่ ตอนเพิ่งเข้าพระราชวังยิ่งใหญ่เกรียงไกร

ถึงขั้นยังมีคนคาดเดา หากเสียนเฟยให้กำหนดองค์ชาย เกรงว่าจะเป็นภัยคุกคามถึงตำแหน่งของฮองเฮาในพระราชวัง

ตอนเพิ่งเข้าพระราชวัง เสียนเฟยค่อนข้างหยิ่งผยอง

แข่งใครสูงใครต่ำกับฮองเฮาทุกเรื่อง

คิดไม่ถึง……

หลายปีนี้เสียนเฟยเพื่อองค์ชายสี่ เรียนรู้ที่จะไหว้พระแล้ว

นิสัยสงบเงียบขึ้นทุกวัน

“เสด็จพี่สี่ ท่านรู้เยอะจริงๆ” องค์ชายน้อยสีหน้าอิจฉา

องค์ชายสี่เม้มริมฝีปาก บนใบหน้าเล็กมีความเขินอาย “วัดฮู่กั๋วมีหอเก็บตำราอยู่ ข้าไปอ่านเป็นประจำ”