หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 260

“แล้วข้าควรเรียกท่านยายหรือท่านย่าดีล่ะ?” เด็กน้อยปรบมือดีใจ

“เรียกท่านย่าเหมือนเดิมเถอะ พวกเรา เราเป็นครอบครัวที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน” ฟางซวี่อันดีใจมาก ต่อไปจะไม่มีใครเยาะเย้ยเขาแล้วว่าเป็นลูกเลี้ยง

“ตาแก่ ครั้งนี้เจ้าทำเรื่องดีๆ แล้ว” นายหญิงใหญ่ดีใจมาก

“บรรพบุรุษน้อยของพวกเรา มีอะไรจะพูดหรือไม่” นายหญิงใหญ่มองนางด้วยความเอ็นดู สายตาของนางมีความสุขยิ่งนัก

เหมือนกับมองดูสมบัติล้ำค่าที่สุดในใต้หล้านี้

ทั้งครอบครัวรอคอยคำพูดของผู้มีพระคุณด้วยสายตากระตือรือร้น

ผู้มีพระคุณยืนบนเก้าอี้ ใบหน้าเล็กๆ อวบอ้วนของนางเต็มไปด้วยความนิ่งขรึม

นางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “นมหนึ่งเหยือกได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ฮ่าๆๆ...

ผู้มีพระคุณของอายุเพียงหนึ่งปีกว่าๆ ผิดพลาดก็ไม่เป็นไร ฟางซวี่อันออกไปซื้อนมมาให้นางด้วยตัวเอง

เด็กน้อยกินข้าวอยู่บ้านตระกูลฟางจนท้องอิ่ม จากนั้นก็ได้ยินเสียงรายงานมาจากหน้าประตู

“คุณชายใหญ่ลู่มารับบรรพบุรุษน้อยขอรับ”

ลู่เยี่ยนซูรู้สึกเกรงใจจวนท่านเจ้ากรมเป็นอย่างมาก

เกรงใจจนคนอื่นรู้สึกขนลุก

เขาเป็นบัณฑิตซิ่วไฉที่พิการมาหลายปีแล้ว ท่านเจ้ากรมหรือ? นายหญิงใหญ่หรือ? แม้แต่ลูกชายคนโตและลูกสะใภ้ของจวนท่านเจ้ากรมก็ออกมาต้อนรับ???

ใบหน้าของเขาใบหน้าขนาดนั้นเลยหรือ?

พวกเขากระทั่งออกมาส่งถึงหน้าประตูด้วยตนเองเลยหรือ

“บรรพบุรุษน้อย หากว่าเจ้าได้รับความไม่เป็นธรรม ก็รีบมาบอกข้า ข้าจะไปขอร้องทางการให้เจ้า” ท่านเจ้ากรมม้วนแขนเสื้อขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

ลู่เยี่ยนซูก็ตกใจมาก

บรรพบุรุษน้อยอะไรนะ?!

ท่านเจ้ากรมในเวลานี้ไหนเลยจะรู้ว่าเขาต้องไปที่กั๋วจื่อเจี้ยนทุกวันในฐานะผู้ปกครอง

ขอลาทุกวันเพื่อไปต่อสู้ที่กั๋วจื่อเจี้ยน

เมื่อใดก็ตามที่ลู่เจาเจาก่อปัญหา ทั้งราชสำนักก็จะเข้าข้าง!