หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 295

ใบหน้าของฮ่องเต้เซวียนผิงนิ่งสงบ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ลู่หย่วนเจ๋อเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวแข็งทื่อไปด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากของเขาเปิดกว้าง พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เป็น...เป็นไปได้อย่างไร?

ฝ่าบาท!

แกร็ก

ร่างกายของลู่หย่วนเจ๋ออ่อนยวบ หัวใจของเขาเต้นราวกับฟ้าผ่า และหลังของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

ทันทีที่เข่าของเขาอ่อนลงเขา เขาก็คุกเข่าอยู่ตรงนั้นทันที

ร่างกายของเขาสั่นไปหมด

“ฝ่าบาท...ฝ่าบาท?” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

เป็นไปได้อย่างไร? เหตุใดสวี่ซื่อถึงมาอยู่ที่นี่กับฝ่าบาทได้ล่ะ?

ชู้ของสวี่ซื่อก็คือฮ่องเต้หรือ?

เมื่อคิดถึงคำพูดที่กบฏของเขาเมื่อครู่นี้ ลู่หย่วนเจ๋อก็แทบจะเป็นลมไปทันที

“หิวจนไม่เลือกอาหารอย่างนั้นหรือ?”

“เก็บรองเท้าเก่าหรือ?”

“ไอ้คนสารเลว!” ฮ่องเต้เยาะเย้ย ยกเท้าขึ้น แล้วเตะไปที่อกของลู่หย่วนเจ๋อ

“โอ๊ย...” ลู่หย่วนเจ๋อร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาที่ถูกเตะก็ขดตัวอยู่กับพื้น ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่น พยายามลุกขึ้นแล้วคุกเข่าลงที่แทบเท้าของฮ่องเต้

เขาเจ็บหน้าอกมากรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในสั่นสะเทือนไปหมด

ลมบนม้าเดิมทีก็ทำลายรากฐานเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่านั้นอีก

การเตะของฝ่าบาทเหมือนมีความแค้นส่วนตัวแนบมาด้วย

“กระหม่อมสมควรตาย กระหม่อมสมควรตาย กระหม่อมไม่รู้...”

เมื่อครู่นี้ลู่หย่วนเจ๋อเย่อหยิ่งมาก ตอนนี้เขากลับตื่นตระหนกแล้ว

ทันใดนั้น ลู่หย่วนเจ๋อก็ยกมือขึ้นและตบหน้าตัวเอง

เพลี๊ยะ

เพลี๊ยะ

เขาเหวี่ยงแขนอย่างรุนแรง การตบแต่ละครั้งนั้นเพิ่มความรุนแรงขึ้น และแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เขาเหลือบมองจงหย่งโหว บางคนไม่รู้ว่าตนได้สูญเสียอะไรไป

หลังจากที่ฮ่องเต้จากไป สวี่ซื่อก็มองไปที่จงหย่งโหวเบาๆ

จงหย่งโหวยังคงคุกเข่าลงกับพื้นและตบตัวเอง

เขาง้างแขนเต็มที่ และเลือดก็เริ่มไหลออกมาจากมุมปาก

“ท่านโหว ท่านต้องตบหน้าตัวเองให้พอ ดูสิ หน้าใหญ่มากขนาดนี้”

“ไม่ว่าข้าจะแต่งงานอีกรอบหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกับท่าน?!”

“ท่านโหวคิดว่าทุกคนต้องหน้าไม่อายเหมือนกันกับท่านหรือ?”

สวี่ซื่อหัวเราะเยาะ บนใบหน้าไม่ปิดบังสีหน้าถากถางเลยสักนิด

ทำเอาลู่หย่วนเจ๋อกัดฟันอย่างเกลียดชัง

สวี่ซื่อถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาทันที

“เติงจือ พวกเราไปกันเถอะ”

สวี่ซื่อหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับตบ

ลู่หย่วนเจ๋อ วันดีๆ ของเจ้าเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว