หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 309

“แล้วทำไมลู่เจาเจาถึงจำเป็นหรือเพคะ...” เซียวกุ้ยเฟยยังคงไม่ยอม มอบตำแหน่งให้ลู่เจาเจานางยอมไม่ได้

“อ่อ เพราะว่าเรากังวลว่านางจะโดนดูถูก”

เซียวกุ้ยเฟยแทบจะไปต่อไม่ถูก ฮ่องเต้ตอบอย่างไม่ลังเลสักนิด

“จะให้ตำแหน่งมั้ยเพคะ?” ลู่เจาเจาพูดเบาๆ และดึงที่ปลายชุดของเขา

“ถ้าไม่ให้ ข้ากลับบ้านแล้ว”

[พี่รัชทายาทบอกว่า เมื่อให้ตำแหน่งเสร็จและมีกินเลี้ยง]

[แล้วตกลงมันจะยังมีอยู่มั้ยนะ มีอาหารเยอะมั้ย ข้ากินได้เยอะๆ เลยมั้ย ตอนนี้ข้ามีฟัน 12 ซี่แล้ว...]

ลู่เจาเจาร้อนใจ

[ท่านแม่บอกว่าเด็กเล็กต้องกินอะไรที่ย่อยง่ายๆ ไม่ควรจะมันมากเกินไป ต้องกินนมและผักเยอะๆ]

[แต่ข้าไม่อยากกินผัก]

[กินผัก ทำไมข้าต้องอยากกินด้วยข้าไม่ใช่วัวนะ]

“ชู่....” องค์รัชทายาทเม้มปากแน่นและพยายามกลั้นน้ำตาไว้

เสียงความคิดของลู่เจาเจา มักจะเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงเสมอ

ฮงเฮาเหลือบมองเขา องค์รัชทายาทแกล้งไอเล็กน้อยและกลับมาสำรวมกริยาตามเดิม

“ให้ๆ” ฮ่องเต้โบกมือด้วยเกรงว่านางจะหนีไป

เซียวกุ้ยเฟยยืนจ้องอยู่ตรงนั้น ด้านข้างเป็นองค์หญิงน้อยต่างก็มองไปที่ลู่เจาเจา

มันเพราะนางคนเดียว นางคนเดียวเลย

ลู่เจาเจาไม่ได้สนใจอะไร

นางคิดแค่ว่างานเลี้ยงจะเริ่มเมื่อไหร่ และจะมีอาหารกี่จาน

หลังจากที่เสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด ท้องของนางก็รู้สึกหิวโซ จ้องมองที่เครื่องบรรณการจนน้ำลายแทบจะไหล

“เช็คน้ำลายซะ มื้ออาหารกำลังจะเริ่มแล้ว” องค์รัชทายาทแอบเช็ดน้ำลายจากมุมปากของนาง

เมื่อชื่อของลู่เจาเจาได้ถูกบันทึกไว้ในลำดับของราชวงศ์ และมีป้ายหยกรับรอง

ตอนนั้นเอง...

นกจำนวนมากก็บินเข้ามาจากทุกทิศทาง