หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 312

“ท่านแม่ ท่านแม่ ครั้งนี้ลูกสอบได้อันดับหนึ่ง อาจารย์ครูชื่นชมลูกด้วยขอรับ...” ลู่หยวนเซียวนั้นยิ้มอย่างดีใจ นี่เป็นครั้งแรกเลย

เขานั้นหมั่นเพียรอ่านหนังสืออย่างมาก ฮือ

ไม่อยากจะเป็นมนุษย์สุกรหรอกนะ

ไม่อยากถูกตัดหูขูดตา!

“แม้ว่าจะเทียบพี่ชายไม่ได้ แต่ปีหน้า ลูกจะสอบได้ระดับซิ่วไฉมาให้ได้!”

สวีซื่อนั้นก็ยิ้มดีใจอย่างมาก

“ฮูหยิน คุณชายกลับมาแล้วครับ...!”

วันนี้ลู่เยี่ยนซูไปที่บ้านตระกูลสวี่มา

พรุ่งนี้จะเข้าสนามแข่งการสอบระดับมณฑลแล้ว หลายวันมานี้ราชครูสวี่นั้นปรึกษาหารือความรู้กับเขามาโดยตลอด ยิ่งได้ปรึกษาหารือกัน ก็ยิ่งรู้สึกทึ่งในตัวเขา

“ไม่ได้มีความกดดันมากนัก การที่เจ้าสามารถลุกขึ้นสู้ได้ แม่ก็ดีใจมากแล้ว” สวี่ซื่อเองก็ไม่มั่นใจนัก ตอนเด็กๆ นั้นลูกไม่เคยได้เล่าเรียนเลย

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเข้าสอบการสอบระดับมณฑลแล้ว

“ลูกเข้าใจขอรับ” ชายวัยเยาว์ชุดขาวนั้นมีสีหน้าที่อ่อนโยน

【หึ พี่ชายข้าออกมือทั้งที จะแพ้ให้กับลู่จิ่งไหวเหรอ】

【ให้พ่อนิสัยไม่ดีกับลู่จิ่งไหวโกรธไปเลย...】

【พี่ชายจะต้องสอบได้อย่างแน่นอน! สู้ๆๆ...】 ลู่เจาเจานั้นมั่นใจอย่างมาก

ลู่เยี่ยนซูนั้นยิ้มออกมา เขาจะไม่ทำให้น้องสาวผิดหวังแน่นอน

【สิ่งที่พี่ชายถูกขโมยไปไม่ได้มีเพียงบทความ แต่เป็นชะตาชีวิตเลยนะ! พี่ชายจะต้องทวงเอาชะตาชีวิตของตนเองคืนมาให้ได้!】

บรรยากาศในคืนนี้ของจวนจงหย่งโหวยากที่จะสงบ

“ลู่เจาเจาเป็นองค์หญิงได้ยังไงกัน”

“ไม่ได้เข้าใจผิดใช่ไหม จิ่งเหยาของเรานั้นถึงจะเป็นคนที่มีบุญวาสนามากที่สุด” เผยสื่อนั้นมีสีหน้าที่อิจฉา

“ท่านโหว ตำแหน่งซื่อจื่อของจิ่งไหว เมื่อไหร่จะได้แต่งตั้งหรือ”

ลู่หย่วนเจ๋อขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ครั้งก่อนถูกฝ่าบาทต่อว่า รอก่อนเถอะ”

“พรุ่งนี้จะเป็นวันการสอบระดับมณฑลแล้ว หากจิ่งไหวสอบได้ตำแหน่งแล้วค่อยไปขอให้แต่งตั้งก็ยังไม่สาย”

“ความสามารถของจิ่งไหวเป็นที่ประจักษ์ ท่านโหว ท่านคอยดูไว้เถอะ” เผยซื่อนั้นรู้สึกภาคภูมิใจอย่างมาก ลูกชายลูกสาวของนางสองคนนี้ ทำให้นางรู้สึกภูมิใจอย่างที่สุด