หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 331

นายหญิงใหญ่เพราะน้องชายถูกตัดสินประหารหลังฤดูใบไม้ร่วง เดิมก็ป่วยหนักอยู่แล้ว

ตอนนี้ยิ่งดูผอมแห้งอ่อนแอมากขึ้น ขณะนี้รีบร้อนจนเหงื่อเต็มใบหน้า “ทำไมเขาถึงตีเด็ก? จิ่งไหวว่าง่ายรู้ความตั้งแต่เด็ก ไม่เคยทำให้เขาเป็นห่วง”

เมื่อเข้าประตูลานบ้าน

ก็เห็นลู่หย่วนเจ๋อยกแส้ขึ้นสูง เฆี่ยนจนลู่จิ่งไหวล้มบนพื้น เป็นตายไม่รู้

บนแส้ยังมีเลือดหยดอยู่ เสื้อผ้าของลู่จิ่งไหวชุ่มเลือดจนเปียกนานแล้ว

บนพื้นผิวเต็มไปด้วยคราบเลือด ทำให้คนสยดสยองสยองขวัญ

นายหญิงใหญ่ตกใจวิญญาณหลุดจากร่าง ปัก

โยนไม้เท้าในมือ พุ่งเข้าไปอย่างคนบ้า

“เจ้าทำอะไร? เจ้าบ้าไปแล้ว!! จิ่งไหว จิ่งไหวอา!! หลานชายของข้า เจ้าจะตีเขาให้ตายรึ?” นายหญิงใหญ่พุ่งไปบังตัวหลานชายไว้

เผยซื่อเห็นฉากนี้ ยิ่งตกใจสุดขีด

“ลูก!”

“พวกเจ้าหลีกไป หลีกไป!” ลู่หย่วนเจ๋อด่าด้วยความโกรธ

“เขายังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เจ้าจะตีเขาให้ตายเลยรึ? ไม่สู้เจ้าตีข้าตายไปด้วย! มาสิ ตีข้าตายไปด้วยเลย!”

นายหญิงใหญ่เกาะบนตัวหลานชาย ร้องไห้แทบขาดใจ

พระเจ้า มือเต็มไปด้วยเลือด

“เด็ก? มีเด็กคนไหนกล้าร่วมห้องกับแม่เล็ก? กล้าสวมหมวกเขียวให้พ่อแท้ๆ!” ลู่หย่วนเจ๋อพูดกัดฟันทีละคำ

“จับชู้ จับเขากับซูจื่อชิงได้ เขาใจกล้ามากขนาดไหนกันแน่? นั่นเป็นแม่เล็กเขา!” เหนือศีรษะลู่หย่วนเจ๋อเขียวเป็นมันขลับ หมวกใบนี้ ยังเป็นลูกชายแท้ๆ เป็นคนสวม

เผยซื่อตกตะลึง

นางไม่กล้าเงยหน้ามองลู่หย่วนเจ๋อ เพียงกอดลูกชายไว้แน่นแล้วร้องไห้

“ผู้หญิงคนเดียว นอนก็นอนแล้ว เจ้าตีเขาทำทำไม?”

“เขายังเป็นเด็กคนหนึ่ง แค่ทำผิดไปเท่านั้น? เจ้าสอนเขาดีๆ สิ” นายหญิงใหญ่สงสารหลานชาย