หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 354

“พระโพธิสัตว์ พระโพธิสัตว์ ทำไมท่านไม่คุ้มครองจวนโหวล่ะ?”

“ข้าไหว้พระด้วยความเลื่อมใสทุกวัน ทำไมท่านไม่คุ้มครองจวนโหว กลับให้เจ้าเด็กสารเลวลู่เยี่ยนซูสอบได้เจี้ยหยวน”

“เป็นใครก็ได้ แต่เป็นเขาไม่ได้เด็ดขาด!” เขาถูกจวนโหวขับออกไปเอง ทำเช่นนี้จวนโหวจะถูกหัวเราะเยาะ

นายหญิงใหญ่ยื่นมือที่สั่นเทาไปจับรูปปั้นพระโพธิสัตว์

เมื่อสัมผัสรูปปั้น สีหน้านางชะงักไปทันที

นางก้มหน้าเชื่องช้า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด รูปปั้นของนางถูกเปลี่ยนเป็นตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่ง

บนตุ๊กตาผ้าตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นธูป ไม่รู้ว่านางไหว้มานานเท่าใดแล้ว

“นี่มัน...”

“มันผู้ใดกัน ที่เปลี่ยนรูปปั้นของข้า” นายหญิงใหญ่ด่าแผดเสียงด่าทอด้วยความโมโห

“เจ้าคนสารเลว โธ่ สวรรค์...” สิ่งที่นางกราบไหว้ทุกวัน คือตุ๊กตาผ้าเช่นนั้นหรือ?

ตกลงใครเป็นคนทำ? ! !

ตุ๊กตาผ้าถูกโยนไปแทบเท้าลู่หย่วนเจ๋อ

นายหญิงใหญ่ทั้งร้องทั้งตะโกน ด่าทอคนใจชั่วไม่หยุด

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกว่าบรรยากาศในจวนกดดันเหลือเกิน จึงไม่สนใจคำด่าทอของนายหญิงใหญ่ ไปหาเผยซื่อทันที

เผยซื่อนอนอยู่บนเตียง

“ทำไมจิ่งไหวสอบไม่ติดล่ะ?”

“ทั้งที่จิ่งไหวเป็นอัจฉริยะ ทำไมถึงสอบได้ลำดับสุดท้าย ทำไมสอบเจี้ยหยวนไม่ได้”

เมื่อจงหย่งโหวเข้าประตูมา พลันได้ยินเสียงเผยซื่อพอดี

“ดูลูกสารเลวที่เจ้าสั่งสอนสิ ทำให้จวนโหวต้องขายขี้หน้ามากขนาดนี้!”

“เจ้ายังรู้จักอับอายหรือไม่? แม้แต่ชื่อก็ฟังไม่ชัดเจน ทั้งจุดประทัดทั้งแจกเงินมงคล เจ้ายังขายหน้าไม่พออีกหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อชี้หน้าเผยซื่อแล้วด่าทออย่างโมโห

เผยซื่อน้ำตาไหลริน

“ต้องโทษเจ้าหน้าที่ไม่พูดให้ชัดเจน”

“พูดไม่ชัดเจนแล้วเจ้าจุดประทัดทำไม? แจกเงินมงคลทำไม? ทำให้คนรู้กันไปทั่ว เมื่อใดเจ้าจะสุขุมเยือกเย็นเหมือนสวี่สืออวิ๋นบ้าง?” ลู่หย่วนเจ๋อแทบจะกัดฟันพูดออกมา

ไม่เคยรู้สึกขายหน้าเช่นนี้มาก่อน

ตอนนั้นขับลู่เยี่ยนซูออกจากจวนโหว ตอนนี้เหมือนถูกตบหน้ากลับมาฉาดใหญ่

ลู่เจาเจาลอบมองสีหน้าของสวี่ซื่ออย่างระวัง

“ท่านแม่ จุยเฟิงทำ”

เจ้าหมาอ้วนมองหน้านางอย่างน่าสงสาร

สวี่ซื่อเอ่ยขึ้นเชื่องช้า

“ทำได้ดีมาก ดังนั้น...”

“ข้าจะให้รางวัลจุยเฟิงเป็นน่องไก่หนึ่งขา!”

เมื่อสิ้นเสียง ลู่เจาเจารีบโผมาตรงแทบเท้า

“ท่านแม่ ข้าเองข้าเอง! ข้าทำเอง! ข้าชี้ทางให้เขาเองเลยนะ” ลู่เจาเจายกมือน้อยขึ้นสูง

“น่องไก่ล่ะ? ท่านแม่...” เจ้าตัวเล็กทำท่าอ้อนขอรางวัล

สวี่ซื่อถอนหายใจ

เด็กน้อยซุกซน แต่...

ช่างสาแก่ใจยิ่งนัก! ! !