หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 366

“หากตอนนั้นไม่ใช่เพราะเจ้าปักปิ่นของสวี่ซื่อออกมาโอ้อวด แล้วถูกนางจับได้ ยังต้องใช้สมบัติทั้งหมดมาชดเชยสินเดิมให้นางหรือ?” นายหญิงใหญ่ทั้งโกรธทั้งโมโห

ตอนเผยซื่อยังไม่เข้าเรือน แม่ย่าลูกสะใภ้รักกันดั่งแม่ลูกในไส้

แต่พอเข้าเรือนมาจริง กลับเกลียดชังซึ่งกันและกัน

เห็นได้ชัดว่าใครเป็นใหญ่มักโดนเกลียดชัง

ตอนนั้นหญิงชู้ที่รูปโฉมงดงาม ภายในเวลาแค่หนึ่งปีกลับกลายเป็นยายเพิ้ง

สวี่ซื่อโง่เขลาร่ำรวย ซ้ำใจกว้าง

หลายปีมานี้ ทำให้นายหญิงใหญ่มีเงินเก็บมากถึงห้าหมื่นตำลึง

แต่ตอนนั้นเผยซื่อออกมาเดินเล่น ถูกสวี่ซื่อจับได้คาหนังคาเขา

จวนโหวต้องชดใช้สินเดิมให้นาง นายหญิงใหญ่ต้องกัดฟันชดใช้ไปสามหมื่นตำลึง

ยังมีอีกสองหมื่นตำลึง ตอนที่สวี่ซื่อหย่าร้าง ขนของไปหมดจนจวนโหวว่างเปล่า นางต้องเสียเงินไปสองหมื่นตำลึงเพื่อซ่อมแซม

ต่อให้เป็นเช่นนั้น จวนโหวก็ยังดู...

เอ่อ ยากจนเหลือเกิน

เพราะอย่างไรแค่ฉากกั้นของสวี่ซื่อก็สองหมื่นตำลึงแล้ว

แต่ตอนนี้ทั่วทั้งจวนโหวใช้เงินซ่อมแซมไปแค่สองหมื่นตำลึง

เรียกได้ว่าข้นแค้นจนเหลือแต่ผนังแล้วจริงๆ

พูดตามตรง ความสามารถในการหาเงินของสวี่ซื่อหาตัวจับได้ยาก หากเป็นชายเกรงว่าคงได้ทำการค้ากับราชสำนัก

เพียงแต่ นางกลับไม่แยแส

นายหญิงใหญ่ใช้ชีวิตจากหรูหราเป็นเรียบง่าย เป๋าฮื้อกับรังนกที่กินไม่หมดในตอนนั้น ตอนนี้...

ได้กินแค่เส้นหมี่เท่านั้น

“ท่านแม่ เกรงว่าสามร้อยตำลึงคงจะน้อยไปนิด...” เผยซื่อถือตั๋วเงิน แล้วหันมองนายหญิงใหญ่

นายหญิงใหญ่โกรธจนเงยหน้าขึ้น

“ข้าติดค้างเจ้าหรือ!”

นางเหลือแค่หกพันตำลึงเท่านั้น นั่นเป็นเงินค่าโลงของนางเชียวนะ!