หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 379

“แต่มันจะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อชีวิต ฮูหยินสวี่ไม่ต้องกังวลไป”

“ร่างกายของเจาเจานั้นแตกต่างจากคนทั่วไป หากคนนอกสังเกตเห็นเข้า เกรงว่าอาจจะเกิดเรื่องมากขึ้นก็เป็นได้”

“หากเจาเจารู้สึกไม่สบาย ให้ส่งคนไปหาข้าที่ตำหนักบูรพา อย่าให้หมอมาตรวจชีพจรให้นาง” องค์รัชทายาทพูดอย่างจริงจัง

หัวใจของสวี่ซื่อเต้นราวกับฟ้าร้อง นางรู้สึกตื่นตระหนกมาก

“เจาเจาจะเป็นอะไรมากหรือไม่??”

“ตอนนี้ฮูหยินสวี่ทำใจให้สบายก่อน ตอนนี้ยังไม่มีอะไรร้ายแรง” เขาพยักหน้าแล้วจากไป

สวี่ซื่อรู้สึกกังวลมาก แต่ก็ไม่กล้าถามหมอ

ลู่เจาเจาเห็นดวงตาของมารดาว่างเปล่า ราวกับว่านางกำลังงุนงง

นางเอื้อมมือออกไปอย่างเงียบๆ ขโมยน่องไก่ไปซ่อนไว้ในอ้อมแขนของนาง

ตกกลางคืนสวี่ซื่อก็ขออาบน้ำให้เจาเจาด้วยตัวเอง

ตอนที่อาบน้ำ สวี่ซื่อก็ตรวจสอบอย่างละเอียด บนตัวของนางไม่มีตรงไหนแปลกเลยสักนิด

หลังจากที่เจาเจาหลับไป สวี่ซื่อก็นั่งอยู่หน้าเตียง

แปลกหรือ?

มีตรงไหนที่ดูแปลก?

สวี่ซื่ออดไม่ได้ที่จะเอามือไปวางใต้จมูกของลู่เจาเจา ยังหายใจอยู่

นางถอนหายใจอย่างโล่งอก และยิ้มอย่างจนใจ นางตกตะลึงจริงๆ ทำไมถึงได้คิดไปจับดูลมหายใจกันนะ?

นางวางมือลงบนหน้าอกของลู่เจาเจาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ค่อยๆ จางลง

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางแก้เสื้อผ้าของลู่เจาเจา และค่อยๆ แนบหูไปที่อกของเจาเจาและฟังเสียงการเต้นของหัวใจ

นิ่งสงบ

นิ่งสงบเหมือนตายไปแล้ว

การทุบตีที่ควรมาจากหน้าอกไม่ตอบสนองในขณะนี้

สวี่ซื่อรีบปิดปากและกัดฟันเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้องที่กำลังจะหลุดออกจากลำคอของนาง

นางตัวสั่นไปทั้งตัวและน้ำตาก็ไหลออกมา