หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 49

ครั้งหนึ่งเขาเป็นชายหนุ่มที่เก่งกาจ เคยเป็นที่ชื่นชม แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว

เขากลัวการสบตาคนอื่น ปฏิเสธความช่วยเหลือและความใกล้ชิดจากทุกคน

เขาไม่อยากให้ทุกคนเห็นเขาน่าอนาถเวทนา ไร้ศักดิ์ศรีสักนิดเดียว

ควบคุมปัสสาวะไม่ได้ ช่างน่าขันเสียจริง

“พี่ใหญ่ พวกเราเป็นพี่น้องกัน” ลู่หยวนเซียวก็เป็นคุณชายที่ใช้ชีวิตสุขสบาย แต่ไม่เคยรังเกียจพี่ใหญ่สักนิดเดียว

ลู่เยี่ยนซูอั้นมากเกินไป หลับตาไม่มองเขา

[พี่สามดีขนาดนี้ น่าเสียดายที่สุดท้ายถูกคนควักลูกตา เฉือนหู ตัดมือเท้าใส่ขวดโหลกลายเป็นมนุษย์สุกรให้คนดู]

พี่น้องทั้งสองตัวสั่น

ลู่เยี่ยนซูพลันลืมตาโพลง

ลู่หยวนเซียวไม่อยากฟังอนาคตน่าเวทนาของตนเองอีกต่อไป เขาฟังจนเบื่อแล้ว

“พี่ใหญ่ ในห้องปัดกวาดสะอาดแล้ว ข้าจะเข็นรถเข็นให้ เราออกไปอาบแดดข้างนอกกันดีไหม” ลู่หยวนเซียวถามพี่ใหญ่อย่างระมัดระวัง

ห้องไม่เปิดหน้าต่างหรือประตูนานปี บรรยากาศอึมครึมเย็นเยียบ

ลู่เยี่ยนซูไม่ได้พูดอะไร เขาจึงยิ้มตาหยีช่วยประคองพี่ใหญ่ลุกขึ้นนั่งบนหัวเตียง

น้องสาวเจียงอยู่ข้างเขา

[เฮ้ วันหลังพี่ใหญ่ยังถูกคนกรอกเยี่ยว ถูกคนเหยียบเป้า ตายยกครัว!]

ลู่เยี่ยนซูท่าทางเฉยเมย

[โชคดี ข้ารักษาขาพี่ใหญ่ได้!] ลู่เจาเจารู้สึกปีติยินดี

ลู่เยี่ยนซู! ! ! !

“แค่กๆ ๆ ๆ…” ลู่เยี่ยนซูไอรุนแรง หันหน้าไปมองลู่เจาเจา

นางพูดอะไร

นางรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร?

ลู่เยี่ยนซูถึงกับสงสัยว่าเขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า หูฝาดยังพอว่า ยังได้ยินว่าตนเองยังรักษาได้

แต่เขาก็มีสติอยู่บ้างก่อนจะตื่นขึ้น

ลู่เจาเจาเอียงหัวนิดหนึ่งแล้วเหยียดแขนเล็กๆ ขาวอวบไปหาเขา