หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 52

หยวนเป่าส่งสองคนไปแล้ว

ลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็น นิ้วมือเปิดผ้าพันแผลบนข้อมือ

ไม่รู้ตอนไหน ข้อมือเรียบเนียนเหมือนใหม่แล้ว

บาดแผลที่เลือดไหลไม่หยุด หายสนิทแล้ว

เขาใช้เวลาไปแปดปี ถึงฝืนขยับนิ้วมือได้ ตอนนี้มันคล่องแคล่วสุดๆ

แขนก็ยกขึ้นได้หนึ่งชุ่น

แปดปีแล้ว!

มือของเขา กลับมารู้สึกถึงพลังใหม่อีกครั้ง!

ลู่เยี่ยนซูจมน้ำไม่ได้ร้องไห้ ว่าที่ภรรยาหลบอยู่หลังภูเขาปลอม ทำให้เขาอัมพาตก็ไม่ร้อง ถูกถอนหมั้นก็ไม่ร้อง ถูกครอบครัวละทิ้งเขาก็ไม่ร้องเหมือนกัน

แต่ครั้งนี้ เขาร้องไห้แล้ว

ตอนหยวนเป่ากลับมา เขาพูดเสียงเบา “เจ้าไปหยิบเข็มเงินมาทิ่มสองขาของข้า”

ริมฝีปากหยวนเป่าขยับแล้ว ตอนเพิ่งอัมพาต คุณชายให้เขาเคาะตีสองขาทุกวัน ถึงขั้นเอาเข็มมาทิ่มสองขา คุณชายยังคงไม่มีความรู้สึกใดๆ

หลายปีมากแล้วที่เขาไม่ตามหาความรู้สึก

หยวนเป่าดึงเข็มทองออกจากในตลับ ดันเข้าไปในขาของคุณชายเบาๆ

ตามเข็มเงินที่แทงเข้าไปทีละนิด ตรงหน้าผากของลู่เยี่ยนซูมีเหงื่อเย็นทะลักออกมาเป็นระยะ

“คุณชาย?” อดีตเข็มทั้งเล่มเข้ามา เขายังไม่รู้สึกสักนิด

แต่ว่าตอนนี้......

ขาทั้งสองของเขาหดเกร็ง รู้สึกถึงความเจ็บบางๆ หนึ่งพุ่งตรงไปทั้งร่างกาย

“คุณชาย ดูเหมือนต่างออกไปแล้ว อดีตตอนดันเข้าไป ขาทั้งสองจะนุ่มนิ่ม แต่ว่าตอนนี้...” หยวนเป่าเห็นคุณชายเหงื่อท่วมตัวก็ตกใจ

หยวนเป่าร้องไห้โฮออกมา “คุณชายรู้สึกได้แล้วใช่ไหม? รู้สึกถึงความเจ็บแล้วใช่ไหม?”

“ข้าไปเชิญท่านหมอ ข้าจะไปบอกท่านโหวกับฮูหยิน!” หยวนเป่านี่ลำบากมาแปดปีเชียว

เจ้านายจากโอรสคนโปรดของสวรรค์ตกหล่นเป็นฝุ่นผง เขาที่เป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวคนนี้ ก็ผ่านทั้งความอบอุ่นและเย็นชาของคนมาหมดแล้ว