หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 572

“เจาเจา ไปหาฟูกนั่งกันเถิด” สวี่สืออวิ๋นอุ้มเจาเจาไปนั่ง โดยมีองค์หญิงใหญ่และพระชายาจิ้งซีนั่งอยู่ด้านข้าง

พระชายาจิ้งซีกระแอมออกมาด้วยความอึดอัดเล็กน้อย

เซี่ยอวี้โจวพ่นลมออกมา ก่อนจะเดินสะบัดตัวไปนั่งที่มุมด้วยอารมณ์ของเด็กน้อย

“พระเจ้าตาบอดไปแล้ว บุตรสาวที่เกิดจากคนเลวเช่นนั้นจะมีค่าได้อย่างไร พระเจ้าตาบอดไปแล้วจริงๆ!”

“ข้าไม่ได้พูดเพื่อเจ้าหรอกนะ ในฐานะภรรยาหลวง ข้าย่อมเกลียดพวกอนุไม่ต่างกัน” พระชายาจิ้งซีถ่มน้ำลายและพูดอย่างเชื่องช้า

องค์หญิงใหญ่เหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะดึงสวี่สืออวิ๋นและเจาเจานั่งลง

“ไม่ต้องสนใจนางหรอก ก็แค่ปากแข็งน่ะ”

“นางเป็นจอมเผด็จการในชนบทมานานหลายปี แยกไม่ออกว่าใครใหญ่ใครเล็ก ต้องถูกต่อว่าเสียหน่อยจึงจะมีสติ” องค์หญิงใหญ่พูดอย่างไม่เกรงใจ ตอนที่นางยังไม่รับตำแหน่งจึงเป็นสตรีที่เย่อหยิ่งเท่านั้น

พระชายาจิ้งซีรู้ถึงความผิดของตนจึงไม่พูดอะไรอีก

แน่นอนว่ามันเป็นเพราะคำแนะนำของไทเฮาอีกด้วย

ลู่หย่วนเจ๋อคุกเข่าลงต่อหน้าหลวงพ่อ พลางมองบุตรสาวของเขาด้วยความตกใจ

เพลิดเพลินไปกับธูปบูชาของผู้คน?

ลู่หย่วนเจ๋อยิ้มกว้าง จนแทบไม่สามารถหยุดยิ้มได้

แม้แต่ฝ่าบาทยังไม่เคยให้เจ้าอาวาสคุกเข่าต่อหน้าเลยใช่หรือไม่

“อาตมาตามืดบอดทั้งสองข้าง จึงทำได้เพียงสัมผัสกระดูกของแม่นาง ขออภัยด้วย…” เจ้าอาวาสคุกเข่าลงกับพื้น ลู่จิ่งเหยาจึงยื่นมือเล็กๆ ออกไป

เจ้าอาวาสบีบมือนั้นเบาๆ

บีบแล้วบีบ...

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างกะทันหัน

ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นเปลี่ยนไปทันที

“ไม่ใช่ ไม่นะ ผิดแล้ว!” เจ้าอาวาสลุกขึ้นยืนทันที

“ใต้เท้าลู่ ท่านใช้คนนอกหลอกลวงอาตมางั้นหรือ” เจ้าอาวาสพูดด้วยสีหน้าโกรธเคือง

ลู่หย่วนเจ๋อได้แต่มองเขาอย่างว่างเปล่า