หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 585

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกคันไม้คันมือจึงแอบหยิกแก้มของนางไปครั้งหนึ่ง

โอ้ นุ่มจัง ช่างน่ารักเหลือเกิน

“มีคนกำลังเรียกข้า... ท่านลองฟังดูสิ มีคนเรียกข้าอยู่ตลอดจริงๆ”

“ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องออกไปดูสักหน่อย…” ลู่เจาเจาพูดและกำลังจะคลานออกไป

“เฮ้ๆ บรรพบุรุษ ได้โปรด ให้ข้าอุ้มเจ้าไปตรงนั้นดีหรือไม่” เซี่ยอวี้โจวจะกล้าปล่อยให้นางคลานออกไปเช่นนั้นได้อย่างไร

เขายกผ้าปูโต๊ะขึ้นครึ่งหนึ่ง บ่าวรับใช้มิกล้าบังอาจยืนอยู่ใกล้พระที่นั่ง จึงยืนอยู่ห่างออกไปหลายเมตร

“ก้มหน้า ห้ามพูดอะไรทั้งสิ้น” เขาจูงลู่เจาเจาคลานออกมาจากใต้โต๊ะ

“เจ้าลิงจอมซนสามตัวนี้ หลายวันก่อนยังทะเลาะกันไม่หยุดอยู่เลย ไฉนวันนี้ถึงดีกันได้เล่า” ไทเฮาอดไม่ได้ที่จะพูดตลก

“ความสัมพันธ์ของเด็กๆ น่ะ มาเร็วไปเร็ว ประเดี๋ยวคอยดูเถิดว่าอีกไม่นานก็ทะเลาะกัน” ฮองเฮาขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นว่าข้าราชบริพารต่างคัดค้านจึงหันมองน้องชายด้วยความกังวล

นางสนิทสนมกับน้องชายเป็นอย่างมาก และรู้ดีว่าเขามีนิสัยยอมหักไม่ยอมงอ

ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยถึงอายุ 35 ปีแต่ยังไม่แต่งงานเช่นนี้

เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองแต่งงานกัน ไม่ลู่เยี่ยนซูก็หรงเช่อต้องมีใครสักคนหลีกทางออกไป

มีทั้งอำนาจฝ่ายบู๊และบุ๋นอยู่ในมือ เหล่าขุนนางจะยินยอมได้อย่างไร

ทว่าฮ่องเต้หาได้สนใจเท่าใดนัก ไม่เหมือนกับบรรดาชายชราที่เอาแต่คิดมาก

ต่อให้มัดตัวติดกับลู่เจาเจาไปจนตายก็ไม่เป็นไร

เมื่อเห็นลู่เจาเจาคลานออกมา ขุนนางนับร้อยจึงเงียบเสียงลงทันใด

งานเลี้ยงที่เสียงดังอึกทึกพลันเงียบสงบลง

ฮู่กั๋วกงยังคงทำตัวเป็นกลาง

ในขณะที่หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนมีสีหน้าสงบ แม้ว่าเขาจะไม่มีวาสนาได้เป็นศิษย์อาจารย์กับลู่เยี่ยนซู แต่ก็เคยสั่งสอนมาระยะหนึ่ง นอกจากนี้ลู่เจาเจาเป็นศิษย์สายในของเขา ดังนั้นเขาจึงหลับตาลงโดยไม่พูดอะไรเลย

เซี่ยอวี้หนานเป็นอาของฮ่องเต้ เขาจึงเล่นกับจอกสุราในมือโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน