หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 639

“ท่านย่าขององค์หญิงเจาหยางเสียชีวิต นางจึงขอลาเพื่อไว้ทุกข์ เหล่าขุนนางและเหล่าสนมนางในวัง ต่างก็รีบไปร่วมงานศพกัน แต่ทว่าซื่อจื่ออวี้โจวเกิดความริษยา จึงเลียนแบบขอลาป่วยด้วย เมื่อคืนถูกอ๋องจิ้งซีทุบตีจนเกือบตาย ตอนนี้จึงลาป่วยเป็นเวลาเจ็ดวัน ร้องไห้จนคอแหบแห้งทีเดียว”

“ท่านกั๋วกงก็ไปมาแล้วเช่นกัน”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” หลี่ซือฉีตื่นตกใจ

“เจ้าไปที่สำนักกั๋วจื่อเจี้ยนและขอลาหยุดแทนข้าสักหนึ่งชั่วยาม ข้าจะไปดูสักหน่อย...” หลังจากพูดจบ หลี่ซือฉีก็ให้คนขับรถม้ามุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลลู่

หน้าประตูบ้านของตระกูลลู่ประดับประดาด้วยธงขาว บนพื้นก็เต็มไปด้วยกระดาษเงินกระดาษทอง

ตรงหน้าประตู สาวใช้ต่างสวมชุดไว้ทุกข์และกำลังต้อนรับแขกที่มาร่วมไว้อาลัย

สาวใช้พาหลี่ซือฉีเข้าประตู พอผ่านประตูใหญ่เข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว สายตาของเขาก็ต้องพบกับความวุ่นวายภายในสวน และมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากภายในห้องโถงใหญ่

หลี่ซือฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย นับตั้งแต่ใต้เท้าลู่หย่าร้างไป จวนจงหย่งโหวก็เสื่อมโทรมลงทุกวัน

บัดนี้ ยศถาบรรดาศักดิ์ได้สูญสิ้นไปแล้ว ภายในจวนใหญ่ก็ปราศจากระเบียบแบบแผนอันดีงาม

เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไป กลัวว่าลู่เจาเจาจะได้รับบาดเจ็บ

“ออกไปให้พ้น!” ลู่หย่วนเจ๋อหนวดเครารกยุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเผือด กำลังก่นด่าและชี้ไปที่คนสองคนตรงหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว

ลู่จิ่งไหวไอเบาๆ ยืนอยู่ข้างๆ ลู่หย่วนซี

ลู่หย่วนซี ยืนขวางอยู่ข้างหน้าเขา โค้งคำนับลู่หย่วนเจ๋อ “พี่ใหญ่ ควรให้จิ่งไหวไปส่งท่านแม่สักหน่อย ถึงยังไงนี่ก็เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของท่าน”

“ถุย ใครเป็นท่านแม่ของเจ้า! ไสหัวไป เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกนางว่าแม่!”

“เจ้าก็ด้วยอีกคน รู้ทั้งรู้ว่าลู่หย่วนซีเป็นท่านพ่อของเจ้า เจ้ากลับร่วมมือกับเขามาหลอกลวงข้า!” ลู่หย่วนเจ๋อกัดฟันกรอด เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ในยามนี้ เขาเข้าใจความสิ้นหวังของสวี่สืออวิ๋นในตอนนั้นได้อย่างถ่องแท้แล้ว

ความสิ้นหวังจากการถูกหักหลังโดยคนใกล้ชิด

“ไสหัวออกไป ข้าไม่ยอมรับเจ้า เจ้าไม่ใช่ลูกหลานตระกูลลู่!!” คำพูดของสวะเพียงคนเดียวเสียดแทงหัวใจของลู่หย่วนเจ๋ออย่างรุนแรง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น

“พี่ใหญ่ ไม่ว่าท่านจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ ยังไงจิ่งไหวก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวตามลำดับของวงศ์ตระกูลอยู่ดี”