หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 643

หนานมู่ไป๋โกรธจนหน้าแดงก่ำ

พวกเขายกย่องเซียงหลิ่วว่าเป็นสัตว์เทพผู้พิทักษ์แคว้นมาโดยตลอด ไม่เคยมีใครกล้าพูดตรงไปตรงมาแบบนี้มาก่อนเลย

และที่สำคัญคือ ไม่มีใครกล้าพูดเช่นนั้น

แน่นอนว่าหนานมู่ไป๋รู้ดีอยู่แล้วว่าเซียงหลิ่วเป็นสัตว์ร้าย!!

หลายปีมานี้ พวกเขาไม่สามารถอัญเชิญดวงจิตมาได้เลย แต่อัญเชิญเซียงหลิ่วมาได้เท่านั้น แล้วจะให้พวกเขาประกาศต่อผู้คนว่าพวกเขาอัญเชิญสัตว์ร้ายมาอย่างนั้นหรือ?

“ท่านพระนัดดามีเมตตาสูง ย่อมไม่ถือสาเจ้า”

“เด็กคนนี้ชอบพูดเรื่องจริง เจาเจายังไม่รีบหุบปากอีก…”ฮ่องเต้รอจนลู่เจาเจาพูดจบก่อน แล้วค่อยดุนางอย่างใจเย็นและอ่อนโยน

หนานมู่ไป๋ไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้อีก และใต้เท้าหมิงที่อยู่ข้างหลังเขาก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย พยายามซ่อนรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นในดวงตา

ท่านพระนัดดามองว่าเด็กคนนี้โง่เง่าไปเสียแล้ว

เขานึกว่าองค์หญิงเจาหยางจะมีความเฉลียวฉลาดอยู่บ้างเสียอีก

“องค์หญิงเจาหยางพูดจาฉะฉานตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่น่าแปลกใจที่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเป่ยเจา” หนานมู่ไป๋พูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

เขาไม่ชอบเด็กคนนี้โดยที่ไม่มีเหตุผล

“นี่จะไม่ให้พูดเรื่องจริงเลยหรือ?” ลู่เจาเจาเอามือเท้าเอว ผสมปนเปกับสายเลือดสัตว์เทพ มันกำลังรนหาที่ตาย!

ลู่เจาเจายังอยากจะพูดอะไรอีก แต่องค์ชายหกก็รีบปิดปากนางไว้

เขาคว้าน่องไก่ที่วางอยู่บนโต๊ะและยัดเข้าไปในปากนาง

แววตาของลู่เจาเจาเปล่งประกายขึ้น นางจับน่องไก่ไว้แน่นแล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยราวกับหนูตัวเล็กๆ

หนานมู่ไป๋ก็ระงับความไม่พอใจไว้ “เซียงหลิ่วปกป้องแคว้นใต้ และรับธูปเทียนจากแคว้นใต้ ย่อมเป็นสัตว์เทพอยู่แล้ว ส่วนเรื่องกินมนุษย์นั้น…”

“การที่มนุษย์ธรรมดากลายเป็นอาหารของสัตว์เทพ นั่นไม่ถือเป็นความโชคดีของพวกเขาหรอกหรือ?” หนานมู่ไป๋มีสีหน้าเย่อหยิ่ง ไม่ได้สนใจชีวิตของมนุษย์ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย

“ไอ้สารเลว ชีวิตมนุษย์มีค่าเพียงใด สัตว์เดรัจฉานจะกินมนุษย์เป็นอาหารได้อย่างไรกัน? สัตว์ร้ายเช่นนี้ ใครเห็นก็ต้องสังหารไปซะ!!” หรงเช่อวางถ้วยเหล้าลงทันที สีหน้าของเขาเคร่งขรึมมาก