หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 655

“เจ้าช่างกล้าหาญนัก ซื้อมาตั้งสองอัน กินช้าๆ ไม่ต้องรีบร้อน” สีหน้าของลู่หยวนเซียวเปลี่ยนเป็นความห่วงใย

ลู่เจาเจายิ้มจนแก้มปริ

เมื่อเข้าใจถึงความหวังดีของพี่สาม ลู่เจาเจาจึงไม่ได้กินต่อ แต่เก็บไว้ในกระเป๋าใบเล็กที่สวี่สืออวิ๋นเย็บไว้ให้

พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นรถม้าของจวนฮู่กั๋วกงกำลังวิ่งผ่านไป

“นั่นมันพี่ซือฉีนี่นา พี่ซือฉี…ไปเที่ยวงานโคมไฟด้วยกันไหม?” เจาเจายืนเขย่งปลายเท้า โบกมือ และตะโกนเสียงดัง

ดวงอาทิตย์ยังไม่ตกดิน หลี่ซือฉีจึงไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว เขารีบเร่งที่จะมุ่งหน้ากลับบ้าน

เพราะกลัวว่าจะสูญเสียการมองเห็น

แต่เขาก็เปิดม่านออก เพื่อเผชิญกับคำเชิญอันอบอุ่นของลู่เจาเจา

เขามีความลังเลอยู่บ้าง

“พี่ซือฉี งานโคมไฟคืนนี้คึกคักมากเลยนะ ยังมีงานเทศกาลอาหารด้วย ไปเที่ยวกับเจาเจาด้วยกันไหม?” เด็กน้อยมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เด็กรับใช้ดึงแขนเสื้อของหลี่ซือฉีเบาๆ

รอยยิ้มหวานละมุนจากดวงตาคู่นั้น ทำให้หลี่ซือฉีไม่อาจต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย

“ได้สิ”

แม้จะมีเด็กรับใช้คอยห้ามอยู่ด้านหลัง แต่เขาก็เดินขึ้นไปอุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมแขน “เจาเจาเชิญชวนอย่างอบอุ่นเช่นนี้ พี่ซือฉีจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไรเล่า?” หลี่ซือฉีเอื้อมมือแตะเบาๆ ที่เปลือกตาของนาง

ดวงตาของเจาเจาช่างสวยงามยิ่งนัก

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเจาเจา เขาก็รู้สึกมีความสุขจากภายในหัวใจ

เด็กรับใช้ที่เดินตามมาด้านหลัง หน้าซีดเผือดด้วยความกังวล มองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงแล้ว แต่องค์ชายก็ยังไม่กลับจวน!

หลานชายของฮู่กั๋วกงตาบอด หากข่าวลือนี้ถูกแพร่กระจายออกไป จะทำอย่างไรกัน?

แต่หลี่ซือฉีกำลังอุ้มเจาเจาและจูงมือลู่หยวนเซียว เดินเล่นชมโคมไฟใบ้ปริศนา และกินถังหูลู่ด้วยกัน เด็กรับใช้ไม่มีโอกาสพูดแทรกเลยแม้แต่น้อย

ลู่เจาเจาจูงมือหลี่ซือฉีเดินฝ่าฝูงชน