หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 717

หนานมู่ไป๋ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างภาคภูมิ

“ใช่แล้ว เสด็จตาของข้าเคยได้กิ่งลูกท้อแบนมาโดยบังเอิญ ว่ากันว่าลูกท้อแบนจะบานและออกผลทุกพันปี ทำให้ลูกท้อทุกลูกมีความสำคัญอย่างยิ่ง...”

“เสด็จพ่อใช้พลังวิญญาณรดน้ำกิ่งลูกท้อแบนนั่นนานกว่าสามสิบปี ก่อนมันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

“มันเป็นแค่กิ่งลูกท้อที่แบ่งออกมา ไม่อาจเปรียบเทียบกับลูกท้อแบนได้ แต่ยังเป็นผลไม้ทิพย์ในอันดับต้นๆ ของฟ้าดิน”

“ลูกท้อนี้จะออกดอกในสามสิบปี มันจะสุกพอดีในปีนี้ ถึงเวลานั้นค่อยส่งตระกูลหมิงสองคนมาชิมแล้วกัน”

ลูกท้อแบนถือเป็นสมบัติของเทพเซียน

แม้แต่ลูกท้อแบนที่ถูกแบ่งออกมาก็มีความหมายที่แตกต่างกัน

หมิงหลางตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“จะว่าไปแล้ว สุราที่ใต้เท้าลู่มอบให้ก็มีกลิ่นลูกท้อจางๆ เช่นกัน”

น่าแปลกที่พลังวิญญาณกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านเซียงหลิ่ว ข้าขอดูขวดสุราหน่อยได้หรือไม่”

“ขอดูเพียงครู่เดียวเท่านั้น”

เมื่อพูดจบประโยค เศียรทั้งเก้าของเซียงหลิ่วจึงหันกลับมาพร้อมกัน พลางมองเขาอย่างเย็นชา

“แค่ขวดสุรา เหตุใดท่านเซียงหลิ่วจึงเป็นเช่นนี้” แม้แต่หนานมู่ไป๋ก็อดประหลาดใจไม่ได้

ดวงตาของเซียงหลิ่วประกายแวบวับอย่างดุเดือด พร้อมกับกัดฟันกรอด

“มีบางอย่างผิดปกติ” หมิงหลางส่ายหัวเล็กน้อย

แสงสีเขียวพุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา

เขาแทบใช้พลังเปิดขวดสุราไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เมื่อฝาขวดกลิ้งตกลงมาที่เท้าของเขา พลังวิญญาณก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น

หมิงหลางหยิบฝาขวดสุราขึ้นมา วางไว้ที่ปลายจมูกพร้อมกับสูดดม จากนั้นจึงใช้นิ้วจุ่มลงไปและนำขึ้นมาชิม

ยังมีสุราหลงเหลืออยู่ในฝา หนานมู่ไป๋จึงเทมันลงในปากด้วยความอยากรู้

ทันทีที่สุราไหลเข้าสู่ร่างกาย พลังวิญญาณอันแข็งแกร่งแทรกซึมเข้าไปในอวัยวะภายใน ผ่านเส้นลมปราณสี่ถึงแปดกลายเป็นพลังวิญญาณที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

ทำให้เขาตกตะลึงโดยสมบูรณ์

“มันคือสุราทิพย์ลูกท้อแบน! สุราทิพย์ที่มีพลังวิญญาณอันรุนแรง! ขวดสุรานั่น…” แม้แต่เสด็จตายังไม่เคยดื่มมันเลยด้วยซ้ำ!

“มันคือสุราลูกท้อแบน! สุราลูกท้อแบนของจริง!”

“เซียงหลิ่ว ให้ข้าดื่มคำหนึ่ง!” เขารีบพุ่งเข้าไปคว้าโดยไม่คิดชีวิต

ทว่าเซียงหลิ่วไม่ใช่ผู้ที่ใครจะยุ่งด้วยง่ายๆ หนานมู่ไป๋ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธกลับมาได้สติอีกครั้ง เหงื่อเย็นไหลออกมาทั่วร่างกาย...

หมิงหลางถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “มันเป็นของข้านะ!”

“ใต้เท้าลู่ยัดใส่ในอ้อมแขนของข้าเอง!”

“ตอนนั้นใต้เท้าลู่ก็มอบให้ท่าน เหตุใดท่านจึงไม่รับไว้เล่า!” คำพูดของเขาทำให้หนานมู่ไป๋หน้าแดงก่ำ