หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 719

“เคยได้ยินแค่ฮูหยินสวี่มีวาสนา แต่คิดไม่ถึงในจวนจะหมักสุราผลไม้ได้โดดเด่นเช่นนี้ด้วย ถึงขั้นคล้ายกับสุราทิพย์แคว้นใต้ของพวกเรา” หมิงหลางพูดชมเอาใจด้วยรอยยิ้ม

เติงจือหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาแจ่มใสขึ้น

“หมักสุราในจวนที่ไหน วัตถุดิบไม่ใช่พวกเราจะมีได้”

“องค์หญิงเจาหยางไปเมืองรกร้างที่ห่างไกล เมืองรกร้างตอนพายุทะเลทรายเผยตำหนักใต้ดิน สิ่งนี้ล้วนได้มาจากในตำหนักใต้ดิน” เติงจือยิ้มบางบนใบหน้าอธิบายอย่างจริงจัง

หมิงหลางกับหนานมู่ไป๋สบตากัน ทยอยพยักหน้า

“มิน่า สิ่งนี้แค่ดูก็ไม่ใช่ของเป่ยเจา” หนานมู่ไป๋แน่ใจแล้ว

เติงจือเบะปากเงียบๆ

พูดแบบนี้เหมือนเป่ยเจาไม่คู่ควรอย่างนั้น

“แล้วตำหนักใต้ดินตอนนี้ยังอยู่เมืองรกร้างหรือ?” ในดวงตาหนานมู่ไป๋อยากลองดู จะต้องเป็นตำหนักเซียนแน่นอน!

เติงจือส่ายหน้า “ตำหนักใต้ดินถูกชาวบ้านทำลาย ตกลึกใต้ดินไร้ร่องรอยอีกครั้ง”

“ตอนนี้ใครก็ไม่เจอร่องรอยของตำหนักใต้ดิน”

ในใจหนานมู่ไป๋ผิดหวังอย่างยากจะปิดบัง

“ไหสุรานี้ ท่านยังต้องการไหม?” เติงจืออดไม่ได้ที่จะถาม อากาศเย็นในกลางคืนนี้ หนาวจนทำให้นางตัวสั่น

“ต้องการ!”

“ยก!” หนานมู่ไป๋เหล่มองก้นไห ภายใต้แสงจันทร์ ตรงก้นไหกระจายไปด้วยน้ำใสหนึ่งชั้น

อย่างน้อยๆ ก็ยังกรอกได้เต็มหนึ่งกา!!

เสด็จตาชอบสุราดี สุราทิพย์นี้ใช้ลูกท้อหมัก จะต้องทำให้เสด็จตามีความสุขแน่นอน

หนานมู่ไป๋อารมณ์ดี

รู้สึกนึกเสียใจ สุราดีแบบนี้ กลับเอามารับต้อนรับสามัญชน!! สิ้นเปลืองและน่าเสียดายจริงๆ

“ระวังหน่อย อย่าทำไหสุราแตก” หนานมู่ไป๋อดไม่ได้ที่จะกำชับลูกน้อง

กลางดึก ราชทูตแคว้นใต้แบกไหสุรากลับจากตระกูลลู่

สุราทิพย์แคว้นใต้ ใช้เพียงข้าววิเศษร้อยปีระดับสูงเท่านั้น

สุราทิพย์ลูกท้อกานี้ เพียงพอให้แคว้นใต้ตีหัวแย่งชิงดุเดือด

ยังมียันต์เพิ่มอายุขัยใบหนึ่งในมือคนนั้น!

“เป่ยเจากินดีจริงๆ!” หมิงหลางอิจฉามากๆ

“นี่มีอะไรน่าอิจฉากัน? ตกในมือสามัญชน พวกเขาไม่รู้จักของดีมอบให้คนอื่นหมดแล้ว สิ้นเปลือง!” หนานมู่ไป๋ปากแข็งไม่ยอมรับ

พวกเขาไม่เคยคาดคิด สิ่งนี้เป็นของลู่เจาเจา

“จริงด้วย สุราไหนี้อีกเดี๋ยวจะให้ข้าเพิ่มน้ำล้างหน่อย พระนัดดาดูถูกพฤติกรรมแบบนี้ก็ให้ข้าทำเถอะ” หมิงหลางมองไหใหญ่อย่างพึงพอใจ

หนานมู่ไป๋ตัวแข็งทื่อ “ไม่ได้เรื่อง”

“ท่านอยู่ในวังเห็นของดีนับไม่ถ้วน ข้ายังไม่เคยเห็น”

“ไม่ได้ มงคลสมรสวันมะรืนนี้ ข้าต้องได้บัตรเชิญสักใบ” หมิงหลางพูดพึมพำ