หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 797

นกน้อยตัวอ้วนเกาะอยู่บนบ่าของลู่เจาเจา

“เดินเล่นดูนกอะไรกัน นางขโมยบรรพชนของคนอื่นมาแล้ว…” เซี่ยอวี้โจวบ่นพึมพำเบาๆ

ทายาทคนโตของตระกูลโหลวคือโหลวอวิ๋นเจิง เหงื่อเม็ดเป้งหยดแล้วหยดเล่าไหลสะท้อนแดดอยู่บนผิวสีคมเข้ม

เขาเช็ดเหงื่อออก “ท่านพ่อ จิ่นถังอายุไล่เลี่ยกับองค์หญิงเลย ให้จิ่นถังพาองค์หญิงไปเดินเล่นดีกว่า”

“ลูกจะคุยกับสาวน้อยรู้เรื่องที่ไหนกัน”

“อีกไม่นานก็จะถึงการแข่งขันใหญ่ของตระกูลแล้ว ลูกอยากจะฝึกอีกสักรอบ”

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กผู้หญิงที่ดูบอบบางแบบนี้

ทั้งยังดูน่ารักและอ่อนโยนจนเขาไม่กล้าพูดเสียงดัง กลัวจะทำให้นางตกใจ

แม่ทัพโหลวรู้สึกว่าการรับรองแขกคนสำคัญคนนี้ ไม่ได้ง่ายเลย จึงตอบตกลง

“ถังเอ๋อร์ องค์หญิงน้อยไม่เหมือนพี่น้องผู้หญิงในจวนของเราที่เลี้ยงมาแบบหยาบๆ เจ้าต้องดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษนะ..."

“เจ้าค่ะ”

เด็กหญิงอายุประมาณหกหรือเจ็ดขวบ แต่งตัวทะมัดทะแมง ถือกระบี่เล่มเล็กที่ชำรุดอยู่ในมือ

“ข้าเรียกเจ้าว่าน้องเจาหยางได้ไหม” ถังเอ๋อร์เหลือบมองลู่เจาเจา แล้วถามด้วยรอยยิ้ม

ลู่เจาเจาพูดเสียงนุ่มนวล เมื่อยิ้ม นางไม่ต่างจากตุ๊กตาในภาพวาดเลย

“ได้สิ ท่านพี่ถัง”

“ท่านพี่ถังก็ใช้กระบี่เป็นด้วยเหรอ” เด็กน้อยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ถังเอ๋อร์ถือกระบี่เล่มเล็กออกไปด้านนอก เซี่ยอวี้โจวและลู่เจาเจารีบวิ่งตามไปติดๆ

ในเวลานี้ สมาชิกตระกูลโหลวยังไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงที่ตามมา

ถังเอ๋อร์ยิ้มอย่างองอาจ “ข้าไม่ค่อยเก่งหรอก... ทุกปีจะมีการแข่งขันในตระกูล แต่แม้แต่เวทีประลอง ข้ายังขึ้นไม่ได้เลย” ถังเอ๋อร์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ความฝันสูงสุดของสมาชิกตระกูลโหลวทุกคน คือการได้รับคำแนะนำจากเทพเจ้าแห่งสงครามซิงหุยสักครั้ง น่าเสียดายที่เทพเจ้าแห่งสงครามไม่ได้ตอบรับคำอัญเชิญมาเป็นเวลานานแล้ว กระบวนท่าหมื่นกระบี่หวนรากยิ่งเป็นเคล็ดวิชาที่เขาไม่สอนให้ใคร ถ้าได้เห็นสักครั้งในชีวิต ถึงตายก็คุ้ม”

จิ่งถังไม่ได้ดูถูกนาง นางเพียงรู้สึกขบขัน ท่านปู่เป็นแม่ทัพใหญ่ ฝึกฝนวิทยายุทธ์จนถึงขีดสุด ยังไม่กล้าพูดเลยว่าสามารถเอาชนะทุกคนในครอบครัวได้

“ข้าไม่รู้วิชากระบี่อะไรหรอก แต่ข้าเคยสอนศิษย์คนหนึ่ง ก็...พอใช้ได้นะ”

ลู่เจาเจาเกาหัวเบาๆ ซิงหุย…

พรสวรรค์ปานกลาง แต่ขยันหมั่นเพียร คงเรียกว่าใช้ได้กระมัง

เขาได้รับการถ่ายทอดจากนางอยู่หลายส่วน

“เจ้าเคยสอนลูกศิษย์น่ะหรือ” โหลวจิ่นถังตื่นตกใจ

“เคยสิ เรียนใช้ได้เลยทีเดียว” ลู่เจาเจาโบกไม้โบกมือ พอใช้ได้

ลู่เจาเจายัดกิ่งไม้ไว้ในมือของโหลวจิ่นถัง

โหลวจิ่นถังมองนางด้วยความงุนงง แต่น้องเจาหยางตั้งใจมาก จนนางไม่อาจปฏิเสธได้ลงคอ