หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 799

เซี่ยอวี้โจวทำหน้าไร้เดียงสา “ใช้งานได้ดีเชียว ออกไปข้างนอกมักถูกคลุมกระสอบเสมอ”

“อุ้บ...” โหลวจิ่นถังยิ้มจนตาหยี

เด็กน้อยสามคนเอนหลังนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่ลู่เจาเจาจะยกมือขึ้นมาลูบท้อง “หิวจัง...”

ทันใดนั้นนางก็เด้งตัวขึ้นมาจากพื้น

“ข้ามีกระดองเต่าใหญ่อยู่อันหนึ่ง เอามาทำกุยหลิงเกากันดีหรือไม่” (กุยหลิงเกาคือของว่างลักษณะคล้ายเฉาก๊วย ในสมัยจีนโบราณทำจากเต่าและสมุนไพรหลายชนิด มีฤทธิ์ในการแก้ร้อนในและขับพิษ)

“ข้าเคยกินตอนอยู่ที่เป่ยเจา เป็นทั้งของบำรุงกำลังและของว่างด้วย”

“อากาศร้อนๆ เช่นนี้ แช่ไว้ในบ่อเย็นๆ เติมน้ำผึ้งลงไป กินแล้วเย็นสดชื่นมากแน่ๆ” ลู่เจาเจากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

โหลวจิ่นถังฟังจนเริ่มอยากกินตามไปด้วย จึงพาทั้งสองไปยังห้องครัวในทันที

ทั้งสามคนขอความช่วยเหลือจากแม่ครัว

จนกระทั่งถึงเวลาพลบค่ำและได้กุยหลิงเกาหม้อใหญ่สมใจ

ก่อนจะไว้ในบ่อน้ำ แช่ไว้ประมาณครึ่งชั่วยาม หลังจากแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง จะทำให้สดชื่นเป็นพิเศษในฤดูร้อนนี้

“โอ้ ทั้งนุ่มและเด้งเหลือเกิน ขอน้ำผึ้งหน่อยสิ... ข้าชอบกินรสหวาน”

เซี่ยอวี้โจวตะโกนราวกับรอไม่ไหวอีกแล้ว

“ข้าไม่เคยกินกุยหลิงเกามาก่อน มันเป็นอาหารพิเศษของเป่ยเจาหรือ”

หากได้กินหลังกลับมาจากฝึกฝนวรยุทธ์ นางจะต้องเป็นเด็กหญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกอย่างแน่นอน

“ใช่แล้ว เป่ยเจาใส่ใจเรื่องอาหารบำรุงกำลังน่ะ” เซี่ยอวี้โจวตอบโดยไม่เงยหน้า

ด้านนอกห้องโถงมีเสียงดังแผ่วเบาขึ้น

เมื่อแม่ทัพโหลวพาเข้ามา จึงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรที่ตลบอบอวลอยู่ในบ้าน

รวมถึงความหนาวเย็นแปลกๆ ทำให้เขาต้องกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง

“จวนแม่ทัพโหลวกำลังมีแขกผู้มีเกียรตินี่นา” ใต้เท้าซูเหลือบมองลู่เจาเจาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม

หลังจากลิ้มรสไปเพียงครั้งเดียว ทั้งสองก็ทำท่าประหลาดใจพร้อมๆ กัน

มันไม่ใช่แค่รสชาติเท่านั้น แต่ยังมีพลังวิญญาณไหลเวียนอยู่ในร่างกายอีกด้วย

“ของดี! ขออีกชาม!” แม่ทัพโหลวตักกินชามแล้วชามเล่า ความเหนื่อยล้าจากการฝึกวรยุทธ์ระหว่างวันจึงหายไป และรู้สึกสดชื่นมากยิ่งขึ้น

ผ่อนคลายไปทั้งร่างกาย

ใต้เท้าซูกินไปเพียงชามเดียว เขาเป็นแขกจึงไม่อยากกินไปมากกว่านั้น

“ห่อให้ท่านลุงซูกลับไปกินอีกสักหน่อยสิ” ลู่เจาเจารู้สึกผิด เพราะอย่างไรก็เป็นบรรพชนของเขา

เขาสมควรมีโอกาสได้ลิ้มรสชาติ

ใต้เท้าซูรู้สึกแปลกใจเหลือเกิน ว่าทำไมเด็กน้อยคนนี้ช่างมีน้ำใจ

“เช่นนั้นก็ขอขอบพระทัยองค์หญิงเจาหยางด้วย” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกขอบคุณเท่าที่ควร