หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 83

สวนหมิงเต๋อถูกไฟไหม้เมื่อคืน เขาจึงถูกย้ายไปอยู่ที่สวนทิงเฟิง

ลู่เจาเจารู้สึกสงสารพี่ใหญ่มาก เมื่อคืนพี่ใหญ่พยายามประคองตัวกับกำแพงเพื่อลุกขึ้นยืน เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว มือสองข้างถูกไฟลวกจนเป็นแผลพุพอง

“เยี่ยนซูยอมปกป้องเจ้าด้วย” สวี่ซื่อรู้สึกทั้งดีใจและปวดใจที่ลูกชายต้องทนทุกข์

หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ลูกชายคนโตก็กลายเป็นคนเฉยชา อารมณ์ร้าย ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้

นางอุ้มเจาเจาไปที่ห้องข้างๆ

ห้องข้างๆ มีของที่เอามาจากสวนหมิงเต๋อกองอยู่เต็มไปหมด

มีม้าไม้ตัวเล็กๆ และของใช้สำหรับเด็กวางอยู่ทุกที่

“นี่เอามาจากสวนหมิงเต๋อทั้งหมดหรือ” สวี่ซื่อรู้สึกประหลาดใจ

สาวใช้พยักหน้า “ส่วนใหญ่เป็นของของคุณหนูน้อยเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่ออดจะตกใจไม่ได้ “เจาเจา เจ้าไปหาพี่ใหญ่บ่อยหรือ”

เจาเจาพยักหน้าน้อยๆ

เมื่อได้เห็นลู่เยี่ยนซู สวี่ซื่อรู้สึกตกใจยิ่งกว่า

ลูกชายคนโตที่เคยผอมโซ บัดนี้กลับเริ่มมีเนื้อมีหนัง หากไม่ใช่เพราะนั่งอยู่บนรถเข็น ไม่มีทางดูออกเลยว่าเขาเป็นคนป่วย

“อุ้ม...พี่หย่าย...หย่าย...อุ้ม...” สวี่ซื่อยังไม่ทันยืนนิ่ง ลู่เจาเจาก็โผตัวพุ่งออกไปแล้ว

“ว๊ายยย!” สวี่ซื่อตกใจ

ลูกชายเป็นอัมพาตทั้งตัว เคลื่อนไหวไม่ได้ เยี่ยนซูจะอุ้มนางได้อย่างไร!

แต่สวี่ซื่อก็ต้องตกตะลึงอีกว่า...

ลูกชายที่ท่านหมอหลวงหลายต่อหลายคนวินิจฉัยว่าเป็นอัมพาต กลับยกมือขึ้นมารับลูกสาวคนเล็กไว้

เด็กหญิงตัวน้อยซุกตัวลงในอ้อมแขนของพี่ชายคนโตอย่างคุ้นเคย

สวี่ซื่อ...

นางตกตะลึงจนสติหลุดลอยไปไกลแล้ว