หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 97

เวลานี้เป็นเวลาที่นายหญิงใหญ่กินยาไปแล้ว คงอยู่ในช่วงกำลังนอนหลับ

กู้หลิงสวมเสื้อสีเขียวทั้งตัว ดูแล้วเป็นสุภาพบุรุษ

“พี่สะใภ้ ข้ามารับหว่านอี้กลับบ้านแล้ว หว่านอี้เอาแต่ใจตัวเอง จนสร้างปัญหาให้กับพวกท่านเสียแล้ว” เขามองไปที่ลู่หว่านอี้ด้วยสายตาอ่อนโยนและเอาอกเอาใจ แต่กลับทำให้ลู่หว่านอี้กลัวจนตัวสั่น

“พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ข้าผิดไปแล้ว พี่สะใภ้ ขอร้องล่ะช่วยข้าด้วย” นางขอร้องสวี่ซื่ออย่างระมัดระวัง

“ถ้าหากพี่สะใภ้ช่วยข้า ข้าจะบอกความลับเรื่องหนึ่งให้พี่สะใภ้ฟัง ดีไหมพี่สะใภ้?” นางลองพยายามต่อรองดู

สวี่ซื่อรู้สึกเจ็บปวดใจเหลือเกิน นางรู้ความจริงตั้งแต่แรกทั้งหมด แต่กลับไม่เคยคิดจะบอกตัวเองเลย

ตอนนี้เมื่อรู้ว่านางมีประโยชน์จึงยอมพูดออกมา

แต่นาง...

ไม่ต้องการแล้ว

“หว่านอี้ พี่สะใภ้ไม่สนใจความลับของเจ้าหรอก สามีภรรยาคู่ไหนบ้างที่ไม่ทะเลาะกัน ขัดแย้งกันเดี๋ยวเดียวก็ดีกัน พี่สะใภ้เข้าใจได้”

“น้องเขย หว่านอี้ถูกพวกเราเอ็นดูจนเสียนิสัย กฎระเบียบต่าง ๆ คงต้องลำบากตระกูลกู้ค่อย ๆ อบรมสั่งสอนให้เสียแล้วล่ะ”

“ตระกูลลู่นะ ไม่มีว่าอะไรหรอก”

“ไม่เชื่อลองถามท่านโหวดูก็ได้ แม่นางของตระกูลลู่ถูกสอนออกมาไม่ดีเช่นนี้ คนที่ต้องขายขี้หน้าคือตระกูลลู่ต่างหาก” นางพูดอย่างใจกว้าง แต่ลู่หว่านอี้รู้สึกเหมือนกำลังตกลงไปในเหว

กู้หลิงหัวเราะและมองไปที่ลู่หว่านอี้ “ขอบคุณพี่สะใภ้ที่เข้าใจ”

เมื่อทั้งสองคนจากไป สวี่ซื่อก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ต่อไปหากมีจดหมายจากตระกูลกู้ส่งมา ก็ส่งไปที่เรือนข้าทั้งหมด”

“ปีนี้นายหญิงใหญ่ป่วยหลายครั้งแล้ว หากถูกกระทบกระเทือนจิตใจอีก เกรงว่าจะลมจับ”

“ถ้าหากใครไปรบกวนการพักฟื้นตัวของนายหญิงใหญ่ล่ะก็ ระวังผิวหนังของพวกเจ้าเอาไว้ให้ดี ๆ!” นางกวาดสายตามองไปอย่างเข้มงวด

ทุกคนคุกเข่าลงด้วยตัวที่สั่นเทา “เจ้าค่ะ”