หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 99

ลูกเป็ดน้อยมองดูแวบหนึ่งก็เดินสะบัดก้นจากไป

“ลูกเป็ดต้องกินอาหารของมันนะ เติงจือไปเอาอาหารมาให้มันหน่อย ถ้าแม่นางน้อยอยากเล่นกับมัน ก็เอามันไปอาบน้ำทำความสะอาดเสียหน่อยเถอะ”

ลูกเป็ดถูกทำความสะอาด จนทั่วทั้งร่างกายส่งกลิ่นหอมไปทั่ว

ลู่เจาเจาชอบมาก แม้แต่ตอนกลางคืนจะเข้านอนก็ให้ลูกเป็ดมานอนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

“แม่นางน้อย เป็ดไม่สามารถเอามานอนบนเตียงด้วยได้นะเจ้าคะ มัน...มันจะเหม็นเอานะ” อิ้งเสวี่ยทำสีหน้าคิดหนัก

เด็กน้อยถึงขนาดเตรียมหมอนเอาไว้สองใบ นางนอนข้างหนึ่ง เป็ดก็นอนอีกข้างหนึ่ง

ลู่เจาเจาชี้ไปที่ลูกเป็ด “เพื่อนส...หนิด น...นอนด้วยกัน...” พอนางพูดจบก็กดลูกเป็ดลงข้าง ๆ ตัวนาง

กอดเอาไว้อยู่ในอ้อมแขน

ผ่านไปไม่นานก็นอนหลับไป

มีหลายครั้งที่อิ้งเสวี่ยพยายามเอาออกมา แต่เจ้านายตัวน้อยก็มักจะตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ จึงทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย

วันต่อมาช่วงเช้าตรู่

ลู่เจาเจาลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ และก็ร้องไห้เสียงดัง

“ท่านแม่!!!” ลู่เจาเจาร้องไห้ฟูมฟายจนน้ำมูกไหลเต็มหน้า

ขณะที่ร้องไห้อยู่ก็ชี้ไปที่ลูกเป็ดที่ตัวแข็งทื่อทั้งตัว “ฮือ ๆ ๆ ๆ ...ท...ทับ ทับ...ตายแล้ว”

“ตายแล้ว...” ฮือ ๆ ๆ ๆ ...

น้ำเสียงของเด็กน้อยที่ร้องไห้ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินขำทั้งน้ำตา ที่จริงเมื่อวานที่เอากลับมา สวี่ซื่อก็พบว่าลูกเป็ดตัวนี้ป่วยแล้ว เกรงว่าคงจะเลี้ยงไม่รอด

“อย่าร้องไห้ไปเลยนะ เจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจ พวกเราเอาลูกเป็ดไปฝังไว้ดีหรือไม่?” สวี่ซื่อพูดปลอบใจนาง ลู่เจาเจาร้องไห้จนขี้มูกโป่ง

และดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ มือเล็กยังคงชี้ไปบนพื้น “เย็น...”

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราเผามันดีหรือไม่?”