หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 100

เมื่อคืนนี้กอดเกี้ยวกันทั้งคืนแล้วก็แล้วไป แต่นี่กลางวันฟ้ายังสว่างก็ยังไม่เลิกรา ซูเฟิ่งอี๋กังวลว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ลูกชายตนเองจะถูกเจิ้งหมานหม่านรีดไถจนแห้งเหือดเข้าให้สักวัน

ซูเฟิ่งอี๋ยืนฟังอยู่ริมหน้าต่างครู่หนึ่งก็จากไป

เพียงแต่นางก็รู้สึกเปล่าเปลี่ยวในใจเช่นกัน ปีใหม่ทั้งที ลูกชายพาลูกสะใภ้กลับมาที่บ้าน แต่สามีกลับไม่กลับมา

สามีของซูเฟิ่งอี๋ หม่าเจ๋อหวน เป็นเขยแต่งเข้าบ้าน ในอดีตสองสามีภรรยาก็รักกันดี แต่หม่าเจ๋อหวนก็ค่อยๆ ทนนิสัยของซูเฟิ่งอี๋ไม่ได้ ดังนั้นหลายปีมานี้จึงออกไปทำงานซ่อมบำรุงเขื่อนอยู่นอกบ้าน และไม่ได้กลับบ้านมาหนึ่งปีแล้ว

ช่วงเวลาปกติก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้เป็นช่วงเทศกาลวันหยุด เมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้เง้าง้อคลอเคลียกัน ไม่ต้องพูดถึงเลยว่านางรู้สึกไม่สบอารมณ์มากเช่นไร

ซูเฟิ่งอี๋ถอนหายใจ ตอนนี้ขอแค่เจิ้งหมานหม่านจะรีบๆ คลอดหลานตัวน้อยให้นางสักคน นางก็จะไม่ต้องเหงามากมายเช่นนี้

อีกด้านหนึ่ง กู้อวิ๋นเม่ยกับซูจื่อหังมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลถูแล้ว

ทั้งสองคนยังไม่ทันจะเข้าประตู ก็เห็นเหลียงปินกำลังพาถูหมิงซวนมาจากที่ไกลๆ

ทั้งสองฝ่ายเจอกันพอดี

เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างกันคือเหลียงปินกับถูหมิงซวนนั้นนั่งเกวียนวัวมา ส่วนซูจื่อหังกับถูซินเยว่เดินมา

สำหรับชุมชนชนบท เกวียนวัวไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ ก็นั่งได้

แม้แต่บ้านต้าจู้เองก็ยังเป็นแค่สาลี่เท่านั้น

ในหมู่บ้านนี้นอกจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ก็ไม่มีบ้านไหนที่มีเกวียนวัวอีกแล้ว

เดิมทีซูจื่อหังกับถูซินเยว่ใกล้จะเดินถึงตรงหน้าประตูแล้ว ทว่ากลับเห็นเลียงปินบังคับเกวียนพุ่งตรงเข้ามา

ทั้งคู่จึงถูกบังคับให้ก้าวถอยหลังไปโดยปริยาย ส่วนเกวียนวัวก็มาจอดปิดอยู่ตรงหน้าทางเข้า เหลียงปินนั่งอยู่บนเรือนเกวียนพูดด้วยท่าทีหยิ่งยโสว่า "อะอ้าว ต้องขอโทษด้วยจริงๆ วัวมันไม่เชื่อฟัง เลยหยุดไม่อยู่ รบกวนพวกเจ้ายืนข้างหลังนะ"

ถึงแม้ที่พูดมาจะเป็นประโยคขอโทษ แต่ไม่มีใครรับรู้ได้ถึงการขอโทษจากเขาเลย

ถูหมิงซวนนั่งอยู่ข้างๆ เหลียงปิน สวมชุดคลุมสีแดง ซึ่งยิ่งส่งเสริมให้เธอดูสดสวย เช้าวันนี้ก่อนจะออกจากบ้าน เหลียงปินเพิ่งมอบความชุ่มฉ่ำให้นาง ดังนั้นตอนนี้จึงยังสามารถมองเห็นความอิ่มเอมได้จากใบหน้าของหญิงสาว

เมื่อคิดถึงความอับอายที่ซูจื่อหังฝากไว้ นางก็เกิดความรู้สึกอึดอัดใจและไม่ยอม

นางไม่ได้กล่าวโทษซูจื่อหัง แต่กลับพุ่งความเคียดแค้นและความเกลียดชังไปที่ถูซินเยว่แทน

เมื่อเห็นว่าไม่เจอกันเพียงแค่ครึ่งเดือน ถูซินเยว่ก็ผอมลงไม่น้อย และผิวพรรณก็ขาวผ่องขึ้นอีก ขนาดที่เธอแต่งหน้าแล้วก็ยังสู้ไม่ได้ ดวงตาของถูหมิงซวนก็ฉายแววอิจฉาทันที

"ที่รัก พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ท่านแม่รอเราอยู่ข้างใน"

"อื้อ!" เหลียงปินตบที่หลังมือถูหมิงซวนเบาๆ และถือโอกาสจับมือนางด้วย

ครึ่งปีที่ผ่านมา ถูหมิงซวนก็นับว่าเข้าใจนิสัยของเหลียงปินเป็นอย่างดี และปรนนิบัติจนเหลียงปินยอมกำราบให้ทุกอย่าง ผู้ชายน่ะเมื่อเรื่องบนเตียงได้รับความพึงพอใจแล้ว การจะพูดจะจาก็เป็นเรื่องง่าย

ถูหมิงซวนเข้าใจในเรื่องนี้เป็นอย่างดี ดังนั้นไม่ว่าเหลียงปินจะมีข้อเรียกร้องอะไรที่เกินความสมเหตุสมผล นางก็รับปากทุกอย่าง เพราะกลัวเพียงอีกฝ่ายจะไม่พอใจ

เหลียงปินโอบถูหมิงซวนเดินเข้าไปในลานบ้านด้วยกัน

ถูซินเยว่ขมวดคิ้ว มองไปยังเกวียนวัวที่ขวางอยู่ตรงประตู แล้วหันไปพูดกับชายหนุ่มข้างๆ ด้วยความเซ็ง "พวกเราจะเข้าไปอย่างไร?"

ประตูถูกขวางไว้หมดแล้ว

ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลถูก็เคยทำการค้าเล็กๆ ในสมัยที่เป็นหนุ่มสาว แต่เมื่ออายุมากขึ้น ทั้งสองคนจึงใช้เงินที่เหลือซื้อที่นาในชุมชนต้าเย่จำนวนมาก จึงกลายเป็นเจ้าของที่ดินเล็กๆ

ดังนั้นแม่เฒ่าตระกูลถูจึงดูถูกซูจื่อหังมากๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนั้นซูจื่อหังและถูหมิงซวนได้หมั้นหมายกันไว้แต่เล็ก แม่เฒ่าตระกูลถูไม่มีทางให้ลูกสาวของตระกูลถูแต่งงานกับคนของตระกูลซูเด็ดขาด

ใบหน้าแม่เฒ่าตระกูลถูเต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่เหลียงปินที่อยู่ข้างๆ กลับตกตะลึง เข้าเบิกตาโต จ้องมองไปทางแผ่นหลังของถูซินเยว่ที่กำลังไกลห่างออกไป จนกระทั่งหญิงสาวหายลับไปที่มุมบ้านก็ยังไม่ได้สติคืนมา

นั่นคือถูซินเยว่หรือ?

เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

ในภาพจำของเขา ถูซินเยว่เป็นหญิงอ้วนอัปลักษณ์ที่หนักสองร้อยชั่ง เวลาเดินตัวจะโอนเอนไปมาเหมือนหมูอ้วน เนื้อตัวสกปรก ผมเพ้ามันเยิ้ม ไม่น่าดู

แต่หญิงสาวที่เดินอยู่ข้างซูจื่อหังเมื่อสักครู่ แผ่นหลังอ้อนแอ้น สวมใส่ชุมคลุมสีครามทะเล ผมสีดำสนิทราวผ้าไหมถูกมวยเกล้าไว้ที่ด้านหลัง เผยให้เห็นคอระหงขาวเนียนดั่งหงสา คนแบบนี้จะเป็นถูซินเยว่ได้อย่างไร?!

ก่อนหน้านี้ ความสนใจของเหลียงปินอยู่ที่ถูหมิงซวน จึงไม่ทันได้สังเกตุเห็นอีกฝ่าย

จนกระทั่งแม่เฒ่าตระกูลถูพูดขึ้น เขาถึงได้หันไปมอง

อีกอย่างเขามักจะอยู่ในเมือง จึงไม่รู้เรื่องที่ถูซินเยว่ผอองลงแล้ว

แต่เมื่อตอนนี้รู้แล้ว ลูกตาก็แทบจะถลนออกมา

ถูหมิงซวนที่เห็นเขาใจลอย จึงผลักไปที่แขนของเขา และพูดอย่างเซ็งๆ ว่า "เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่น่ะ?"