หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 101

101 /381

"ไม่มีอะไร!"

เหลียงปินรีบตอบกลับ

ถูหมิงซวนเป็นคนขี้อิจฉา ปกติเขาแค่มองหญิงสาวตามท้องถนน อีกฝ่ายก็ไม่พอใจเป็นค่อนวัน ดังนั้นตอนนี้เหลียงปินจึงยิ่งไม่กล้าบอกสิ่งที่ตนเองคิดให้นางรู้

เมื่อคิดถึงผิวขาวเนียนละเอียดของถูซินเยว่ เหลียงปินก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเพียงว่าจั๊กจี๋ในใจ และอยากจะเห็นหน้าตาตรงๆ ของอีกฝ่ายในตอนนี้มากๆ ว่าเป็นอย่างไร

เหลียงปินกำลังคิดถึงถูซินเยว่ ซึ่งที่จริงแล้วในใจถูหมิงซวนก็กำลังคิดถึงซูจื่อหังเช่นกัน

เมื่อก่อนรู้สึกเพียงว่าซูจื่อหังยากจน แต่วันนี้เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายสวมใส่เสื้อผ้าใหม่ ถูหมิงซวนก็รู้สึกว่าซูจื่อหังดูมีเสน่ห์มากขึ้น ใบหน้าที่เดิมทีหล่อเหลาอยู่แล้ว ก็ยิ่งดูหล่อเหลามากขึ้น

แล้วหันมองเหลียงปินที่อยู่ข้างๆ อีกที ที่ไม่ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าดิบดีแค่ไหน ก็ยังเตี้ยตันเหมือนเดิม

ถูหมิงซวนถอนหายใจ แล้วเก็บความคิดที่ไม่ควรจะมีในใจกลับไปจนหมด

ทางด้านนี้ ถูซินเยว่มาถึงที่เรือนสามแล้ว

เธอก็ว่าทำไมนางหลินกับถูซานไม่ได้อยู่ช่วยงานที่ลานบ้าน ที่แท้ทั้งสองคนก็กำลังรับแขกอยู่นี่เอง

ในห้องมีสามีภรรยาแปลกหน้าคู่หนึ่งนั่งอยู่ ผู้ชายดูเป็นคนซื่อสัตย์ไม่เล่ห์เหลี่ยม ผู้หญิงดูร่างกายผอมบาง สีหน้าเหลืองซีด ถูซินเยว่ที่ข้ามมิติมานั้นจำใครไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าพวกเขาคือใคร ขระที่กำลังสงสัยอยู่ ก็เห็นผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมา และพูดอย่างตะลึงว่า "นี่...นี่จื่อหังกับซินเยว่สินะ"

ถูชิวเหมยมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เมื่อเช้าตอนที่มาถึงก็ได้ยินซ้อสามพูดว่า ซินเยว่นอกจากผอมลงแล้ว ยังสวยขึ้นด้วย ตอนแรกนางยังรู้สึกไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเห็นกับตาก็ถึงกับตกตะลึง

"ถ้าไม่ใช่เพราะจื่อหังยืนอยู่ข้างๆ เจ้า ข้าคงจำเจ้าไม่ได้ด้วยซ้ำ ซินเยว่ ทำไม่เจ้าถึงเปลี่ยนมาสวยใสได้มากขนาดนี้เนี่ย?"

ถูซินเยว่รู้สึกเคอะเขิน

หลังจากที่ผอมลงนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมเธออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเขินเล็กน้อย

แต่ว่าอีกฝ่ายก็พูดถูก เมื่อก่อนใบหน้าของเจ้าของร่างเดิมมีแต่เนื้อจึงดูไม่ออก แต่ตอนนี้ผอมลงแล้ว รูปร่างหน้าตาจึงชัดเจนมากขึ้น ถูซินเยว่รู้สึกได้ทันทีเลยว่าที่จริงแล้วหน้าตาของเจ้าของร่างเดิมนั้นได้มาตรฐานมาก โดยเฉพาะดวงตา เป็นดวงตารูปดอกท้อที่สวยเย้ายวนใจมากที่สุด

ขณะที่เธอกำลังรู้สึกเคอะเขิน ก็เห็นซูจื่อหังที่อยู่ข้างๆ เริ่มทักทายอีกฝ่ายก่อน "ท่านอาเล็ก ท่านอาเขย"

ถูซินเยว่จึงได้สติกลับมาในทันที ที่แท้นี่ก็คือลูกสาวคเล็กของแม่เฒ่าตระกูลถู ถูชิวเหมยกับสามีของอีกฝ่ายสวีเหวินนี่เอง

หลังจากที่หญิงสาวได้สติคืนมา จึงรีบพูดตามด้วยเสียงใสว่า "ท่านอาเล็ก ท่านอาเขย ซินเยว่ขอสวัสดีปีใหม่ทั้งสองท่านเจ้าค่ะ""

"เด็กดี!" ถูชิวเหมยรีบเข้าพยุงถูซินเยว่ ยิ้มและพูดว่า "เจ้าเด็กคนนี้นี่นะ ตั้งแต่ไม่ซือบื้อ สีหน้าท่าทางก็ดูหลักแหลมขึ้นด้วย"

"แหะๆ" ถูซินเยว่ยิ้มอย่างถ่อมตัว

ตลอดมา เธอมักไม่รู้ว่าควรแสดงท่าทีอย่างไรกับคำชมของผู้หลักผู้ใหญ่ เธอกลัวจะเสียมารยาท จึงยืนยิ้มโง่ๆ อยู่ด้านข้าง

ถูชิวเหมยที่เห็นท่าทางเช่นนี้ของอีกฝ่าย ก็ยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้น

ทางด้านนี้ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน นางหลินก็รีบเข้ามามองดูอย่างพินิจพิจารณาถูซินเยว่ แล้วพูดด้วยขอบตาที่แดงๆ เล็กน้อยว่า "ซินเยว่ ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่า ก่อนหน้านี้เจ้าเกือบจะโดนหมีล้อมไว้ในภูเขา เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?"