หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 101

"ไม่มีอะไร!"

เหลียงปินรีบตอบกลับ

ถูหมิงซวนเป็นคนขี้อิจฉา ปกติเขาแค่มองหญิงสาวตามท้องถนน อีกฝ่ายก็ไม่พอใจเป็นค่อนวัน ดังนั้นตอนนี้เหลียงปินจึงยิ่งไม่กล้าบอกสิ่งที่ตนเองคิดให้นางรู้

เมื่อคิดถึงผิวขาวเนียนละเอียดของถูซินเยว่ เหลียงปินก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเพียงว่าจั๊กจี๋ในใจ และอยากจะเห็นหน้าตาตรงๆ ของอีกฝ่ายในตอนนี้มากๆ ว่าเป็นอย่างไร

เหลียงปินกำลังคิดถึงถูซินเยว่ ซึ่งที่จริงแล้วในใจถูหมิงซวนก็กำลังคิดถึงซูจื่อหังเช่นกัน

เมื่อก่อนรู้สึกเพียงว่าซูจื่อหังยากจน แต่วันนี้เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายสวมใส่เสื้อผ้าใหม่ ถูหมิงซวนก็รู้สึกว่าซูจื่อหังดูมีเสน่ห์มากขึ้น ใบหน้าที่เดิมทีหล่อเหลาอยู่แล้ว ก็ยิ่งดูหล่อเหลามากขึ้น

แล้วหันมองเหลียงปินที่อยู่ข้างๆ อีกที ที่ไม่ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าดิบดีแค่ไหน ก็ยังเตี้ยตันเหมือนเดิม

ถูหมิงซวนถอนหายใจ แล้วเก็บความคิดที่ไม่ควรจะมีในใจกลับไปจนหมด

ทางด้านนี้ ถูซินเยว่มาถึงที่เรือนสามแล้ว

เธอก็ว่าทำไมนางหลินกับถูซานไม่ได้อยู่ช่วยงานที่ลานบ้าน ที่แท้ทั้งสองคนก็กำลังรับแขกอยู่นี่เอง

ในห้องมีสามีภรรยาแปลกหน้าคู่หนึ่งนั่งอยู่ ผู้ชายดูเป็นคนซื่อสัตย์ไม่เล่ห์เหลี่ยม ผู้หญิงดูร่างกายผอมบาง สีหน้าเหลืองซีด ถูซินเยว่ที่ข้ามมิติมานั้นจำใครไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าพวกเขาคือใคร ขระที่กำลังสงสัยอยู่ ก็เห็นผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมา และพูดอย่างตะลึงว่า "นี่...นี่จื่อหังกับซินเยว่สินะ"

ถูชิวเหมยมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เมื่อเช้าตอนที่มาถึงก็ได้ยินซ้อสามพูดว่า ซินเยว่นอกจากผอมลงแล้ว ยังสวยขึ้นด้วย ตอนแรกนางยังรู้สึกไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเห็นกับตาก็ถึงกับตกตะลึง

"ถ้าไม่ใช่เพราะจื่อหังยืนอยู่ข้างๆ เจ้า ข้าคงจำเจ้าไม่ได้ด้วยซ้ำ ซินเยว่ ทำไม่เจ้าถึงเปลี่ยนมาสวยใสได้มากขนาดนี้เนี่ย?"

ถูซินเยว่รู้สึกเคอะเขิน

หลังจากที่ผอมลงนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมเธออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเขินเล็กน้อย

แต่ว่าอีกฝ่ายก็พูดถูก เมื่อก่อนใบหน้าของเจ้าของร่างเดิมมีแต่เนื้อจึงดูไม่ออก แต่ตอนนี้ผอมลงแล้ว รูปร่างหน้าตาจึงชัดเจนมากขึ้น ถูซินเยว่รู้สึกได้ทันทีเลยว่าที่จริงแล้วหน้าตาของเจ้าของร่างเดิมนั้นได้มาตรฐานมาก โดยเฉพาะดวงตา เป็นดวงตารูปดอกท้อที่สวยเย้ายวนใจมากที่สุด

ขณะที่เธอกำลังรู้สึกเคอะเขิน ก็เห็นซูจื่อหังที่อยู่ข้างๆ เริ่มทักทายอีกฝ่ายก่อน "ท่านอาเล็ก ท่านอาเขย"

ถูซินเยว่จึงได้สติกลับมาในทันที ที่แท้นี่ก็คือลูกสาวคเล็กของแม่เฒ่าตระกูลถู ถูชิวเหมยกับสามีของอีกฝ่ายสวีเหวินนี่เอง

หลังจากที่หญิงสาวได้สติคืนมา จึงรีบพูดตามด้วยเสียงใสว่า "ท่านอาเล็ก ท่านอาเขย ซินเยว่ขอสวัสดีปีใหม่ทั้งสองท่านเจ้าค่ะ""

"เด็กดี!" ถูชิวเหมยรีบเข้าพยุงถูซินเยว่ ยิ้มและพูดว่า "เจ้าเด็กคนนี้นี่นะ ตั้งแต่ไม่ซือบื้อ สีหน้าท่าทางก็ดูหลักแหลมขึ้นด้วย"

"แหะๆ" ถูซินเยว่ยิ้มอย่างถ่อมตัว

ตลอดมา เธอมักไม่รู้ว่าควรแสดงท่าทีอย่างไรกับคำชมของผู้หลักผู้ใหญ่ เธอกลัวจะเสียมารยาท จึงยืนยิ้มโง่ๆ อยู่ด้านข้าง

ถูชิวเหมยที่เห็นท่าทางเช่นนี้ของอีกฝ่าย ก็ยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้น

ทางด้านนี้ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน นางหลินก็รีบเข้ามามองดูอย่างพินิจพิจารณาถูซินเยว่ แล้วพูดด้วยขอบตาที่แดงๆ เล็กน้อยว่า "ซินเยว่ ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่า ก่อนหน้านี้เจ้าเกือบจะโดนหมีล้อมไว้ในภูเขา เรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?"

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังมากขขนาดนี้ของชายหนุ่ม นางหลินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและพยักหน้า

ตอนที่สองแม่ลูกกำลังพูดคุยกัน นางหลินตบมือถูซินเยว่เบาๆ พูดว่า "จื่อหังเป็นผู้ชายที่ดี ซินเยว่ลูก เจ้าต้องรักษาไว้ให้ดี"

"ท่านแม่ ข้าทราบแล้ว ท่านวางใจเถอะ!" ถูซินเยว่พยักหน้า เรื่องนี้แม้ว่าท่านแม่จะไม่พูด เธอก็รู้ดี

"อยู่ที่ตระกูลซู เจ้าจะต้องเพลาๆ นิสัยลงบ้าง ต้องดูแลแม่สามีและสามีให้ดี" พูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นนางหลินก็เหมือนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงอดถามไม่ได้ว่า "ซินเยว่ลูก จากที่แม่สังเกตุท่าทางของเจ้ากับซูจื่อหังเมื่อสักครู่ พวกเจ้า...พวกเจ้ายังไม่ได้ร่วมเรือนหอกันใช่ไหม?"

ทันทีที่นางหลินพูดจบ ถูซินเยว่ก็อึ้งตะลึงในทันที

เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าท่านแม่จะถามกันตรงๆ ขนาดนี้

อีกอย่างเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่รู้กับแค่สองคนไม่ใช่หรือ หรือว่าคนอื่นก็มองออกด้วย?

เดิมทีนางหลินเพียงแค่คาดเดา แต่เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของถูซินเยว่ ก็เข้าใจในทันที

ดูท่านางจะเดาไม่ผิด ถูซินเยว่กับซูจื่อหังยังไม่ร่วมหอกันจริงๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นางหลินก็เริ่มร้อนใจ ทั้งสองคนแต่งงานกันมาได้ครึ่งปีแล้ว ทำไมเรื่องนี้ถึงยังไม่ดำเนินการอีก

"ซินเยว่ลูก ไม่ใช่ว่าแม่เร่งเร้าเจ้า แต่เจ้า..." นางหลินกำลังจะพูด ถูซินเยว่ก็รีบพูดตัดบทด้วยท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่า "ท่านแม่ ข้าทราบแล้ว ท่าน...ท่านอย่าพูดอีกเลย"

"ในเมื่อเจ้าไม่ฟัง เช่นนั้นข้าจะบอกพ่อเจ้าให้ไปพูดกับจื่อหัง!"