หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 103

เดิมทีถูหมิงซวนกำลังช่วยซูเฟิ่งอี๋ทำอาหารกลางวันอยู่ที่ลานข้างหน้าบ้าน แต่หลังจากล้างมือออกมา นางก็พบว่าเหลียงปินที่นั่งอยู่ตรงสวนหายไป

เมื่อคิดถึงความผิดปกติเมื่อสักครู่ของเหลียงปิน ถูหมิงซวนก็หรี่ตาลง และถามด้วยน้ำเสียงปกติว่า "เหลียงปินไปไหนหรือ?"

แม่เฒ่าตระกูลถูตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ไปเดินเล่นแล้ว เห็นบอกว่านั่งอยู่ตรงนี้น่าเบื่อ"

เมื่อกี้ถูชิวเหมยพาผู้ชายมา เหลียงปินไม่อยากนั่งฟังแม่เฒ่าตระกูลถูพูดคุยกับถูชิวเหมย จึงหาข้ออ้างออกไป

สำหรับหลานเขยคนนี้ แม่เฒ่าตระกูลถูรู้สึกพอใจอย่างมาก เพราะเป็นคนที่รู้ความ

ทว่าถูหมิงซวนกลับรู้สึกผิดปกติ เหลียงปินเคยมาที่บ้านตระกูลถูหลายครั้งแล้ว บริเวณรอบๆ นี้มีอะไรที่เขายังไม่รู้บ้าง มีตรงไหนให้น่าเดินเล่นกัน?

เมื่อคิดถึงสายตาที่เขามองถูซินเยว่เมื่อกี้นี้ นางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงถอดชุดผ้ากันเปื้อนออก และตั้งใจจะออกไปตามหาว่าเหลียงปินหายไปไหนกันแน่?

เดินตามหาอยู่นาน ถึงพบว่าเหลียงปินอยู่ข้างลำธาร และมีถูซินเยว่ยืนอยู่ข้างๆ

ทั้งสองยืนใกล้กันมาก ห่างกันแค่สองก้าวเท่านั้น และถูซินเยว่ยังเอามือของตนเองวางไว้บนตัวของเหลียงปินด้วย ซึ่งชวนให้ดูคลุมเครือน่าสงสัยมาก

โดยเฉพาะสายตาของเหลียงปิน ดวงตาแทบจะทะลักถลนไปอยู่บนตัวถูซินเยว่แล้ว

ปกติเหลียงปินแค่มองดูผู้หญิงคนอื่น ถูหมิงซวนก็โกรธมากแล้ว แต่ตอนนี้คนที่อีกฝ่ายกำลังมองดันเป็นถูซินเยว่ คนที่ตนเองดูถูกมาตลอดด้วย ถูหมิงซวนรู้สึกเหมือนไฟกำลังลุกไหม้ในใจ และเพลิงนั้นก็ได้ระเบิดออกมาทันที

หญิงสาวรีบเดินจ้ำอ้าวไปอย่างรีบร้อน ขณะที่เดินไปก็ตะโกนไปด้วยว่า "พวกเจ้า...พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่?"

ถูหมิงซวนปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน

เดิมทีเหลียงปินนั้นมาแอบลักเล็กขโมยน้อยอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงของภรรยา ก็ตกใจมาก และหันหลังกลับโดยอัตโนมัติ

เมื่อเห็นว่าถูหมิงซวนเดินเข้ามาด้วยความเดือดดาล เขาก็มีสีหน้าลนลานทันที

ในชั่วขณะที่อีกฝ่ายกำลังเหม่อลอย ใบหน้าของถูซินเยว่ก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นเสี้นวินาที เธอถือโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ระวังตัว จากนิ้วที่แตะเบาๆ อยู่บนอกของเหลียงปินก็แปรเปลี่ยนเป็นฝ่ามือเพียงในพริบตา

หญิงสาวผลักไปอย่างแรง ทำให้เหลียงปินตกลงไปในลำธาร

"เฮ้ย!" เหลียงปินส่งเสียงตกใจ

น้ำในลำธารดูเหมือนจะไม่ลึก แต่ความเป็นจริงแล้วมันสูงถึงเอว และที่สำคัญมากกว่านั้นคือตอนนี้อยู่ในฤดูหนาวด้วย! ช่วงนี้เป็นช่วงที่อากาศหนาวที่สุด ทุกคนจึงสวมใส่เสื้อกันหนาวบุนวมทั้งนั้น หนำซ้ำบนผิวน้ำยังเห็นไอความเย็นลอยขึ้นมาด้วย ดังนั้นเหลียงปินที่ตกลงไปก็กลายเป็นเรื่องที่โชคร้ายอย่างมาก เพราะลุกขึ้นมากจากในน้ำไม่ได้

ไม่ใช่แค่เพียงเหลียงปินที่งุนงง แม้แต่ถูหมิงซวนก็ตะลึงเช่นกัน

แม้ว่าจะโกรธที่เหลียงปินมาแอบพบกับถูซินเยว่ที่นี่ แต่อย่างไรเสียเหลียงปินก็เป็นสามีของนาง หากเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย ตนเองก็คงหนีไม่พ้นเช่นกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น ถูหมิงซวนก็รีบเดินไปข้างหน้า และพยายามอย่างมากถึงสามารถดึงเหลียงปินขึ้นมาจากลำธารได้

ทว่าเหลียงปินกลับเปียกปอนไปทั้งตัว เขาที่นั่งอยู่บนหินเล็กก้อนหนึ่งก็หนาวจนหน้ามืด และพูดอะไรไม่ออกอยู่พักใหญ่

เสียงตะโกนเมื่อสักครู่ของเหลียงปิน กับเสียงร้องไห้ของถูหมิงซวนนั้นดังไม่น้อย จึงดึงดูดผู้คนที่กำลังพูดคุยกันในสวนให้มาตรงนี้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นสถานการณ์ สีหน้าถูเกินก็บึ้งตึง ขมวดคิ้วและพูดว่า "นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

เขายังไม่ลืมตอนที่ถูซินเยว่มาครั้งก่อนก็ทุบตีจนเหลียงปินเกือบตาย หรือว่าครั้งนี้เรื่องจะซ้ำรอยอีก?

ยัยถูซินเยว่นี่มันตัวปัญหาจริงๆ วันดีปีใหม่ก็เอาแต่สร้างเรื่องไม่เป็นมงคล

สีหน้าของถูเกินย่ำแย่มาก ความโกรธส่วนมากพุ่งเป้าไปที่ถูซินเยว่

ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แล้วยังเป็นคนของบ้านตระกูลถูอีก หากพวกเขารู้ขึ้นมา ตนเองก็ซวยแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้น เหลียงปินก็กัดฟันพยักหน้า และพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า "ใช่แล้ว ซินเยว่นาง...กำลังจะมาช่วยข้า...แต่ข้างลำธารลื่นเกินไป ข้าจึงไม่ระวังจึงพลัดตกลงไป"

ถูหมิงซวนมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา

เหลียงปินกลับเหล่มองอีกฝ่ายทีหนึ่ง แล้วจามขึ้นมา

ถูชิวหลานพอมองออกถึงต้นสายปลายเหตุ จึงรีบพูดขึ้นว่า "ช่างเถอะๆ รีบพาเหลียงปินเข้าไปข้างในก่อนเถอะ เปียกแฉะทั้งตัวขนาดนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา"

"ท่านแม่..." ถูหมิงซวนกัดฟัน นางไม่อยากยอมแพ้แบบนี้

ถูชิวหลานรีบเดินไปข้างๆ อีกฝ่าย ขณะที่ช่วยพยุงเหลียงปินลุกขึ้น ก็แอบหยิกถูหมิงซวนด้วย และพูดว่า "เรื่องนี้กลับไปค่อยว่ากัน อย่าขายขี้หน้าตรงนี้"

ถูชิวเหมยกับผู้ชายของนางก็อยู่ที่นี่ด้วย คุณท่านก็มองอยู่ ถูชิวหลานไม่อยากให้พวกเขาเห็นเรื่องตลกของตนเอง

ถูหมิงซวนโดนหยิกจนหน้าซีด นางทนเจ็บ และกล้ำกลืนความแค้นใจไว้ หันไปช่วยพยุงเหลียงปินเดินไป

หลังจากที่เหลียงปินไปแล้ว ถูชิวเหมยก็เดินตรงมา ถามอย่างสงสัยว่า "ซินเยว่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือ?"

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ" ถูซินเยว่ยิ้ม แลพูดกลบเกลื่อนว่า "ก็แค่พี่เขยตกน้ำเอง แต่พี่หมิงซวนจะโทษข้าให้ได้เท่านั้น"

"อ้อ แบบนี้เองหรือ แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว" ถูชิวเหมยรีบพูด "อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว พวกเราเข้าไปข้างในก่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะ" ถูซินเยว่พยักหน้าทันที

อีกด้านหนึ่ง ซูเฟิ่งอี๋แอบดึงตัวถูหมิงซวนออกมา