หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 105

ตอนที่ถูซินเยว่มองอีกฝ่ายนั้น อีกฝ่ายรีบก้มหน้าแล้วเขี่ยผักในชามอย่างในทันทีราวกับตกใจ

วันนี้อาหารที่บ้านตระกูลถูนั้นอลังการมาก แต่ตอนปีใหม่ได้กินอาหารหรูหรามามากแล้ว ถูซินเยว่จึงไม่ได้อยากอาหารมากนัก

เธอคีบหมูนึ่งข้าวคั่วที่ซูจื่อหังชอบให้อีกฝ่ายชิ้นหนึ่ง ขณะที่กำลังจะหันไป ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องตรงมาที่ตนเอง

ถูซินเยว่เลิกคิ้วขึ้นก็ประสบเข้ากับสายตาคู่นั้นของเหลียงปินพอดี

เหลียงปินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

เดิมทีอีกฝ่ายนั้นใส่เสื้อผ้าชุดใหม่มา และสวมเครื่องเงินไว้ที่คอ ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าของที่ แต่พอเสื้อผ้าเปียก ตอนนี้จึงเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของพ่อของถูหมิงซวนแทน

ซึ่งแต่เดิมหน้าตาก็น่าเกลียดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งดูเตี้ยตันมากขึ้นไปอีก

ถูซินเยว่ขมวดคิ้ว ดวงตามีแววรังเกียจ ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอหันไปหาสามีของตนเอง

ยังไงสามีตนเองก็หล่อกว่า หน้าตาคมคาย รูปร่างกำยำ เสียงมีความทุ้มต่ำ นั่นทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นระรัวเลยทีเดียว

แม้ว่าปกติแล้วถูซินเยว่จะมีสติดีมาก แต่ต่อหน้าซูจื่อหัง เธอมักจะมีท่าทีหลงใหลอย่างช่วยไม่ได้

ซูจื่อหังราวกับรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ จึงหันมา และยิ้มบางๆ ทว่าตะเกียบในมือนั้นกลับคีบแครอทไปวางที่ชามของถูซินเยว่ และพูดเสียงเบาว่า "กินผัก"

เสียงของชายหนุ่มที่ถูกกดให้ต่ำลงยิ่งเพิ่มให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น ถูซินเยว่ยิ้มและพยักหน้าด้วยความเขินอาย

ฉากกระหนุงกระหนิงของทั้งคู่นั้นได้กลายเป็นภาพบาดตาให้กับเหลียงปินและถูหมิงซวนที่อยู่ตรงข้ามอย่างมาก

เหลียงปินโมโหอย่างมาก

เดิมทีแค่คิดจะหยอกล้อถูซินเยว่เล่นนิดหน่อย แต่ตอนนี้หัวใจที่อยากครอบครองอีกฝ่ายของเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

เมื่อก่อนมีครั้งไหนบ้างที่ถูซินเยว่เห็นตนเองแล้วจะไม่คอยตามตูดตะโกนเรียกพี่เหลียงปิน?

เหลียงปินเชื่อว่า ที่ตอนนี้ถูซินเยว่เฉยชากับตนเองนั้นก็แค่แสดงเท่านั้น ความรู้สึกสิบกว่าปีไม่มีทางจืดจางในทันที และยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขามีข้อได้เปรียบตรงที่เขามีเงิน!

ผู้หญิงต่างก็รักในเงินทองทั้งนั้น!

ตอนนี้ตระกูลซูยากจนเสียไม่มี เหลียงปินไม่เชื่อว่าถูซินเยว่จะทิ้งตนเอง แล้วหันไปเลือกบัณฑิตยาจกแทน

ขอเพียงตนเองนั่นไม่ยอมแพ้ ต้องมีสักวันหนึ่งที่ถูซินเยว่จะหวั่นไหวกับตนเองและเงินทองของตนเองแน่นอน

เมื่อคิดได้ดังนั้น เหลียงปินก็หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกมา เขาในตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าตื่นเต้นขนาดไหน แทบอยากจะให้ความสดสวยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นจำนนภายใต้ร่างของตนเองเสียเดี๋ยวนี้

สายตาของเหลียงปินจับจ้องอยู่ที่ถูซินเยว่ตลอด ถูหมิงซวนก็เห็นชัดเจน

ในขณะที่รู้สึกคุกรุ่นอยู่ในใจ เมื่อเห็นความเอาใจใส่มุกอย่างที่ซูจื่อหังมีต่อถูซินเยว่ เธอก็รู้สึกเสียใจมากด้วยเช่นกัน

ถูวินเยว่กลับไม่ใส่มากนัก พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ข้ายังอายุน้อย เพิ่งจะสิบห้าเอง หากคิดจะมีก็ยังมีโอกาสท้อง แต่ถ้าอายุเท่าท่านยายนั่นคงจะแย่ ท่านยายว่าใช่ไหม?"

สีหน้าแม่เฒ่าทมึนตึงทันที ในดวงตาฉายแววรังเกียจจ้องไปที่ถูซินเยว่

ทว่าซูจื่อหังที่มือจับแก้วน้ำไว้กลับมีแววครุ่นคิด

ครู่หนึ่งเขาหันหน้ามามองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับสีหน้าที่มีความหมายลึกซึ้ง

"ฮึ่ม คลอดได้ก็ต้องสอนเป็นด้วย ถ้าสอนให้เป็นจอมตะกละ คงได้ชิบหายกัน" แม่เฒ่าตระกูลถูอารมณ์ไม่ดี พูดไปพูดมาอยู่ๆ ก็จ้อมเขม็งไปที่สวีเจี่ยเอ๋อร์ เด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ถูชิวเหมย สวีเจี่ยเอ๋อร์กำลังแทะกินน่องไก่อย่างมูมมาม ในขณะที่ทุกคนวางตะเกียบลงหมดแล้ว แต่นางก็เสมือนไม่รู้สึกรู้สา ราวกับคนหิวจัด

เพื่อความรัก ถูชิวเหมยเลือกแต่งงานกับสวีเหวินที่ไม่มีอะไรเลย ตอนนั้นแม่เฒ่าตระกูลถูก็ดูถูกสวีเหวินอยู่แล้ว ทว่าตอนนี้ก็ยังเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงลำบากหนักหนา ก็ยิ่งดูถูกมากขึ้น

แต่แล้วสวีเจี๋ยเอ๋อร์ก็ดันทำเหมือนว่าปกติไม่เคยกินของอร่อยๆ เหล่านี้ พอเห็นน่องไก่ก็ตื่นเต้นมากๆ ทำให้ดูน่าประหลาดใจนัก

สวีเจี๋ยเอ๋อร์เป็นเด็ก เมื่อเห็นว่าอยู่ๆ สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ตนเองก็ปรับตัวไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางจับน่องไก่ในมือไว้ สายตาที่หวาดกลัวมองไปที่ถูเกินที่นั่งอยู่ตำหน่งตรงกลาง และมองไปที่แม่เฒ่าตระกูลถูที่นั่งอยู่ข้างๆ ถูเกิน ขณะที่กำลังจะพูด ก็เห็นถูชิวเหมยยื่นมือมาแย่งน่องไก่ในมือของนางไป และด่าทอด้วยความโกรธว่า "ไม่ได้เรื่อง กินอะไรนักหนา"

สวีเจี่ยเอ๋อร์ชะงัก เมื่อเห็นว่าน่องไก้ถูกแย่งไป น้ำตาก็หล่นไหลเป็นสายในทันที และพูดอย่างรู้สึกน้อยอกน้อยใจและซื่อๆ ว่า "ข้า...ข้านไม่เคยกินน่องไก่ที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ท่านแม่ ท่านให้ข้ากินอีกสักคำได้ไหม?"

เมื่อพูดจบประโยค ถูชิวหลานก็หัวเราะเสียงดังออกมาทันที สีหน้าของถูชิวเหมยนั้นยิ่งบึ้งตึง ไม่น่ามองเข้าไปอีก

"โธ่ๆ ๆ นี่มันต้องยากจนขนาดไหนกัน? แม้แต่น่องไก่ก็ไม่เคยกิน?" ถูชิวหลานยกมือปิดปากแล้วพูด "ข้าขอถามหน่อยเถอะเสี่ยวเม่ย(น้องเล็ก) ชีวิตที่ผ่านมาของเจ้าผ่านมาได้ยังไงกันหรือ?"