หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 107

ถูซินเยว่เข้ามาห้ามนางหลินไม่ทัน นางหลินเดินตรงไปหาแม่เฒ่าตระกูลถูแล้วหยิบอั่งเปาออกมาจากแขนของตนวางลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า "ท่านแม่ ซินเยว่เอาอั่งเปามาให้จริง ๆ พวกเจ้าก็อย่าพูดจาไม่น่าฟังเช่นนี้เลย”

“โอ้โห อั่งเปาจริง ๆ ด้วย”

ถูชิวหลานที่อยู่ข้าง ๆ สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แต่ก็ไม่ได้เคลือบแคลงว่าเงินนี้นางหลินเป็นคนเอาออกมาเอง อย่างไรเสีย บ้านตระกูลถูก็ไม่ได้แยกกัน และเงินทั้งหมดก็ต้องมอบให้กับแม่เฒ่าถู นางหลินไม่มีทางมีเงินมากขนาดนี้

เมื่อเห็นอั่งเปา ถูชิวหลานก็กลอกตาพร้อมยิ้มเยาะพูดขึ้นว่า "ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง พวกเจ้ายากจนขนาดนี้ ใครจะไปอยากได้เศษเงินของพวกเจ้า?"

ถูชิวหลานคนนี้ไม่จบไม่สิ้นสักทีใช่ไหม?

ถูซินเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า "ถ้าเจ้าไม่อยากได้ และดูถูกเงินจำนวนน้อยนิดนี้ ก็เอาคืนมา"

"ข้าคืนให้เจ้าแน่!" ถูชิวหลานไม่เคยเห็นพวกเขาในสายตา เมื่อมองดูเสื้อผ้าการแต่งตัวของซูจื่อหังและถูซินเยว่ ใคร ๆ ก็มองออกว่าพวกเขายากจนแค่ไหน ถูชิวหลานบีบซองอั่งเปาเอาไว้ และดึงออกมา

นางจงใจบีบมุมซองของอั่งเปา หวังจะทำให้เงินข้างในหล่นออกมา เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าถูซินเยว่คนนี้ยากจนค่นแค้นเพียงใด

แต่คาดไม่ถึงว่า ซองอั่งเปานั้นหนักกว่าที่ตนคิดไว้ มีเงินร่วงออกมาจริง แต่เป็นกองเหรียญทองแดง ไม่ใช่แค่ไม่กี่อีแปะอย่างที่ตนคาดไว้ แต่เงินในนั้นดูเหมือนจะมีอย่างน้อยสองสามตำลึง

ไม่เพียงแต่ถูชิวหลานที่ประหลาดใจ แต่แม้แต่แม่เฒ่าตระกูลถูที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นกองเงินเหล่านั้นก็ตกใจราวกับเห็นผี

เพราะนางก็มีความคิดเช่นเดียวกับถูชิวหลานในตอนแรก

“นี่ เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่ารังเกียจเงินพวกนี้? ทำไมตอนนี้ยอมกลืนน้ำลายตัวซะแล้วล่ะ? ”

ถูซินเยว่พูดเหน็บแนม

สีหน้าของถูชิวหลานราวกับถูกสาดสีเข้าใส่ แดงไปทั้งหน้า

หากต้องคืนเงินให้ถูซินเยว่นางก็เสียดาย แต่ถ้าเอาเก็บไว้เอง สิ่งที่นางพูดเมื่อครู่ก็เหมือนผายลม

นางไม่อยากเสียหน้า

ขณะที่ถูชิวหลานกำลังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น แม่เฒ่าตระกูลถูก็หยิบไม้เท้าของพ่อเฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาตีถูชิวหลานเข้าอย่างแรง กัดฟันกรอดพูดว่า "เป็นบ้าอะไรกัน แก่หัวหงอกจะมาแย่งชิงอะไรกับเด็ก และนางหลิน ทำไมเจ้าไม่อั่งเปาออกมาตั้งแต่แรก? หรือว่าจะเก็บไว้ใช้คนเดียวอย่างนั้นรึ?”

“ขะ ข้า...” นางลินตกใจทันทีเมื่อถูกแม่เฒ่าตระกูลถูดุด่าว่ากล่าว กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

“ข้า เข้ออะไรกัน ในบ้านนี้ยังไม่ได้แยกครอบครัว และข้ากับพ่อเฒ่าก็ยังไม่ตาย ถ้าข้ารู้ว่าเจ้ากล้าซ่อนเงินไว้ใช้ส่วนตัวเช่นนี้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด!”

พูดจบ ไม้เท้าในมือนางก็ฟาดเข้าไปที่น่องนางหลินอย่างแรง

"ท่านแม่!"

“อย่า....."

ถูซินเยว่แลถูซานอุทานขึ้นพร้อมกัน

นางหลินกลับส่ายหัวไปที่พวกเขา และกล่าวขอโทษแม่เฒ่าตระกูลถูว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าสับสนและลืมเงินนี้ไปชั่วขณะ ท่านแม่สั่งสอนถูกแล้ว...."

แม่เฒ่าตระกูลถูจ้องมองไปที่นาง แต่อีกมือกลับกวาดกองเหรียญทองแดงทั้งหมดบนโต๊ะเข้ากระเป๋าตนเองอย่างเงียบ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน