หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 108

ถนนในชนบทไม่กว้างมากนัก ถูซินเยว่และซูจื่อหังเดินไหล่ชนไหล่กันอยู่ตรงกลางถนน ซูจื่อหังเดินกุมมือเธอและก้มหน้าลงมองถูซินเยว่

ถูซินเยว่รู้สึกเขินหนักมาก จึงพยายามหาข้ออ้างที่จะเปลี่ยนเรื่อง แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงสุนัขเห่าลอยมาจากทางด้านหลัง

เสียงหมาเห่า?

ถูซินเยว่หันไปมองโดยสัญชาตญาณ ก็เห็นว่ามีสุนัขสีดำตัวใหญ่วิ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ และตรงเข้าหาพวกเขา

ในขณะที่มันวิ่งเข้าหา ก็ส่งเสียงเห่าอย่างบ้าคลั่ง

สุนัขสีดำใหญ่ตัวนี้ตัวใหญ่มาก ลิ้นยาวแลบออกมา เขี้ยวแหลมของอีกฝ่ายน่ากลัวยิ่งนัก ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของอีกฝ่ายก็เต็มไปด้วยความดุร้าย

ดูท่าทางเหมือนกำลังจะพุ่งเข้ามากัดพวกเขา!

ถูซินเยว่ตกใจ ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ซูจื่อหังก็ดึงเธอไปข้างหลังพร้อมกับพูดขึ้นว่า "ระวังด้วย มีบางอย่างผิดปกติกับหมาตัวนี้!"

เป็นเรื่องปกติที่สุนัขจะเห่าเมื่อเห็นคน แต่สุนัขที่กระโจนตรงเข้าใส่คนแบบสุนัขตัวนี้ ทั้งยังแสดงท่าทีดุร้ายเช่นสุนัขตัวนี้นั้นมักจะพบเห็นได้น้อย

ปฏิกิริยาแรกของซูจื่อหังก็คือสุนัขตัวนี้กำลังพุ่งตรงมายังพวกเขา!

"หมาตัวนี้มันจะเข้ามากัดพวกเรา!" ถูซฺินเยว่พูดขึ้นทันที

“ไม่ต้องกลัว” ซูจื่อหังหยิบท่อนไม้ขึ้นมาจากด้านข้าง จากนั้นก็หยิบก้อนหินขึ้นมาส่งให้ถูซินเยว่

สุนัขยิ่งบ้าคลั่ง ยิ่งห้ามวิ่งหนี นอกจากนี้ขาของถูซินเยว่ก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ เดิมทีก็เดินลำบาก ตอนนี้แม้คิดจะวิ่งก็คงวิ่งไม่ไหว

และในทางกลับกัน จะยิ่งเหมือนเป็นการยั่วโมโหสุนัขตัวนี้

สองขาของมนุษย์ ไม่สามารถวิ่งเร็วกว่าสี่ขาของสุนัขได้

ซูจื่อหังกำท่อนไม้ในมือของเขาไว้แน่น งอตัวลงเล็กน้อย สายตาแน่วแน่ จากนั้นเคาะไม้อย่างแรงลงบนพื้นดินสองที

สุนัขบ้าคลั่งตัวนั้นดูเหมือนจะหวาดกลัว และไม่กล้าเดินหน้าต่อ เดินวนไปวนมาสายตาจ้องไปที่ท่อนไม้ในมือของซูจื่อหัง

เมื่อเห็นท่าทางที่พร้อมจะเข้ามาเขมือบของสุนัขบ้า ถูซินเยว่ก็ขมวดคิ้วและกัดฟันพูดขึ้นว่า "โชคร้ายจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกเราก็ไม่ได้ไปยั่วโมโหมันซะหน่อย อยู่ดี ๆ หมากลับวิ่งเข้าใส่จะมากัดพวกเรา"

“ระวังตัวด้วย เขี้ยวของมันมีพิษ” ซูจื่อหังไม่กล้าประมาท เอาตัวยืนขวางหน้าถูซินเยว่ไว้ตลอดเวลา

พอพวกเขาถอยไปหนึ่งก้าว สุนัขตัวนั้นก็เดินหน้าขึ้นมาอีกหนึ่งก้าว แม้ว่าจะไม่กระโจนเข้าใส่ แต่มันก็ไม่จากไปเช่นกัน

คนสองคนกับสุนัขตัวหนึ่ง ยืนจ้องกันไปมาอยู่นาน

ถูซินเยว่กระตุกแขนเสื้อของซูจื่อหัง หันไปมองรอบ ๆ จากนั้นพูดขึ้นว่า "นี่มันหมาของบ้านใครกันแน่นะ ทำไมถึงออกมากัดคนข้างนอกได้ เห่ามาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เห็นมีใครออกมา"

พวกเขาไม่สามารถยืนจ้องกันไปมาต่างฝ่ายต่างไม่ถอยกันแบบนี้ได้ตลอดไป

ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังกวาดตามองไปรอบ ๆ และกำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น ถูหมิงซวนและเหลียงปินก็นั่งเกวียนวัวเดินทางมาจากที่ไม่ไกล

เมื่อเห็นว่าถูซินเยว่และซูจื่อหังกำลังถูกสุนัขก่อกวนอยู่ ใบหน้าของถูหมิงซวนก็ฉายแววพึงพอใจ

โชคดีที่ท่านแม่ฉลาดหลักแหลมนัก อาศัยช่วงที่ถูซินเยว่ไม่ทันสังเกต แอบเอาน้ำมันหอม ๆ จากเนื้อขาแกะใส่ลงในตระกร้าผักของถูซินเยว่

สุนัขบ้าจากบ้านของเหล่าหยางชอบกินขาแกะแบบนี้เป็นที่สุด เมื่อได้กลิ่นหอมของเนื้อแกะนี้จะไม่ตามมาได้อย่างไร?

ถูหมิงซวนชอบใจอย่างมาก อยากให้สุนัขตัวนี้กระโจนเข้าไปกัดถูซินเยว่อย่างสุดแรงสักทีสองที

แต่เมื่อเห็นซูจื่อหังยืนขวางอยู่หน้าของถูซินเยว่นั้น นางก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“ซินเยว่ เจ้าไปทำเรื่องเลวอะไรไว้ล่ะ หมาบ้าถึงได้ตามมากัดเจ้า”

เมื่อเกวียนวัวเคลื่อนผ่านพวกเขาไป ถูหมิงซวนก็จงใจปิดปากหัวเราะเยาะ และพูดด้วยน้ำเสียงถากถาง

ถูซินเยว่เหลือบมองพวกเขาอย่างไม่ใส่ใจ

ว่าไปแล้วก็แปลก หมาบ้าตัวนี้จ้องแต่จะทำร้ายพวกเขา ถูหมิงซวนและเหลียงปินนั่งเกวียนวัวผ่านไป หมาตัวนี้กลับไม่สนใจแม้แต่น้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน