หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 109

“โอ๊ยยย!” ถูหมิงซวนส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ทำให้นกกระจอกในรังตระหนกตกใจบินหนีไป

ถูซินเยว่ก็ตกใจเช่นกัน เธอไม่คิดว่าสุนัขบ้าตัวนั้นจะกระโจนเข้าไปกัดถูหมิงซวน

เดิมทีเธอแค่อยากจะกระโดดหนีสุนัขบ้าขึ้นไปบนเกวียนวัว แล้วขี่หนีไป

แต่คาดไม่ถึงว่า........

สุนัขสีดำกัดจะกัดไปที่มือของถูหมิงซวน เขี้ยวแหลมทั้งสองของมันฝังเข้าไปในฝ่ามือของนางเข้าอย่างจัง

ตอนนี้บนเกวียนวัววุ่นวายอย่างมาก ถูหมิงซวนเจ็บจนแทบจะหมดสติ นางมองไปที่อีกด้านของเหลียงปิน และร้องขอความช่วยเหลือซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "ท่านพี่ ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!"

เหลียงปินไม่แม้แต่จะกล้าเข้าไปใกล้

สุนัขสีดำตัวนี้น่ากลัวมาก เขาตกใจมากเมื่อเห็นท่าทางที่หวาดกลัวอันน่าเวทนาของถูหมิงซวน จนเขาอยากจะกระโดดหนีลงจากเกวียน

และเหลียงปินก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ

“ข้าช่วยเจ้าไม่ได้ ข้าช่วยเจ้าไม่ได้!”

เหลียงปินตะโกนขึ้น ถอยหลังไปสองก้าวโดดลงจากเกวียนโดยทันที โดยไม่สนว่าท่าที่กระโดดลงไปจะถูกหรือผิด

หลังจากที่เขากระโดดลงจากเกวียนวัว ก็ไม่สามารถยืนขึ้นได้ และตกลงไปบนคันนา

“โอ๊ยยย!” เหลียงปินตะโกนขึ้นอย่างดัง

ถูหมิงซวนเสียใจกับความใจดำของเหลียงปินจริง ๆ และสุนัขสีดำก็กัดมือของนาง ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสนี้ก็พาความคิดทั้งหมดเหล่านั้นกลับเข้ามาทันที

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตาเท่านั้น ถูซินเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ ยกขวานขึ้นและฟันเข้าไปที่คอของสุนัขสีดำทันที

สุนัขสีดำร้องขึ้นโหยหวน และเลือดก็สาดกระเซ็นไปทั่วร่างกายของถูหมิงซวน

ถูหมิงซวนถูกเลือดอุ่น ๆ กระเซ็นเข้าใส่ ทำให้นางกรีดร้องออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะเป็นลม

ในขณะนี้ ซูจื่อหังดึงร่างของสุนัขสีดำตัวนั้นออกมา และเตะมันลงจากเกวียนวัวทันที

ในที่สุดฝ่ามือของนางก็หลุดออกจากเขี้ยวอันแหลมคมของสุนัข ถูหมิงซวนถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นน้ำตาของนางก็ค่อย ๆ ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาณ

แม้ว่าซูจื่อหังจะไม่ถูกชะตากับถูหมิงซวน แต่ตอนนี้ร่างกายของถูหมิงซวนก็เต็มไปด้วยเลือด และยังมีรอยเขี้ยวฝังอยู่บนมือของนาง ชีวิตของนางตกอยู่ในความเสี่ยง ปกติซูจื่อหังไม่ได้ใส่ใจความแค้นส่วนตัวอยู่แล้ว เขาจึงรีบฉีกแถบผ้าบนแขนเสื้อออกแล้วพันเข้าไปที่บาดแผลอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของชายหนุ่ม ก็กลับมาคิดว่าทำไมเมื่อครู่เหลียงปินถึงกลัวได้เพียงนั้น และปฎิบัติต่อตนอย่างไม่ใยดี ความคิดที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็โผลเข้ามาในหัวของถูหมิงซวนอย่างเงียบ ๆ

“ท่านพี่ซู......”

ถูหมิงซวนสะอึกสะอื้น น้ำตาที่ไหลออกมานั้นก็ได้ไหลลงไปชำระล้างรอยคาบเลือดที่ติดอยู่บนใบหน้าของนางออกจนหมด

ก่อนที่นางจะพูดจบ ซูจื่อหังก็ยืนขึ้นแล้วมองไปที่ถูซินเยว่ถามขึ้นอย่างกังวลใจว่า "ซินเยว่ เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

"ไม่" ถูซินเยว่ส่ายหัวและจ้องมองไปที่สุนัขสีดำที่อยู่ใต้เกวียนวัว เเละเห็นว่าสุนัขตัวนี้ยังขยับตัวได้อยู่เล็กน้อย

การโผล่มาของสุนัขสีดำตัวนี้ช่างแปลกจริง ๆ

แต่ทว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่สุนัขสีดำ แต่เป็นถูหมิงซวน

เมื่อมองไปที่ถูหมิงซวนที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งแล้ว ถูซินเยว่จึงพูดกับซูจื่อหังว่า "ท่านพี่ เจ้าอยู่ดูที่นี่ก่อนนะ ข้าจะไปเรียกคนบ้านตระกูลถูมา"

"อืม" ซูจื่อหังพยักหน้า

ขณะนั้นเขาก็กำลังจะลงไปช่วยเหลียงปินที่ตกลงไปบนคันนาขึ้นมา

ถูซินเยว่พูดจบก็กระโดดลงจากเกวียนวัว และเดินตรงไปที่บ้านตระกูลถูอย่างรวดเร็ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน