หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 111

"พอได้แล้ว ไม่ต้องร้อง ร้องหาพระแสงอะไรนักหนา!"

แม่เฒ่าถูยื่นไม้เท้าออกมาตีบนหลังถูชิวหลานอย่างแรง ถูชิวหลานร้องโหยหวนจนเกือบจะทำให้ถูหมิงซวนสะดุดล้ม

เมื่อหันไปเห็นถูซินเยว่ยืนอยู่ที่ประตู นางก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า "เจ้า เจ้า นางคนต่ำช้า มายืนอยู่ตรงนี้ทำไมอีก?"

ตอนนี้พอนางเห็นถูซินเยว่ก็โมโหขึ้นมาทันที

ระหว่างทางที่เดินกลับมานี้ เมื่อเห็นมือที่ถูหมิงซวนถูกสุนัขกัด เธอก็กระจ่างขึ้นมาทันที

ถูหมิงซวนใช้มือข้างนั้นนำขาแกะใส่ลงในตะกร้าของตน พอหมาบ้าได้กลิ่นที่มือของถูหมิงซวนจึงได้กัดนางเข้าให้

เมื่อนึกได้ ถูชิวหลานทั้งโกรธทั้งกลัวความผิด หากไม่เป็นเช่นนั้นสุนัขคงไม่กัดถูหมิงซวน

น่าโมโหจริง ๆ เดิมทีพวกเขาต้องการทำร้ายถูซินเยว่ แต่คิดไม่ถึงกลับกลายเป็นตนที่กลับมาทำร้ายลูกสาวตัวเอง

หลายคนเข้ามาที่ลานบ้าน และมองไปที่บาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดบนฝ่ามือของถูหมิงซวน ถูชิวหลานก็แทบจะเป็นลม

“สาวน้อยผู้น่าสงสารของแม่ ทำไมเจ้าถึงโชคร้ายเพียงนี้!” ถูชิวหลานเป็นผู้หญิง แม้ว่าปกติแล้วนางจะมีเจตนาไม่ดีมากมาย แต่เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริง นางเองก็ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ ทำได้เพียงแต่ร้องไห้เท่านั้น

แม่เฒ่าตระกูลถูไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์นี้แม้แต่น้อย ขมวดคิ้วและดุขึ้นว่า “ร้องไห้อยู่ได้ เดือนแรกของปีจะร้องทำไมนักหนา”

ช่างโชคร้ายจริง ๆ !

“ท่านแม่ ข้าจะทำอย่างไร มือของข้าใช้การไม่ได้แล้วใช่ไหม?”

แม่เฒ่าตระกูลถูดุด่าถูชิวหลานจนนางไม่กล้าร้องไห้ออกมาทันที และทำได้เพียงเช็ดน้ำตาอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ แต่ถูหมิงซวนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา มือของนางเจ็บปวดมาก ไม่เคยรู้สึกเจ็บเท่านี้มาก่อน แต่ตอนนี้เมื่อมาถึงบ้าน ถูหมิงซวนก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดของนางได้ทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัว นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

“ข้าจะทำอย่างไรดีท่านแม่ ข้าจะตายไหม”

เมื่อเห็นว่าบาดแผลของตนที่มีเลือดไหลออกมาเรื่อย ๆ นั้น ถูหมิงซวนก็ยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

นางเหลือบมองซูจื่อหังที่อยู่ข้าง ๆ อย่างตั้งใจ หวังจะให้อีกฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยตน แต่ไม่คาดคิดว่าซูจื่อหังจะไม่มองตนเลยแม้แต่น้อย และกลับไปช่วยถูซินเยว่ล้างมือในอ่างใส่น้ำล้างหน้าที่อยู่ข้าง ๆ อีกด้วย

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ตนวิงวอนขอโอกาส แต่ซูจื่อหังกลับไม่สนใจตนเลยแม้เเต่น้อย และตอนนี้เขาปฎิบัติต่อถูซินเยว่เป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่ล้างมือให้เท่านั้น แต่ท่าทางของเขาก็อ่อนโยนมากอีกด้วย ถูหมิงซวนรู้สึกโมโหจนอกแทบจะระเบิดออกมา

เธอเหลือบมองเหลียงปินที่นอนอยู่บนพื้นนางก็ยิ่งร้องไห้เสียใจออกมา

ถูชิวหลานจับมืออีกข้างของถูหมิงซวน และรู้สึกกังวลใจไม่น้อย มีหลายคนในหมู่บ้านเคยถูกสุนัขกัดมาก่อน บางคนก็ไม่เป็นไร แต่บางคนอาจมีไข้สูงและอาจถึงแก่ชีวิตได้ในที่สุด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ถูชิวหลานก็รู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก

นางหมดแรง และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงรีบหันไปมองแม่เฒ่าตระกูลถูที่อยู่ข้างหลัง แล้วถามขึ้นอย่างกังวลใจว่า "ท่านแม่ พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?"

“เจ้าเห็นข้าทำอะไรอยูล่ะ” แม่เฒ่าตระกูลถูมองไปที่อีกฝ่ายอย่างโมโหร้าย เมื่อเห็นว่ามือของถูหมิงซวนที่มีเลือดไหลอยู่นั้น นางจึงหันกลับมามองที่ถูซินเยว่ที่กำลังคุยกับซูจื่อหังที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ขมวดคิ้วแน่นพูดขึ้นว่า "น้องสาวของเจ้าบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ เจ้ายังมีหน้ามายืนเฉยอยู่ตรงนี้อีกหรือ รีบไปตามหมอในหมู่บ้านมาเร็วสิ"

ถูซินเยว่งงงัน มีสิทธิ์อะไรมาใช้ให้เธอไปตามหมอ?

จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เธอรู้อยู่แล้วว่าการที่ตนและซูจื่อหังถูกสุนัขบ้าไล่กัดในครั้งนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับถูชิวหลานและถูหมิงซวนอย่างเเน่นอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน