หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 113

ส่วนถูหมิงซวนนั้นหลังจากเวลาผ่านไปนาน ในที่สุดก็มีใส่ใจตนขึ้นมาก็น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า "ท่านพ่อ ข้าเจ็บ ข้าเจ็บเหลือเกิน!"

"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว"

ถูหม่านรีบปลอบใจลูกสาว

เมื่อเห็นผู้คนกำลังบาดเจ็บ และร้องไห้อยู่ทั่วลานบ้าน สวีเหวินก็พูดขึ้นอย่างจนใจว่า "ชิวเหมย เจ้าไปตามหมอกับข้าเถอะ"

ถูชิวเหมยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ถูหม่านเหลือบมองสวีเหวินอย่างรู้สึกขอบคุณทันที เมื่อก่อนภรรยาของตนเอาแต่พูดจาให้พวกเขาขายหน้า ตอนนี้สวีเหวินยังคิดช่วยเหลือพวกเขาอยู่ ก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

"ขอบใจมาก"

"ไม่เป็นไรหรอก ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น" ถูชิวเหมยรีบพูดขึ้น

แต่ถูชิวหลานกลับถ่มน้ำลายใส่ด้านข้าง และสาปแช่งด้วยความโกรธ "หน้าด้าน เสนอหน้าขึ้นมาทันทีเชียว....."

ถูชิวเหมยหน้าชาขึ้นมาทันที สวีเหวินรีบดึงอีกฝ่ายออกไป ส่วนสวีเจี่ยเอ๋อร์เล่นอยู่กับเสี่ยวเป้ยอยู่ที่หลังบ้าน ทั้งสองคนไม่ได้กังวลอะไร

“ทำดีหวังผล สวีเหวินคนนี้ไม่ใช่คนดีจริง ๆ "

“พอได้แล้ว พูดน้อย ๆ หน่อยเถอะ พูดมากไม่เมื่อยปากหรือไง?" ถูหม่านกรอกตาใส่ถูชิวหลาน รู้สึกจนใจ ทำไมเขาถึงได้หาเมียแบบนี้ได้ โชคร้ายชัด ๆ

ตอนนี้บาดแผลบนมือของถูหมิงซวนนั้นเลือดหยุดไหลแล้ว แต่สองรูบนมือของนางนั้นดูประหลาดมาก อีกทั้งเหลียงปินที่นอนอยู่บนพื้นไม่ไหวติง ถูเกินกำชับให้ถูซานและถูหม่านเคลื่อนย้ายเหลียงปินเข้าไปไว้ในบ้านก่อน

ส่วนถูหมิงซวนนั้น ถึงแม้ว่าร่างกายจะเต็มไปด้วยเลือด แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็นเลือดของสุนัขสีดำตัวใหญ่นั้น โชคดีที่ช่วยเหลือไว้ได้ทัน บาดแผลบนมือของนางนั้นก็ไม่ได้ลึกมาก

แม่เฒ่าตระกูลถูนั่งพักผ่อนอยู่บนขอบบันได นางหลินนั่งนวดเอวให้นางอยู่ข้าง ๆ อย่างขมีขมัน

ถูชิวหลานกลับหยิบตลับทองแดงเล็ก ๆ ขึ้นมา หยิบขี้เถ้าขึ้นมาจำนวนหนึ่งเอาถูไปที่ฟันของตน แสยะยิ้มแยกเขี้ยว ในที่สุดก็สงบสติอารมณ์ลงได้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ระหว่างที่รอหมอ ถูเกินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ก็ถามขึ้น

เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีน่าเกรงขาม

ถูชิวหลานเพิ่งจะสงบลง เมื่อได้ยินคำถามของถูเกินก็รีบพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "เป็นเพราะถูซินเยว่คนเดียว! เป็นเพราะนางชั่วช้านั่นคนเดียว!"

ในขณะที่พูด ขี้เถ้าไม้ที่อีกฝ่ายถูลงไปบนฟันก็พ่นออกมาตามปากที่ขยับไปมา

ถูเกินขมวดคิ้วและมองไปที่ถูหมิงซวน ถูหมิงซวนรีบพยักหน้า พูดขึ้นอย่างเสียใจว่า "เป็นเพราะถูซินเยว่ เป็นเพราะถูซินเยว่จริง ๆ หมาดำจากบ้านของเหล่าหยางไล่ตามนาง แต่นางกลับล่อหมาให้มากัดข้าและเหลียงปิน ฮือ ๆ ๆ ๆ ท่านปู่ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย เหลียงปินเขาก็ตกใจจนหมดสติไป ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า...."

อันที่จริงในตอนนี้ถูหมิงซวนไม่ต้องการเอ่ยถึงเหลียงปินเท่าไหร่นัก แต่เพราะว่านางรู้ดีว่าในใจของถูเกินนั้นให้ความสำคัญกับเหลียงปินในฐานะหลานเขยเป็นอย่างมาก

ในเวลานี้ ต้องยกเอาเหลียงปินขึ้นมาอ้าง ท่านปู่จึงจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงจัง ทำให้รู้สึกโมโหถูซินเยว่ที่ทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ขึ้นมา

แน่นอนว่า หลังจากที่ถูเกินได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็จ้องมองไปที่ถูซินเยว่ด้วยแววตาเอือมระอาทันที ถามขึ้นว่า "ที่หมิงซวนพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า"

“ในเมื่อเจ้าเชื่อคำพูดของถูหมิงซวนแล้ว แล้วจะมาเสียเวลาถามข้าอีกทำไม?"

ถูซินเยว่ยิ้มหยัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน