หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 114

"เจ้า....." ถูชิวหลานยังไม่ได้ทันตั้งตัวในตอนแรก แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ได้สติ จึงด่าขึ้นมาว่า "เจ้ามันนรกส่งมาเกิด กล้ามาต่อปากต่อคำกับข้างั้นรึ!"

ถูซินเยว่ก็แซ่เดียวกับนางอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

"เอาแรงมาปะทะคารมกับข้า เจ้าไปดูแลลูกสาวเจ้าดีกว่า" ถูซินเยว่กรอกตาใส่

ขืนอยู่ต่อไป ไม่รู้ว่าจะถูกบ้านตระกูลถูขู่เข็ญรีดไถจนเป็นสภาพไหน

เมื่อก่อนก็ได้แต่คิดว่าพวกเขาเมินเฉย ไม่ใส่ใจตน มาถึงตอนนี้กลับเป็นพวกหน้าไม่อายกันทั้งบ้าน

"ซินเยว่ หากเจ้าเดินพ้นประตูนี้ไป ต่อไป เจ้าก็ไม่ใช่คนของตระกูลถูอีก!"

ถูเกินเอามือตบโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

เมื่อนางหลินและถูซานได้ยินดังนั้น ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

หมายความว่าถูเกินขับไล่ถูซินเยว่ออกจากบ้าน?

ถึงแม้ว่าตอนนี้ถูซินเยว่จะแต่งเข้าบ้านตระกูลซูไปแล้ว เป็นของตระกูลซูแล้ว แต่หากตัดความสัมพันธ์กับตระกูลถูแล้ว ต่อไปก็ถือว่าถูซินเยว่ไม่มีบ้านของตนอีกต่อไปแล้ว แน่นอนว่านางหลินยอมไม่ได้เด็ดขาด

"ท่านพ่อ ซินเยว่ไม่ได้ตั้งใจจะเถียงท่าน ท่านลองคิดดูดี ๆ อีกครั้งเถอะ...."

"หุบปาก" ถูเกินเหลือบมองนางหลินอย่างเย็นชา จากนั้นพูดขึ้นว่า "ข้ากำลังพูดอยู่ มันใช่เวลาให้เจ้าสอดขึ้นมาตอนไหนกัน ซินเยว่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี กล้าเถียงผู้หลักผู้ใหญ่ ตระกูลถูจะให้อภัยนางไม่ได้!"

พูดจบ ถูเกินก็จงใจเหลือบมองถูซินเยว่อย่างเย็นชาหนึ่งที

หากเป็นคนอื่น ได้ยินถูเกินพูดเช่นนั้น ก็คงตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก คงคุกเข่าอ้อนวอน ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับถูเกินอีกต่อไปอีก

แต่ถูซินเยว่เป็นใคร เธอย้อนอดีตมาจากปัจจุบัน ไม่มีทางมาใส่ใจกฎเกณฑ์บ้า ๆ บอ ๆ ของตระกูลถูอยู่แล้ว

เมื่อดูท่าทางของถูเกินที่กำลังข่มขู่ตน นางไม่อยากจะไว้หน้าอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียว จึงดึงมือซูื่อหังกำลังจะกลับออกไป

ตนพูดถึงขนาดนี้แล้ว แต่ถูซินเยว่กลับไม่กลัว!

ถูเกินบุ้ยปาก ถลึงตาจ้องมองถูซินเยว่ สายตาเต็มไปด้วยความโมโหไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังจะเดินออกจากประตูหน้าบ้านไปนั้นเอง ข้างนอกก็มีเสียงดังลอยมา

"วันนี้พวกเจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น วันนี้เวลานี้ พวกเจ้าต้องออกมาพูดคุยกันให้รู้เรื่อง!"

หวังหลานฮวาสะใภ้ของบ้านตระกูลหยางพาหยางเอ้อร์จู้สามีของตนมาดักรอที่บ้านตระกูลถู หยางเอ้อร์จู้อุ้มหมาสีดำตัวนั้นขึ้นมาจากเกวียน สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจและโกรธแค้น ร้องเสียงหลงว่า "ลูกชายพ่อ เจ้าตายอย่างน่าอนาถนัก เจ้ารอพ่อกับแม่นะ พวกข้าจะไปแก้แค้นให้เจ้า เสี่ยวเฮยลูกพ่อ!"

ถูซินเยว่กับซูจื่อหังยืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี เมื่อเห็นหยางเอ้อร์จู้ที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสองคนก็บุ้ยปากพร้อมกันทันที

หากไม่เห็นกับตาว่าอีกฝ่ายกอดหมาตัวนั้นไว้อยู่ หากได้ยินแค่เสียงร้องไห้โหยหวนของหยางเอ้อร์จู้ ก็คงไม่รู้คิดว่าเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเขาที่ตายไป

"ต้องเป็นคนของบ้านตระกูลถูแน่ ที่อยากจะกินเนื้อของลูกชายข้า เอ้อร์จู้ เจ้าจะต้องเรียกร้องแทนเสี่ยวเฮยด้วยนะ!"

หวังหลานฮวาพูดจบ ก็รีบลากหยางเอ้อร์จู้ที่อุ้มเสี่ยวเฮยอยู่บุกเข้าไปในบ้านทันที

หวังหลานฮวาบุกเข้ามาอย่างกล้าหาญ แม้แต่ถูซินเยว่และซูจื่อหังยังถูกอีกฝ่ายยังคับให้ต้องถอยไปสองก้าว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน