หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 115

นิ่งเงียบอยู่นาน จากนั้นไม่รู้ว่านางคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ ๆ หวังหลานฮวาก็พูดขึ้นมาว่า "ข้าเกือบจะหลงเชื่อเจ้าเสียสนิท ปกติเสี่ยวเฮยบ้านข้ามักจะอาลาดวาดก็จริงอยู่ แต่ปกติพวกข้าจะล่ามโซ่เสี่ยวเฮยไว้ วันนี้มีคนมาแกะโซ่ออก พวกเจ้าจงใจแน่!"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หยางเอ้อร์จู้ก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า "ใช่ ๆ ข้าไปดูมาแล้ว กุญแจที่วางอยู่ข้าง ๆ กรงสุนัขหายไป ต้องเป็นพวกเจ้าแน่ ๆ ที่เอาไป"

เดิมทีถูซินเยว่ก็สงสัยอยู่ก่อนแล้ว ว่าถูชิวหลานเจตนาเอาขาแกะใส่เข้ามาในตะกร้าผักของตน เพื่อล่อให้หมามากัด

เมื่อได้ยินผัวเมียตระกูลหยางพูดเช่นนั้น ก็เหลือบมองไปทางถูชิวหลานทันที

แต่ถูชิวหลานหลบตาทันที ทั้งยังเอามือขึ้นมาปิดปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ถูซินเยว่เข้าใจขึ้นมาทันทีว่ากุญแจที่ว่าถูชิวหลานต้องเอากุญแจที่ว่านั้นไปแน่ ๆ อีกอย่างกุญจานั้นต้องยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อของนาง

คนชั่วร้ายคนนี้อยากจะปล่อยหมามากัดตนและซูจื่อหัง แต่สุดท้ายกลับไปกัดลูกสาวตัวเอง

"ต้องเป็นคนของบ้านตระกูลถูแน่ ๆ ปกติเสี่ยวเฮยบ้านเราไม่มีทางออกมากัดคนอื่นก่อนแน่ ๆ ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพวกข้า เรื่องนี้พวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบ"

หวังหลานฮวาพูดขึ้นเสียงเย็น

"ใช่ พวกเจ้าต้องรับผิดชอบ" หยางเอ้อร์จู้กอดหมาไว้ในอก จากนั้นนั่งลงข้างหน้าพ่อเฒ่าถู จากนั้นก็วางเสี่ยวเฮยลงบนโต๊ะ

เสี่ยวเฮยถูกฟันเข้าที่คอ ทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือด เลือดกระเซ็นใส่ใบหน้าของพ่อเฒ่าถู ใบหน้าของอีกฝ่ายเหยเกขึ้นมาทันที

"พวกข้าไม่รู้ว่าหมามันออกมาได้ยังไง แต่โดยสรุปก็คือถูซินเยว่เป็นคนฆ่าหมาตาย อยากจะหาคนรับผิดชอบก็ไปหานางนู่น" พ่อเฒ่าถูพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นชา

เขากำลังอยากให้ถูซินเยว่ออกค่ารักษาพอดี ตอนนี้ไม่ต้องออกแรงด้วยตนเองแล้ว

หวังหลานฮวาและหยางเอ้อร์จู้ต้องเรียกร้องให้ถูซินเยว่ชดใช้แน่นอน

ถูซินเยว่เป็นคนทำเรื่องนี้ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับบ้านตระกูลถู อย่าคิดว่าจะมาเรียกร้องเอาอะไรจากบ้านตระกูลถูได้

ถ้าจะว่ากันตามตรง ถึงแม้ว่าสถานภาพทางบ้านของตระกูลถูนั้นไม่แย่นัก แต่แม่เฒ่าและพ่อเฒ่าตระกูลถูนั้นขึ้นชื่อในเรื่องความตระหนี่ถี่เหนียว ในเวลานี้ ทั้ง ๆ ที่ถูซินเยว่ช่วยชีวิตหลานสุดที่รักของตนเอาไว้ แต่พวกเขากลับคิดหาวิธีที่จะให้ถูซินเยว่ผู้มีบุญคุณนี้ชดใช้ความผิด ช่างเป็นเรื่องที่ไร้สำนึกสิ้นดี

พ่อเฒ่าตระกูลถูพูดออกไป ด้วยความที่เป็นผู้อาวุโส ดูน่ายำเกรงไม่น่ารังแกได้ง่าย ๆ หวังหลานฮวาและหยางเอ้อร์จู้จึงพุ่งเป้าหมายไปที่ถูซินเยว่

แต่ทว่าพวกเขายังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก กลับได้ยินถูซินเยว่พูดพร้อมรอยยิ้มว่า "พวกเจ้าอยากรู้ไม่ใช่หรือว่าใครกันแน่ที่ปล่อยหมาออกมาจนต้องมาถูกทำร้ายแบบนี้น่ะ จริง ๆ แล้วมันง่ายมาก ลองไปดูกระเป๋ากางเกงของถูชิวหลานก็รู้แล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ถูชิวหลานก็หน้าซีดทันที

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ใบหน้าของถูชิวหลานทันที

ไม่ต้องรอให้ถูชิวหลานได้ทันรู้ตัว หวังหลานฮวาก็ย่างสามขุมตรงเข้าไปหาอีกฝ่าย จากนั้นก็ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย

เนื่องจากถูซินเยว่เป็นผู้ชี้เบาะแสให้ อีกฝ่ายจึงตรงเข้าไปหาตรงจุดนั้นทันที จากนั้นก็สัมผัสโดนของแข็งเย็น ๆ บางอย่าง

พอควักออกมา ก็เป็นกุญแจของบ้านตรงจริง ๆ

หวังหลานฮวาทำตาโตทันที มองไปที่ถูชิวหลานอย่างขุ่นเคือง สาปแช่งขึ้นว่า "สารเลว ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองที่ปล่อยหมาบ้านข้าออกมา นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ วันนี้พวกเจ้าต้องพูดมาให้รู้เรื่อง!"

จะมารังแกกันแบบนี้ไม่ได้!

บ้านตระกูลถูสับสนวุ่นวายเช่นนี้ หวังหลานฮวาไม่รู้จะเชื่อใครดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน