หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 117

มองดูความดื้อแพ่งของเหลียงปินแล้ว ถูชิวหลานก็โกรธจนควันแทบออกหู

ที่ผ่านมานั้น สิ่งที่นางภูมิใจที่สุด ก็คือให้ลูกสาวได้แต่งงานกับลูกเขยที่ดี แล้วนางก็จะได้เสวยสุขตาม แต่ตอนนี้ถูชิวหลานเพิ่งจะรู้ว่า ความคิดของตนในอดีตนั้น มันช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร!

ก็ดูอย่างเหลียงปินนี่สิ ได้เสพสุขที่ไหนกัน?

"หมิงซวนเป็นเมียเจ้า แม้แต่ค่ายาของเมียตัวเองยังไม่จ่าย เจ้ายังเป็นคนหรือเปล่า?"

ถูชิวหลานด่าอย่างโกรธเคือง

ระหว่างนั้น สีหน้าของแม่เฒ่าตระกูลถูกับตาแก่ถูก็ใช่ว่าจะดีนัก ใบหน้าของถูหม่านยิ่งดำคร่ำเครียด บอกบุญไม่รับ นางหลินคิดจะพูดจา ถูซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงได้จับมือของอีกฝ่ายเอาไว้

เมื่อครู่นี้พวกเขากระทำต่อถูซินเยว่และลูกเขยของตนอย่างไร ทั้งคู่ต่างก็เห็นกับตา และนี่เป็นเรื่องภายในของพวกเขา นางหลินกับถูซานไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวด้วย

นางหลินเข้าใจความหมายของถูซาน จึงได้พยักหน้าเห็นชอบ

ส่วนทางนี้ เหลียงปินฟังคำของถูชิวหลาน ยังคงพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า "หมิงซวนเป็นเมียข้าก็จริง ถ้านางอยู่ตระกูลเหลียงแล้วได้รับบาดเจ็บ ค่ารักษาพยาบาล ข้าย่อมจ่ายให้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ นางบาดเจ็บที่บ้านตระกูลถู งั้นค่ารักษาก็ควรให้บ้านแม่เป็นฝ่ายชดใช้"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เหลียงปินก็เงยหน้ามองดูหมอและถามว่า "ค่ารักษาทั้งหมดเท่าไหร่"

"ห้าตำลึง" หมออยู่ข้าง ๆ มองดูอย่างเฉยชา ใคร ๆ ก็ว่าบ้านตระกูลถูลูกเล่นเยอะ เมื่อก่อนตนยังไม่เชื่อเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ดูแล้วแทบอยากซูฮกจริง ๆ ลูกเล่นแทบจะมาเป็นโหลได้กระมัง?

ขนาดค่ารักษาของเมียตัวเองยังเกี่ยงกันไปมา ไหนว่าถูหมิงซวนได้สามีแสนดีไม่ใช่หรือ ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะตาบอดมากกว่า

"ห้าตำลึง?" เหลียงปินพอได้ยินจำนวนเงินเข้า ก็ยิ่งไม่เต็มใจที่จะจ่าย ว่าแล้วก็ชวนทะเลาะกับถูชิวหลานซะเลย

ถูหมิงซวนนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้านหนึ่งเป็นบ้านแม่ของตน อีกด้านก็เป็นสามี ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ยินยอมที่จะจ่ายเงินก้อนนี้ โดยเฉพาะเห็นความขี้เหนียวของเหลียงปินด้วยแล้ว ทำให้นึกได้ว่าก่อนหน้านี้นางอยู่บนเกวียน แล้วเจอเข้ากับหมาดำตัวใหญ่ เหลียงปินแทบไม่คิดช่วยเหลือนาง รีบหนีเอาชีวิตไว้ก่อน

นี่นางแต่งงานกับผู้ชายประเภทไหนกันหนอ?

ถูหมิงซวนยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ มองดูความอ้าปากพะงาบ ๆ ของเหลียงปินแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ตรงไปหิ้วถังน้ำสกปรกจากด้านข้าง แล้วราดใส่หัวเหลียงปินลงไปจนเปียกชุ่มทั้งตัว

เหลียงปิน "....."

คนตระกูลถู "....."

น้ำสกปรกนี้มันคือแหล่งรวมของเศษอาหาร ยังมีน้ำล้างชาม ซึ่งกำลังส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวและบูดเน่าอยู่ เมื่อถูกราดลงบนหัวของเหลียงปิน พลอยทำให้ทั้งบ้านตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นประหลาดเหล่านี้

เหลียงปินนิ่งไปนานคล้ายตั้งรับไม่ถูก และน้ำสกปรกยังค่อย ๆ ไหลจากใบหน้าเข้าสู่ปากของเขาอีก

"แหวะ.." ชายหนุ่มเปล่งเสียงเจ็บปวดออกมาคำหนึ่ง พร้อมกับหมดสติไปในฉับพลัน

ถูชิวหลานร้องกรี๊ดออกมา ถูหมิงซวนยืนอยู่ข้าง ๆ ในมือยังถือถังน้ำสกปรกนั่นอยู่ พลางมองดูเหลียนปินซึ่งอยู่ที่พื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาและรังเกียจ

ในขณะที่ตระกูลถูกำลังวุ่นวายกันอยู่ ถูซินเยว่กับซูจื่อหังก็เผ่นหนีไปไกลแล้ว

"เฮ่อ!" ระหว่างที่เดินอยู่ ถูซินเยว่ตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ และพูดอย่างกลัว ๆ "ในที่สุดก็ออกจากบ้านตระกูลถูมาได้ หากไม่รีบออกมา เห็นทีท่านปู่กับท่านย่าต้องจับเราสองคนไปถลกหนังหัวเป็นแน่"

ซูจื่อหังจูงมือนางไว้ พร้อมกับลูบแขนเบา ๆ ถามว่า "มือยังเจ็บหรือเปล่า วันนี้เจอหมาบ้าตัวนั้น คงตกใจแย่สินะ?"

"ไม่เป็นไร" ถูซินเยว่โบกมือเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่สนใจ "ถือว่าบริหารเส้นสายไป แต่ท่านป้าใหญ่ก็ช่างร้ายนัก ไม่พอใจเราสองคนยังพอว่า ยังปล่อยหมามากัดอีก แถมยังเป็นหมาบ้านอื่นอีกต่างหาก"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน