หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 119

หลังจากแกะห่อผ้าออก หนังสือที่ไม่มีหน้าปกเล่มหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตาของทั้งสอง

หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่หนังสือใหม่ หน้าปกเริ่มเป็นสีเหลืองแล้วดูท่าน่าจะหลายปีแล้ว

“แปลกจังหรือว่าท่านแม่จะอยากให้ข้าหัดอ่านเขียนหรือ?” สำหรับเธอที่เป็นนักเรียนระดับหัวกะทิที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดอย่างถูซินเยว่แล้วนั้น นี่เป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก

แต่ไม่นานถูซินเยว่ก็ปฏิเสธความคิดนี้ของตัวเอง นางหลินเป็นหญิงชนบท คงไม่มีความคิดอะไรแบบนี้ออกมาได้แน่ วันนี้ตอนที่เธอคุยกับนางหลิน นางยังกำชับเธออยู่เลยว่าให้ดูแลสามีและปรนนิบัติแม่ยายให้ดี ไม่ได้พูดถึงเรื่องอ่านเขียนอะไรกับเธอเลย

“ข้าดูสิว่ามันคืออะไร” ถูซินเยว่หยิบหนังสือขึ้นมาเปิดไปหน้าหนึ่งว่าจะตั้งใจอ่านดูสักหน่อย

คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เธอเปิดหน้าหนังสือขึ้นมาสิ่งที่ปรากฏสู่สายตาจะเป็นภาพหญิงชายร่างกายเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดกันอยู่!

ถูซินเยว่กระสับกระส่ายขึ้นมาทันที! ถึงเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น แม้ว่าชาติก่อนเธอจะไม่เคยผ่านผู้ชายมาเลยสักคน ไม่ทันจะได้มีความรักด้วยซ้ำก็ประสบอุบัติเหตุทะลุมิติมาที่ถิ่นทุรกันดารเช่นนี้เสียก่อน แต่อย่างไรเสียถูซินเยว่ก็อยู่มาจนจะอายุสามสิบกว่าแล้วจะไม่เคยดูของแบบนั้นเลยได้ไงกัน?

ดังนั้นพอเปิดหนังสือขึ้นมาปุ๊บ ถูซินเยว่ก็รู้ทันทีว่านางหลินให้อะไรตัวเองมา

เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังเครียดจนคิดว่าอยากจะกลืนหนังสือลงท้องซะ ซูจื่อหังที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "ตกลงมันเป็นหนังสืออะไรกัน ทำไมจู่ ๆ เจ้าก็หน้าแดงขึ้นมาล่ะ?"

“ข้าหน้าแดงหรือ?” หลังจากได้ยินคำพูดของซูจื่อหัง ถูซินเยว่ก็เอามือกุมหน้าตามสัญชาตญาณทันที เป็นอย่างที่ซูจื่อหังว่าจริงด้วย หน้าเธอร้อนฉ่า อุณหภูมิแบบนี้รู้ได้เลยว่าเธอต้องหน้าแดงขนาดไหน

“คงเพราะในห้องร้อนเกินไปล่ะมั้ง ฮ่า ๆ น้ำแช่เท้านี้ทำไมยังไม่เททิ้งอีกล่ะท่านพี่ซู ไม่งั้นท่านช่วยเอาน้ำแช่เท้านี่ไปเททิ้งให้หน่อยสิ”

ถูซินเยว่ไม่กล้าบอกหรอกว่านางหลินให้อะไรตัวเองมา ได้แต่เฉไฉ หาเรื่องอื่นมาเบี่ยงเบนความสนใจของซูจื่อหัง

แต่ซูจื่อหังใช่หลอกง่ายขนาดนั้นที่ไหน ยิ่งถูซินเยว่ไม่บอกเขารู้สึกว่ามันต้องเป็นอะไรที่บอกใครไม่ได้แน่ ๆ แล้วอีกอย่างหญิงสาวหน้าแดงขนาดนี้ก็ยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปอีก ราวกับว่านางทำเรื่องน่าอายอย่างนั้นแหละ

นางหลินให้อะไรถูซินเยว่มากันแน่?

ทำไมคนเปิดเผยแบบซินเยว่ถึงเขินอายขึ้นมาแบบนี้ได้ล่ะ?

ดังนั้นพอคิดมาถึงตรงนี้ ซูจื่อหังถึงแม้ว่าปากจะตอบรับอีกฝ่าย ก้มลงหยิบน้ำแช่เท้าขึ้นมาจะเอาไปเท แต่ในใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่าหนังสือในมือถูซินเยว่คืออะไรกันแน่

ด้านถูซินเยว่พอเห็นว่าซูจื่อหังออกไปแล้วก็โล่งใจไปทีแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียง

“ท่านแม่นี่ก็จริง ๆ เลย ทำไมเอาของแบบนี้มาให้ข้าได้” คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่านางหลินที่ดูสุภาพเรียบร้อยจะมีของแบบนี้ด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน