หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 120

"ซินเยว่..." ซูจื่อหังก้มหน้าลงมา ในสมองมีแต่ภาพล่อแหลม และทันใดนั้นเองจู่ ๆ ถูซินเยว่ก็เอามือกุมท้องด้วยความเจ็บปวด เธอส่งเสียงโอดครวญอย่างเจ็บปวดออกมาจากลำคอ

"เป็นอะไรไป?" เมื่อเห็นหญิงสาวเป็นแบบนี้ซูจื่อหังก็ตกใจขึ้นมาทันที

เขารีบถอยไปข้างหลังสองก้าว เมื่อเห็นว่าถูซินเยว่หน้าซีดขึ้นมากะทันหัน ความคิดที่ไม่สมควรนั้นก็ไม่หลงเหลือในสมองอีกแล้ว ตอนนี้เขามีแต่เป็นห่วงเธอเท่านั้น

"ท้องเป็นอะไร ปวดท้องเหรอ?"

วันนี้ตอนกินข้าวที่บ้านตระกูลถู เขาก็เห็นว่าถูซินเยว่กินเข้าไปหลายอย่างมาก กินแบบนี้จะร้อนในหรือเปล่าก็ไม่รู้

ถูซินเยว่รีบส่ายหน้า แล้วก็พยักหน้า เธอพูดอาย ๆ ว่า "ปวดท้องมาก ข้าอยากเข้าห้องน้ำ ท่านนอนก่อนเถอะ"

ถึงนี่จะเป็นเรื่องพื้นฐานของมนุษย์ แต่อะไรแบบนี้พอพูดออกมาก็น่าอายอยู่ดี แล้วยิ่งเป็นในสถานการณ์อย่างนี้ด้วยแล้ว ทั้ง ๆ ที่ทั้งสองต่างก็เกิดความรู้สึกล่อแหลมขึ้นมาในใจแล้วแท้ ๆ

ซูจื่อหังเป็นห่วงสุขภาพของเธอมากกว่า เขาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

เขาหยิบกระดาษชำระให้ถูซินเยว่แล้วรีบเปิดประตูให้เธอออกไป

"ซินเยว่ ให้ไปเป็นเพื่อนไหม?"

ข้างนอกมืดสนิทไร้แสงไฟ เขาไม่กล้าปล่อยถูซินเยว่ไปคนเดียว

แต่ถูซินเยว่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายตามมาด้วย ดูจากสถานการณ์ตัวเองตอนนี้แล้วน่าจะท้องเสีย ถ้าให้ซูจื่อหังตามมาด้วย เดี๋ยวถ้าเกิดเธอเข้าห้องน้ำเสียงดังขึ้นมา ถูซินเยว่คงต้องแทรกแผ่นดินหนีเป็นแน่

"ไม่ต้องหรอก ข้าเอาตะเกียงไปก็พอ อีกอย่างห้องส้วมก็อยู่แค่ข้างบ้านเอง ข้าไปคนเดียวได้"

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจงใจปฏิเสธ ซูจื่อหังก็ทำได้แค่ต้องพยักหน้าให้ แต่ในใจเขาก้ยังเป็นห่วงอยู่ดี หลังจากถูซินเยว่ออกไปแล้วเขาจึงแอบยืนอยู่ที่หน้าประตู

เห็นแสงสลัวที่ลอดออกมาจากห้องส้วมแล้วชายหนุ่มถึงได้วางใจลงได้

ข้างนอกลมแรง หลังจากยืนได้สักพักซูจื่อหังก็รู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว แต่เขาทำราวกับไร้ความรู้สึก เมื่อเห็นถูซินเยว่ออกมาจากห้องส้วมแล้วจากระยะไกล ๆ ซูจื่อหังก็เดินขึ้นหน้าไปรับตะเกียงน้ำมันในมือของหญิงสาวมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถามด้วยความห่วงใยว่า "ค่อยยังชั่วหรือยัง?"

"ค่อยยังชั่วแล้ว" ถูซินเยว่พยักหน้าสีหน้าเขินอาย

วันนี้กินอาหารที่บ้านตระกูลถูเยอะเกินไปจริง ๆ ด้วย กินจนท้องเสีย ร่างกายเจ้าของร่างนี่ดูภายนอกกำยำ แต่ข้างในกลับอ่อนแอ ไม่ต้องพูดถึงที่ฉงเป่าบอกว่าเจ้าของร่างเคยโดนพิษ แค่กินอะไรนิดอะไรหน่อยก็ท้องเสียนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ

เดี๋ยวรอพ้นช่วงปีใหม่ไปแล้ว เธอจะต้องบำรุงร่างกายสักหน่อยแล้ว

"เราเข้าไปนอนกันเถอะ" ข้างนอกลมแรง อุณหภูมิตอนกลางคืนก็ต่ำ เมื่อกี้ตอนที่ถูซินเยว่เข้าห้องน้ำอยู่ก็รู้สึกหนาวมากแล้ว มาตอนนี้ยิ่งรู้สึกหนาวมากขึ้นไปอีก

ทีแรกเธอเข้าใกล้ชายหนุ่มหวังจะอาศัยไออุ่น ไม่คิดว่าตัวของซูจื่อหังจะเย็นกว่าตัวเธออีก ด้านนอกเสื้อของเขาเย็นเจี๊ยบ

"เมื่อกี้ท่านยืนรอข้าอยู่ข้างนอกหรือ?"

ก็ว่าอยู่ว่าทำไม่ซูจื่อหังถึงมาได้จังหวะขนาดนี้ เขาออกมารับเธอแล้วเธอก็ออกมาเจอกันพอดี ที่แท้อีกฝ่ายก็ยืนรออยู่ข้างนอกมาตลอดนี่เอง

สายตาของถูซินเยว่มีแววป็นห่วง แต่ไม่รู้จะแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างไร สุดท้ายสีหน้าที่คนอื่นเห็นก็คือหน้าตาโกรธขึ้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน