หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 122

เดิมทีนางหยูคิดว่าซูฟาเสียงนั้นจะเกรงใจขึ้นบ้างเพราะเห็นแก่หน้าของแม่เฒ่าตระกูลซู แต่นางดันลืมเสียสนิทไปว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิง

ตอนนี้เป็นยุคสมัยโบราณ ถ้านางหยูเอาเรื่องนี้ไปเปิดเผยต่อหน้าแม่เฒ่าตระกูลซูแล้วล่ะก็ เกรงว่าเพื่อปกป้องลูกชายของตนเองแล้วแม่เฒ่าตระกูลซูควไม่สนใจนางหยูอย่างแน่แท้

และก็เป็นจริงตามคาด หลังจากซูฟาเสียงได้ยินคําพูดของนางหยูแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที จากนั้นเอ่ยอย่างช้า ๆ ว่า "อาซ้อ นี่ท่านไร้เดียงสาเพียงนี้เชียวหรือ? ท่านจะไปบอกท่านแม่ใช่ไหม? ก็เอาสิ ถ้าท่านไปบอกแม่ ข้าก็จะบอกว่าเป็นท่านเองที่ทนความเหงาไม่ได้ เลยมายั่วข้า! ดูสิ เสื้อบังทรงผืนนี้ก็คือหลักฐานยังไงล่ะ"

ขณะที่พูด ซูฟาเสียงก็ดึงเสื้อบังทรงออกมาแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้านางหยูอย่างไร้ยางอาย

นางหยูโกรธจนหน้าซีด มองท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องของซูฟาเสียงแล้ว นางก็แทบอยากจะกัดอีกฝ่ายให้ตายคามือ

"ซูฟาเสียง นี่ข้าเป็นพี่สะใภ้ของเจ้านะ เจ้าอย่ามาทำมากเกินไป"

นางหยูกัดฟันพูด

แต่ซูฟาเสียงกลับไม่สนใจ ยังไงตอนนี้ก็หักหน้ากันแล้ว เขาจึงไม่จําเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป เขาก็แค่อยากจะนอนกับนางหยู หากนางหยูรับปากเขาแต่โดยดีก็ว่าไปอย่าง ต่างคนต่างได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่หากนางหยูไม่รับปากเขาแล้วล่ะก็ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะใช้วิธีการที่ "น่ารังเกียจ" นิดหน่อยหรอกนะ

เมื่อดมเสื้อบังทรงในมือแล้ว ใบหน้าของซูฟาเสียงก็เผยความเคลิบเคลิ้มออกมา เขายิ้มตาหยีพลางพูดว่า "อาซ้อ ท่านให้ผมเข้าไปเถอะ เป็นหม้ายมาตั้งหลายปี ท่านเองก็ควรจะมีผู้ชายได้แล้ว จะได้ไม่ลืมรสชาติของการเป็นผู้หญิง"

คําพูดที่โจ่งแจ้งเช่นนี้ ทําเอานางหยูนางหยูโกรธจนหน้าเสีย

นางถอยหลังไปสองก้าวและด่าว่า "เจ้านี่มันช่างไร้ยางอายจริง ๆ ไม่กลัวพี่ชายเจ้าจะคลานออกมาจากหลุมมาหาเจ้าในตอนกลางคืนหรือไงกัน?"

แม้ปากจะพูดเช่นนี้ แต่ในใจของนางหยูกลับลนลานยิ่งนัก นางเข้าใจนิสัยของซูฟาเสียงดี หลายปีมานี้เขาไม่เคยได้ทํางานจริงจังเลย วัน ๆ เอาแต่คลุกคลีอยู่กับพวกอันธพาล อีกอย่างเขาก็โสดมาตั้งหลายปีแล้วด้วย ใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายจะทําเรื่องลามกอะไรออกมาได้

ในบ้านมีเพียงตัวเองคนเดียวเท่านั้น ในใจของนางหยูนั้นกลัวมากเป็นอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรดี

เมื่อเผชิญหน้ากับการข่มขู่และการล่อลวงของซูฟาเสียง นางทําได้แค่โต้แย้งกลับไปเท่านั้น

กลับเป็นซูฟาเสียงที่ได้ฟังคําพูดของนางหยูแล้วกลับไม่กลัวสักนิด แถมยังจงใจทําหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ "อาซ้อ ท่านก็รู้ว่าพี่ใหญ่ฝังอยู่ใต้ดินมาตั้งกี่ปีแล้ว ข้าช่วยเขามาเอ็นดูท่าน เขามีแต่จะต้องรู้สึกซาบซึ้งใจต่อข้าเท่านั้น ไม่มีความแค้นเคืองแน่นอน" ในขณะที่พูด ซูฟาเสียงฉวยโอกาสที่นางหยูไม่ได้สังเกตเอื้อมมือลอดเข้ามาจากช่องว่างของประตูและจับข้อมือของนางไว้

นางหยูตกใจจนหน้าซีด พยายามดึงมือตัวเองออกจากมือซูฟาเสียงอย่างสุดชีวิต แต่ซูฟาเสียงนั้นเป็นผู้ชาย แรงเยอะ ไม่ว่านางหยูจะใช้แรงมากแค่ไหนก็ตาม อีกฝ่ายก็เอาแต่จับมือของนางหยูไว้แน่น ไม่หย่อนยานเลยแม้แต่น้อย

นางหยูเริ่มรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาแล้ว

ซูฟาเสียงจงใจลูบหลังมือของนางหยูพลางพูดด้วยความใคร่ว่า "คิดไม่ถึงจริง ๆ เลยนะว่ามือของอาซ้อจะทั้งขาวทั้งนุ่มถึงเพียงนี้ นุ่มกว่าพวกเด็กสาวข้างนอกเสียอีก ข้าล่ะชอบจริงเชียว"

เขาก้มหน้าลงมา จงใจจูบบนหลังมือของนางหยู

นางหยูเห็นฟันเหลืองเต็มปากของอีกฝ่ายก็เกือบจะอ้วกออกมาทันที ภายใต้ความสิ้นหวัง ดวงตาของนางคลอไปด้วยน้ำตา นางต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะดึงมือของตัวเองออกจากมือของอีกฝ่ายออกมาได้

นางถูหลังมือตัวเองอย่างแรงราวกับกําลังล้างสิ่งสกปรกอยู่

ซูฟาเสียงพูดอย่างช้า ๆ ว่า "อาซ้อ วันนี้ทั้งจื่อหังและลูกสะใภ้ของท่านต่างก็ไม่อยู่บ้าน ไม่มีใครสังเกตเห็นแน่นอน ท่านปล่อยข้าเข้าไปดี ๆ ซะ ให้ข้าไปนอนด้วย แล้วข้าจะคืนเสื้อบังทรงนี้ให้ท่าน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน