หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 125

หลังจากกระแอมไปหนึ่งที ถูซินเยว่ก็เดินตามหลังลุงเฉียนเข้าห้องไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ปลาแห้งกระสอบนั้นยังคงวางอยู่บนพื้น

เมื่อครู่ลุงเฉียนยังไม่แยแสกับของอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเหมือนเห็นสมบัติล้ำค่า เขาวางกระสอบปลาแห้งไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ถูมือพลางพูดขึ้น "ซินเยว่ เจ้าว่าปลาแห้งนี้ เจ้าอยากขายเท่าไหร่กันล่ะ"

"ห้าสิบอีแปะต่อชั่ง ไม่มีการต่อรอง" ถูซินเยว่พูดช้าๆ พร้อมกางนิ้วทั้งห้าออกมา

เมื่อลงลุงเฉียนได้ยินราคานี้ก็กระโดดลุกขึ้นจากตำแหน่งทันที แล้วถามด้วยมุมปากบิดเบี้ยวว่า "ห้าสิบอีแปะ มันแพงเกินไปหรือเปล่า ซินเยว่? เนื้อเก้งยังแค่สามสิบอีแปะต่อชั่ง ไหนเจ้าว่ามาสิ ว่าทำไมปลาแห้งถึงได้แพงขนาดนี้? ลดราคาลงหน่อยได้ไหม?"

"ลดไม่ได้" ถูซินเยว่ส่ายหัว

เธอสนิทกับลุงเฉียนก็จริง แต่ถ้าเป็นเรื่องเงินล่ะก็ไม่เข้าใครออกใครทั้งนั้น คิดให้ละเอียดย่อมดีกว่า

เมื่อเห็นลุงเฉียนทำหน้าตาลำบากใจ ถูซินเยว่ก็ไม่รีบร้อน เธอค่อย ๆ อธิบายว่า "ลุงเฉียนรู้ไหมว่าในกระสอบนี้มีปลาแห้งอยู่เท่าไหร่?"

ลุงเฉียนนึกย้อนเมื่อครู่ที่เขาวางปลาแห้งบนโต๊ะก็ลองกะน้ำหนักดูอยู่ ปลาแห้งกระสอบนี้เหมือนจะมีปริมาณเยอะมาก แต่ถึงมือจริง ๆ มีไม่มากสักเท่าไหร่หรอก

ถ้าพูดถึงปริมาณแล้วล่ะก็ เนื้อเก้งที่มีน้ำหนักเท่ากันให้เนื้อมากกว่าปลาแห้งนี้อยู่แล้ว

ถูซินเยว่เห็นสีหน้าที่เริ่มแปรเปลี่ยนของลุงเฉียนก็พูดต่อ "ปลาแห้งกระสอบนี้หนักแค่สองชั่ง หรือก็คือแค่เงินหนึ่งร้อยอีแปะ แล้วลุงเฉียนรู้ไหมว่าปลาแห้งผัดพริกที่สามีข้าทำเมื่อครู่นั้นใช้ปลาแห้งไปเท่าไหร่?"

ลุงเฉียนผงะไป เรื่องนี้เขาไม่ได้สังเกตจริง ๆ แต่เมื่อลองนึก ๆ ดูก็น่าจะไม่มากสักเท่าไหร่นัก

"ใช้ปลาแห้งไปแค่สิบห้าตัวเท่านั้น" ถูซินเยว่ยิ้มจนตาหยีแล้วพูดต่อ "ถ้าปลาแห้งนี้ขายออกไปได้ ราคาของมันอยู่ที่เท่าไหร่นั้น คาดว่าลุงเฉียนน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ ปลาแห้งชั่งหนึ่งนั้นมีปลาแห้งไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยตัว ดังนั้น ห้าสิบอีแปะต่อหนึ่งชั่ง การค้าขายนี้คุ้มค่าหรือไม่ ลุงเฉียนน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจนะ"

หางตาของหญิงสาวเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ลุงเฉียนเองก็กระแอมเบา ๆ พลางในแววตาก็ฉายแววแห่งความเฉลียวฉลาดราวกับกำลังอยากจะพูดอะไร แต่ทันใดนั้น ถูซินเยว่ก็เลิกคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า "หากลุงเฉียนไม่เอาล่ะก็ งั้นข้าจะเอาไปขายให้ร้านอื่น"

เชื่อว่าของแบบนี้คงไม่มีใครไม่อยากได้หรอก

แค่มีหัวคิดหน่อยก็จะรู้ว่าเงินห้าสิบอีแปะไม่ขาดทุนเลยสักนิด

เมื่อซูจื่อหังที่อยู่ข้างกายถูซินเยว่นั้นได้รับสายตาจากเมียของตัวเอง ก็หยิบปลาแห้งขึ้นกำลังจะไป ลุงเฉียนรีบลุกขึ้นยืนดึงกระสอบปลาแห้งไว้แล้วพูดอย่างไม่มีทางเลือก "เอาล่ะเอาล่ะ ห้าสิบอีแปะก็ห้าสิบอีแปะ! เฮ้อ ซินเยว่ เจ้านี่ค้าขายเก่งเสียจริงเชียว! ถือว่าข้ากลัวเจ้าแล้วล่ะ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของถูซินเยว่ เธอบอกกับซูจื่อหังว่า "ท่านพี่ เอาให้เขาเถอะ"

ซูจื่อหังจึงปล่อยมือออก

เมื่อเจรจากับลุงเฉียนเสร็จ ถูซินเยว่ก็ใช้ราคาหนึ่งร้อยอีแปะขายปลาแห้งให้แก่ลุงเฉียน แล้วก็ออกไปพร้อมกับซูจื่อหัง

"ดีจัง วันนี้ออกมาพวกเราก็ได้เงินมาหนึ่งร้อยอีแปะแล้ว" และที่สำคัญ เธอแน่ใจแล้วว่าโรงเตี๊ยมเทียนเซียงต้องการปลาแห้งนี้ จากนี้ก็สามารถหาปลาแห้งจากอ่างเก็บน้ำได้แล้ว

ถึงเวลานั้น กำไรที่ได้จะไม่ใช่แค่เท่านี้แน่นอน

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของหญิงสาวก็ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน