หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 130

"อ่อ น่าสามก็ร้อนใจเป็นเหมือนกันนี่" เจิ้งหมานหม่านถอยหลังไปสองก้าว จงใจบีบจมูกพูดว่า "ข้าเห็นว่าบนเสื้อบังทรงมีคราบสกปรกของน้าสามติดอยู่ไม่น้อยนะ"

"เจ้า!" ซูฟาเสียงถูกยั่วโมโหจนหน้าแดงถึงหู

ว่ากันว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เจิ้งหมานหม่านผู้นี้ช่างไร้ยางอายและอันตพาลเสียยิ่งกว่าซูฟาเสียงเสียอีก

"เจ้ารีบคืนมันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!" พอเห็นเจิ้งหมานหม่านทำหน้าตาไม่แยแส ซูฟาเสียงก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาพูดด้วยความโกรธว่า "ถ้าเจ้าไม่คืนให้ข้า ข้าจะข่มขืนเจ้า แล้วดูซิว่าเจ้าจะมีหน้าอยู่ในบ้านตระกูลซูของเราต่อไปได้ยังไง"

พอเขาพูดแบบนี้ เจิ้งหมานหม่านก็ตกใจเบิกตากว้าง มองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"น้าสาม นี่จะหน้าไม่อายเกินไปหรือเปล่า?"

อะไรแบบนี้ก็กล้าพูดมาได้

"ที่ข้าหน้าไม่อายก็เพราะเจ้าบีบบังคับข้าเอง หมาจนตรอกยังกระโดดกำแพงได้เลย" ซูฟาเสียงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พอเห็นเจิ้งหมานหม่านเผลอก็รีบแย่งชิงเอาเสื้อบังทรงมาจากมือของอีกฝ่าย

"เฮ้ย ท่านนี่มัน!"

"ข้าขอเตือนไว้ก่อนนะว่าอย่ามาทำให้ข้าโกรธ ไม่อย่างนั้น..." หลังจากได้เสื้อบังทรงกลับมาซูฟาเสียงไม่กลัวเจิ้งหมานหม่านอีกต่อไป เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายและจับก้นของอีกฝ่ายเป็นการเตือน จากนั้นก็หันกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

เจิ้งหมานหม่านเค้นถามไม่สำเร็จไม่ว่า แต่ตอนนี้ดันทำให้ตัวเองต้องเหม็นคาวไปด้วย นางโกรธจนปากบูดปากเบี้ยว

"จะไม่บอกข้าใช่ไหม ข้ามีวิธีสืบรู้ได้ก็แล้วกัน ข้าไม่เชื่อหรอกว่าท่านน้าจะทนไม่ออกไปอีกได้" เจิ้งหมานหม่านยิ้มเยาะเย้ยจากนั้นก็ หันหลังกลับเข้าไปในห้อง

ทางฝั่งบ้านนี้หลังจากทำปลาเสร็จแล้ว นางหยูก็เข้านอนด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น นางหยูแอบกระซิบถามถูซินเยว่ระหว่างที่ทำกับข้าวกันอยู่ว่า "ซินเยว่ เจ้าว่าอาสามของเจ้าไม่ได้เจอข้าตามนัด วันนี้เขาจะมาอีกไหม?"

"ให้เขามาสิดี" ถูซินเยว่ยิ้มในตาจากนั้นบอกว่า "ท่านแม่ ถ้าวันนี้อาสามไม่มา ท่านก็ต้องไปนัดเขาออกมา"

"นัดออกมา?" นางหยูตกใจ นางไม่กล้าเจอหน้าซูฟาเสียงด้วยซ้ำ ตอนนี้จะไปกล้านัดอีกฝ่ายออกมาได้ยังไง?

แต่ถูซินเยว่กลับวางไม้ฝืนในมือลงพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "อาสามรู้ว่าท่านไม่กล้าพูดออกไป ถึงได้คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า แล้วเอาเรื่องเสื้อบังทรงมาขู่ท่าน ถ้าท่านแม่ไม่แย่งเอาเสื้อบังทรงกลับมา ต่อไปอาสามก็ยังจะมาข่มขู่ท่านได้อีกเรื่อย ๆ"

เรื่องแบบนี้ถูซินเยว่อ่านเกมออกทะลุปรุโปร่ง

นางหยูกัดริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็ยอมเชื่อถูซินเยว่ นางกำลังคิดว่าจะถามอีกฝ่ายว่าจะนัดซูฟาเสียงออกมาได้อย่างไร

ตอนนี้เองจู่ ๆ ซูจื่อหังก็กลับมาจากข้างนอกพอดี เห็นว่าสองคนก้มหน้าก้มตาคุยกันอยู่ แถมหน้าตาของนางหยูก็ดูพิกลจึงเอ่ยถามว่า "ท่านแม่ คุยอะไรกันอยู่หรือ?"

"ไม่มีอะไร" เรื่องนี้นางหยูไม่อยากให้ซูจื่อหังรู้ ทั้งยังขอให้ถูซินเยว่ช่วยเก็บเป็นความลับ

"ข้ากำลังปรึกษากับท่านแม่ว่าตอนเที่ยงจะกินอะไรกันดี" ถูซินเยว่เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า "ท่านพี่ ข้านึกได้ว่าอวนเมื่อวานเหมือนจะวางไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่นะ ไม่งั้นตอนเที่ยงท่านออกไปดูหน่อยดีไหม ดีไม่ดีเดี๋ยวอวนจะโดนน้ำพัดไปเสียเปล่า" ซูจื่อหังก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พอได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าบอกว่า "ได้ เดี๋ยวตอนเที่ยงข้าจะออกไปดู"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน