หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 131

แม้ว่าเรื่องนี้ได้ตกลงไว้แต่เมื่อเช้าแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังต้องไปด้วยตนเอง ทำให้นางหยูรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

นางกัดริมฝีปากล่างของตนเอง และกล่าวอย่างจนปัญญาว่า "ซินเยว่ ถึงเวลาถ้าอาสามของเจ้าไม่มาละก้อ งั้นเรา..."

"อาสามไม่ลืมแน่นอน" ถูซินเยว่ส่ายหน้า ใช้สายตาปลอบโยนนางหยูและกล่าวว่า "แต่ว่า ท่านต้องจำไว้อย่างหนึ่ง อย่าให้พวกอาสามรู้ว่าข้าก็อยู่บ้านด้วย มิฉะนั้น อาสามอาจไม่ยอมมาจริง ๆ"

พูดจบ ถูซินเยว่ก็หยิบตะกร้าผักที่เตรียมไว้แล้วและกล่าวว่า "ท่านเอาตะกร้าผักไปด้วย และบอกท่านย่า"

"ก็ได้" ถ้านางเอาแต่หลบเลี่ยง ก็ไม่อาจแก้ปัญหาอะไรได้

ตอนนี้ซินเยว่อยู่บ้านยอมมาช่วยนาง หากซินเยว่ไปแล้วจริง ๆ ต่อไปคงไม่มีใครช่วยนางได้อีก เมื่อคิดได้ดังนี้ แววตานางหยูก็เกิดความแน่วแน่ รีบถือตะกร้าผักแล้วเดินออกไป

จนมาถึงนอกบ้านตระกูลซู ประตูไม่ได้ปิด นางหยูเคาะประตูแล้วจึงเดินเข้าไป

แม่เฒ่าตระกูลซูกำลังสานที่โกยขยะอยู่กลางลานบ้าน เมื่อเห็นนางหยูเดินมา จึงรีบโยนแถบไม้ไผ่ใส่ทันที

แถบไม้ไผ่โดนหน้าของนางหยูเข้า แม่เฒ่าตระกูลซูขมวดคิ้วและกล่าว่า "เจ้ามานี่ทำไม? นังคนอกตัญญู ปีใหม่ทั้งทีไม่เคยมาเยี่ยมเยือน ข้าไม่มีสะใภ้อย่างเจ้า"

สีหน้าแม่เฒ่าตระกูลซูเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ

นางหยูกัดริมฝีปากเบา ๆ รู้สึกขมขื่นในใจ

วันขึ้นปีใหม่นั้น นางให้ซูฟาเสียงส่งของกินมาหลายอย่างชัด ๆ แต่ตอนนี้ดูแล้ว อีกฝ่ายคงไม่ได้นำมามอบให้แม่เฒ่าตระกูลซู และอาจจะฮุบไว้คนเดียวก็เป็นได้

อาเล็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริง ๆ

นางหยูกำลังใช้ความคิดในใจ แม่เฒ่าตระกูลซูก็ได้เอ่ยปากด่าอีกครั้ง "ยังยืนเซ่อหาวิมานอะไรอีก รีบไสหัวออกไปซะ!"

ทุกวันนี้แม่เฒ่าตระกูลซูเห็นคนบ้านนางก็ให้เครียดนัก

นางหยูกลับกล่าวว่า "ท่านแม่ วันนี้ข้าย่างปลามาเล็กน้อย นึกถึงว่าท่านเคยชอบกิน เลยจะมาถามว่าจะกินด้วยมั้ย เผื่อท่านชอบละก้อ.."

นางหยูพูดถึงตรงนี้ ซูฟาเสียงอยู่ในบ้านได้ยินเสียงของนาง ก็รีบเอาเสื้อบังทรงยัดใส่อกเสื้อ พร้อมกับวิ่งแจ้นออกมา

เห็นนางหยูยืนอยู่กลางลาน รูปร่างอรชรดูมีเสน่ห์ยวนใจนัก ซูฟาเสียงจึงรีบวิ่งไปหาพร้อมกับถามว่า "อาซ้อ มานี่ได้ยังไง"

ด้วยความที่หันหลังให้กับแม่เฒ่าตระกูลซู ในแววตาของซูฟาเสียงมีประกายบางอย่างที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นท่าทีของซูฟาเสียงที่ราวกับจะกลืนกินตัวเอง พร้อมกับแววตาที่หื่นกระหาย ทำเอานางหยูต้องถอยหลังไปสองก้าว แววตามีความตื่นเต้นเล็กน้อย พร้อมกล่าวอย่างอึก ๆ อัก ๆ "ข้ามาถามท่านแม่ว่า จะกินปลาย่างหรือไม่?"

"ไม่กิน เจ้าไสหัวออกไป" แม่เฒ่าตระกูลซูกล่าวอย่างเย็นชา

นางหยูทำตัวหงอลง

มองดูความน่าสงสารของนางหยูแล้ว ซูฟาเสียงก็เกิดความคิดเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอีก จึงได้แสร้งถามว่า "วันนี้จื่อหังไม่อยู่บ้านหรือยังไง? ทำไมไม่ให้เขามาส่งล่ะ?"

"จื่อหังไม่อยู่ เขาออกไปกับซินเยว่" นางหยูรีบตอบ

นางยังจำได้ ถูซินเยว่ได้สั่งนางเอาไว้ ถ้าซูฟาเสียงถามขึ้นมา ก็ให้ตอบว่าพวกเขาไม่อยู่ทั้งคู่ เมื่อเป็นเช่นนี้ ซูฟาเสียงก็จะยอมมาอย่างวางใจ

และแล้ว เมื่อซูฟาเสียงได้ยินสองประโยคนี้ ตาก็แทบลุกวาวทันที รีบหันไปตอบแม่เฒ่าตระกูลซูว่า "ท่านแม่ ท่านไม่กินข้ากินเอง พวกเขาอาจจะชอบก็ได้ ข้าจะไปเอามาเดี๋ยวนี้"

"ไอ้ลูกไม่เอาไหน" แม่เฒ่าตระกูลซูยังนึกว่าซูฟาเสียงจะคิดตรงกับตน ที่ไหนได้ ซูฟาเสียงกลับพูดเช่นนี้ออกมา จึงรู้สึกโกรธอย่างมากและรีบกล่าวว่า "เจ้าไม่ต้องไป อยากกินอะไรเดี๋ยวแม่ทำให้เอง"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน