หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 132

หลังจากเข้าห้องแล้ว ซูฟาเสียงก็แทบอดใจไม่ไหวที่จะโผเข้าหานางหยูทันที

นางหยูรีบหลบเลี่ยงไปข้าง ๆ กัดฟันถามว่า "แล้วเสื้อบังทรงล่ะ คืนมาให้ข้าก่อน!"

ผู้หญิงคนนี้ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะห่วงเสื้อบังทรงอีก ซูฟาเสียงอดไม่ได้ที่จะแสดงความหงุดหงิด แต่ตอนนี้เขาอยู่กับนางหยูเพียงสองคน ถึงเอาเสื้อออกมาก็คงไม่เป็นไร อย่างมากเดี๋ยวพอเสร็จกิจแล้ว ตนเปลี่ยนเสื้อบังทรงอีกตัวแล้วนำกลับไปก็ได้

สรุปก็คือ นางหยูต้องการหลักฐานที่อยู่ในมือเขาทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้

ซูฟาเสียงยังหวังจะได้นางมาเชยชมอีกหลายรอบอยู่

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูฟาเสียงจึงได้ดึงเสื้อบังทรงสีแดงออกจากอกเสื้อ พร้อมกับกวัดแกว่งในมือ ยักคิ้วและกล่าวว่า "เสื้อบังทรงอยู่นี่แล้ว เจ้าก็ควรทำตามคำพูดบ้าง รีบถอดเสื้อออกเร็ว ๆ แล้วมาปรนนิบัติข้าดี ๆ"

นางหยูเห็นเสื้อบังทรงของตัวเองก็ตาโตขึ้น พร้อมหันไปมองตู้เสื้อผ้า เพราะถูซินเยว่ซ่อนตัวอยู่ในนั้น และพวกนางได้ตกลงกันไว้ รอให้ซูฟาเสียงเอาเสื้อบังทรงออกมา ถูซินเยว่จะออกมาจากตู้เสื้อผ้า แย่งเอาเสื้อบังทรงไป จากนั้นค่อยเล่นงานซูฟาเสียง

และต่อไปนี้ นางก็ไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจของซูฟาเสียงอีก

ถูซินเยว่ซึ่งแอบอยุ่ในตู้เสื้อผ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ กำลังจะเปิดตู้ออกมา จู่ ๆ ที่ประตูใหญ่ก็มีคนใช้เท้าเตะให้เปิดออก

แม่เฒ่าตระกูลซูยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือไม้กวาดหนึ่งอัน ข้าง ๆ ยังตามมาด้วยซูเฟิ่งอี๋และเจิ้งหมานหม่าน

หลังจากทั้งสามถีบประตูออก ก็ได้เห็นเหตุการณ์ในห้อง นางหยูยืนอยู่ด้วยสีหน้าอันเลิ่กลั่ก ซูฟาเสียงยืนข้าง ๆ นาง มือหนึ่งยังมีท่าทีจะโถมใส่อีกฝ่ายหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ถือเสื้อบังทรงของนางหยูไว้

ช่างเป็นภาพที่อุจาดตา บัดสีบัดเถลิงสิ้นดี!

"แพศยา แพศยาแท้ ๆ!"แม่เฒ่าตระกูลซูด่าซ้ำสองคำ และกล่าวอย่างโกรธเคือง "บ้านเราช่างโชคร้ายถึงได้สะใภ้ไม่รักดีเช่นนี้ แม้แต่น้องชายของสามีก็ยังทอดสะพานให้"

"ท่านแม่ ไม่ใช่น่ะคะ ไม่ใช่อย่างนั้น!" นางหยูไม่นึกฝันว่าแม่เฒ่าตระกูลซูจะตามมาถึงนี่ นางตกใจจนหน้าซีดเผือด ทั้งที่ไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อใคร แต่ในใจกลับร้อนรนยิ่งนัก กลัวจนแทบพูดไม่ออกซักคำ

ซูเฟิ่งอี๋เกลียดชังนางหยูอยู่แล้ว จึงได้หัวเราะหยัน "ท่านแม่ ยังจะพูดมากทำไมอีก คนแพศยาพรรค์นี้ มันต้องตีให้ตายซะ หรือไม่ก็จับไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน ให้ทุกคนได้เห็นชัด ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าไม่อายแค่ไหน"

พูดพลาง ซูเฟิ่งอี๋ก็ถือไม้กวาดเดินขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง ถูซินเยว่ซึ่งแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าก็ถลันตัวออกมา ก่อนอื่นคือชิงเอาเสื้อบังทรงไปก่อน จากนั้นก็ดึงตัวนางหยูให้มาอยู่ข้าง ๆ ตน และเอาเท้าถีบเก้าอี้ไม้ไปถึงขาของซูเฟิ่งอี๋

ซูเฟิ่งอี๋เบี่ยงตัวเล็กน้อย เมื่อเห็นหน้าถูซินเยว่ก็ราวกับเจอผีเข้า ถามอย่างชนิดไม่เชื่อสายตาตัวเอง "เจ้า..เจ้ามาอยู่นี่ได้ยังไง?"

"ทำไมคะ ท่านป้าเห็นข้ามาอยู่นี่ ท่าทางเหมือนจะผิดหวังมาก"

ถูซินเยว่หัวเราะเล็กน้อย และหันไปตบหลังมือของนางหยู กล่าวว่า "ท่านแม่ ไม่มีอะไร ไม่ต้องกลัวค่ะ"

นางหยูพยักหน้าทั้งที่ยังหวั่นใจอยู่ และไม่รู้ว่าได้ฟังคำพูดของถูซินเยว่บ้างหรือเปล่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน