หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 133

ไม่เพียงตบนางแต่ยังตีจนนางเลือดออกมุมปากเลยด้วย

เจิ้งหมานหม่านแทบจะโมโหจนอาละวาด นางแทบอยากวิ่งไปหน้าถูซินเยว่ เด็ดศีรษะของถูซินเยว่ออกมาและกระแทกลงพื้นพร้อมย่ำเหยียบแรงๆ ด้วยสองฝ่าเท้า

เพียงแต่เจิ้งหมานหม่านเพิ่งเงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้ากับแววตาคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้มของถูซินเยว่

หญิงสาวมองนางอย่างเย็นชา ในแววตาแฝงความเย็นยะเยือกเอาไว้ขณะถามเสียงเรียบว่า "เจ้าคิดจะทำอะไร จะเอาคืน?"

ไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นแววตาเช่นนี้ของถูซินเยว่แล้ว เจิ้งหมานหม่านกลับขี้ขลาดไม่กล้าเสียแล้ว

ผ่านไปสักพัก นางถึงค่อยเค้นประโยคหนึ่งออกมาจากไรฟัน "เจ้า เจ้าถือดีอะไรมาตบข้า?"

"แม่ข้าคือผู้อาวุโสของเจ้า เจ้ากล้าไม่เคารพผู้อาวุโส ข้าแค่สอนเจ้าว่าควรประพฤติเช่นไรผิดตรงไหน?" ถูซินเยว่มองนางอย่างเย็นชาผาดหนึ่ง ก่อนจะเดินไปหน้าแม่เฒ่าตระกูลซู พูดว่า "ยังมีท่านอีกคน ทางที่ดีท่านถามก่อนดีกว่าว่าใครทำเรื่องที่หน้าอายออกไปกันแน่ ถ้าท่านโวยวายไปถึงหัวหน้าหมู่บ้านจริง ก็ได้ ท่านดูสิว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะเชื่อท่านหรือว่าเชื่อข้า"

ประโยคนี้ของถูซินเยว่กล่าวได้หามิได้ไม่เป็นการโอ้อวดแต่อย่างใด

เพียงแต่ประโยคนี้ของนางก็เป็นการเตือนแม่เฒ่าตระกูลซูเช่นกัน

ปีก่อนถูซินเยว่เคยช่วยลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน คนที่หัวหน้าหมู่บ้านรักสุดก็คือลูกชายคนนี้ของเขา ตอนนี้ถูซินเยว่เลยถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณยิ่งของครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้าน

ถ้าตอนนี้โวยวายจนเรื่องไปถึงหน้าหัวหน้าหมู่บ้านแล้วเขาจะเข้าข้างใครก็รู้ได้อย่างชัดเจน

พอคิดมาถึงตรงนี้ แม่เฒ่าตระกูลซูก็เหลือบมองซูฟาเสียงทีหนึ่งตามสัญชาตญาณ พอเห็นท่าทีหวาดกลัวเหมือนคนมีความผิดของซูฟาเสียง มารดาย่อมรู้จักบุตรีของตัวเองดี หากนางยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้นก็คงเสียแรงที่เลี้ยงซูฟาเสียงมาตลอดหลายปีนี้แล้ว

"เจ้าลูกอกตัญญู ยังไม่รีบไสหัวมานี่อีก" แม่เฒ่าตระกูลซูกัดฟันพูด

ซูฟาเสียงเหลือบมองนางหยูอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างแม่เฒ่าตระกูลซู เพิ่งเดินไปถึงแม่เฒ่าตระกูลซูก็ตบหน้าซูฟาเสียงฉาดหนึ่ง ด่าว่า "เจ้าลูกสารเลว ทนการยั่วยวนไม่ไหว รสนิยมต่ำขนาดนี้ นางชั่วที่ไหนเจ้าก็โดนใจ"

ซูฟาเสียงยืนนิ่งขณะโดนตบหนึ่งฉาดก่อนจะรีบยกมือขึ้นกุมใบหน้าอย่างเจ็บปวด ยังไม่ทันได้พูดอะไรปากของแม่เฒ่าตระกูลซูก็รัวคำด่าออกมาเหมือนกระสุนแล้ว

แม่เฒ่าตระกูลซูคล้ายกำลังด่าซูฟาเสียงแต่ที่อีกฝ่ายพร่ำพูดออกมานั้นมีแต่กล่าวหาว่านางหยูยั่วยวนซูฟาเสียง ท้ายที่สุดแล้วก็มิใช่โยนความผิดไปให้นางหยูอยู่ดีหรือ

ในที่สุดนางหยูก็ทนไม่ได้ ก้าวออกมาพูดว่า "แม่ ข้ามิได้ยั่วยวนอาเล็ก เป็นอาเล็กที่ขโมยเสื้อบังทรงของข้าไปและยังบังคับให้ข้านอนกับเขาด้วย"

มาถึงตอนนี้แล้ว นางหยูก็ไม่กลัวที่จะขายหน้าเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นออกมาจนหมด

"แม่ ท่านเชื่อข้านะ ข้าเปล่าจริงๆ..." นางหยูพูดไปพลางเดินไปหน้าแม่เฒ่าตระกูลซู ดึงแขนเสื้ออีกฝ่ายเหมือนหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อตน แต่คิดไม่ถึงว่าแม่เฒ่าตระกูลซูจะยื่นมือออกมาตบหน้านางหยูฉาดหนึ่ง ด่าทอว่า "หญิงแพศยา เจ้าไสหัวไปให้ไกลจากข้านะ"

"อ่ะ" นางหยูเซล้มไปด้านข้างด้วยสภาพอนาถ บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือนูนขึ้นสูงในทันใด

เห็นแม่เฒ่าตระกูลซูอายุปานนี้แล้วแต่แรงที่ตบคนนี้ยังมากกว่าถูซินเยว่เสียอีก

แม่เฒ่าตระกูลซูใจจืดเช่นนี้ นางหยูนั่งลงกับพื้นปาดน้ำตาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ หากพูดถึงตระกูลซูแล้วนางเองก็อยากได้รับการยอมรับจากแม่เฒ่าตระกูลซู อย่างไรเสียแม่เฒ่าก็เป็นมารดาของพ่อจื่อหัง ตนก็รับปากพ่อเด็กแล้วว่าจะรับใช้มารดาเขาให้ดี

"ไปเถอะๆ ตัวซวยจริงๆ" แม่เฒ่าตระกูลซูมองนางหยูอย่างรังเกียจผาดหนึ่ง ก่อนไปจู่ๆ ก็หันมาพูดเสียงเย็นว่า "คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรเป็นสะใภ้ตระกูลซูเราเลยสักนิด พ่อจื่อหังแม้จะตายไปแล้วแต่ข้าก็ยังคงมีสิทธิ์ทำเรื่องหย่าเจ้าอยู่ดี"

เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกไป นางหยูก็รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ใบหน้าซีดขาวในทันใด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน