หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 134

มุมปากถูซินเยว่กระตุก เจิ้งหมานหม่านผู้นี้ถูกตนตบฉาดหนึ่งยังไม่พอ ตอนนี้ยังกล้ามายั่วยวนท่านพี่ของตนอีกหรือ?

"จื่อหัง" นางหยูเดินไปหน้าซูจื่อหัง พอเห็นบุตรชายตนหน้าดำคร่ำเครียด สีหน้าย่ำแย่จนเหมือนจะบีบเค้นให้น้ำหยดลงมาได้ นางก็รู้แล้วว่าเรื่องที่ตนไม่อยากให้ซูจื่อหังทราบมาโดยตลอด อีกฝ่ายยังคงทราบอยู่ดี

"ซินเยว่ เจ้าพยุงแม่ไว้" น้ำเสียงของซูจื่อหังอ่อนลงขณะเหลือบมองถูซินเยว่แวบหนึ่ง

เขารู้ว่านางหยูคิดยังไง วันนี้ตั้งใจไล่ตนไปก็แค่เพราะไม่อยากให้ตนเป็นกังวลก็เท่านั้น เพียงแต่พอเขารู้เรื่องนี้ รู้ว่าแม่ของตนถูกอาสามรังแกเช่นนี้และยังถูกคนตระกูลซูหยามเกียรติเช่นนี้อีก หากเขายังนิ่งเฉยอยู่ยังจะมีสิทธิ์อันใดเป็นลูกของนางหยูกัน?

ผู้เป็นแม่อ่อนแอ ตนได้รับความอดสูยังไม่กล้าทวงความยุติธรรม

เขาที่เป็นบุตรชาย หากยังไม่ปกป้องมารดาตนอีก แล้วความถูกต้องจะอยู่ที่ใด?

เรื่องวันนี้ไม่ว่ายังไงซูฟาเสียงก็ต้องให้คำอธิบายกับเขา กับแม่เขาและกับบิดาที่ตายไปของเขา

"ท่านพี่ ท่านระวังหน่อยนะ"

ท่าที่สามีของตนถือมีดหั่นฟืนยืนอยู่หน้าประตู อย่าให้พูดเลยว่าหล่อเหลาเพียงใด ทว่าถูซินเยว่ยังคงเป็นกังวลว่าซูจื่อหังจะโกรธจนเสียสติ ถึงเวลานั้นเกิดพลั้งมือพรากชีวิตคนไป

"วางใจเถอะ" ซูจื่อหังพยักหน้า สายตาเย็นยะเยือกหยุดลงที่ใบหน้าของซูฟาเสียงเหมือนสามารถแช่แข็งใบหน้าของอีกฝ่ายได้ยังไงยังงั้น เขาพูดว่า "อาสาม ขอโทษแม่ข้าเสีย"

"เจ้าว่าอะไรนะ?"

ซูฟาเสียงเบิกตาโต

เดิมคิดว่าวันนี้จะได้สาแก่ใจสักยก ครานี้ไม่เพียงสร้างเรื่องให้ตัวเองแต่ยังขายหน้าต่อหน้าแมาพวกเขาอีก หลังกลับไปคงต้องถูกมารดาตำหนิแน่

แค่นี้ก็ช่างมันเถิด!

ถือเสียว่าเขาโชคร้ายเอง!

คิดไม่ถึงว่าเด็กกะโปโลอย่างซูจื่อหังกลับบอกให้ตนขอโทษนางหยู?

เมื่อครู่ถูซินเยว่วิ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า เห็นได้ชัดว่าวันนี้นางหยูไม่คิดจะนอนกับตน ผู้หญิงร้ายคนนี้วางกับดักกับตน ถือดีอะไรให้ตนมาขอโทษนาง? ตอนนี้ซูฟาเสียงไม่ได้ตบหน้านางหยูและต่อว่าอีกฝ่ายที่ผิดคำพูดก็ถือว่าดีมากแล้ว

"จื่อหัง เจ้าหลีกไปนะ ขวางประตูทำไม?"

พอเห็นคนร่างสูงใหญ่อย่างซูจื่อหังขวางอยู่หน้าประตู สีหน้าดูน่ากลัวก็ทำให้คนรู้สึกเหมือนถูกบดบังตะวันผืนนภา ทั้งแม่เฒ่าตระกูลซูและซูเฟิ่งอี๋ต่างไม่กล้าเดินหน้า ซูฟาเสียงจึงเดินไปเบื้องหน้าซูจื่อหังและผลักตัวอีกฝ่ายทีหนึ่ง

เดิมคิดว่าจะผลักซูจื่อหังออกไปได้

ไม่คาดคิดว่าพอยื่นมือผลักออกไปแล้วฝ่ายชายจะแน่นิ่งไม่ขยับ

ซูฟาเสียงอึ้งงัน แววตามีความประหลาดใจผุดขึ้นแวบหนึ่ง เนิ่นนานก็ยังไม่ได้สติกลับมา

"จื่อหัง เจ้าอย่าทำเกินไปนัก หากเจ้ายังขวางอยู่ที่นี่ อย่าโทษข้า..."

"อาสามคิดจะทำอะไร" ซูจื่อหังจับมือของซูฟาเสียงทันควันก่อนจะออกแรงสะบัด ซูฟาเสียงถึงกับเสล้มนั่งลงกับพื้น

การกระทำนี้ทำพวกแม่เฒ่าตระกูลซูกับซูเฟิ่งอี๋ตกใจเป็นอย่างมาก

"จื่อหัง เจ้าทำอะไรน่ะ?" ซูฟาเสียงเป็นบุตรชายที่นางรักที่สุด หากถูกซูจื่อหังผลักจนเป็นอะไรไป นางไม่ละเว้นอีกฝ่ายแน่!

แม่เฒ่าตระกูลซูรีบเดินไปด้านหน้า ขณะกำลังจะพยุงซูฟาเสียงขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าซูจื่อหังจะพาดมีดหั่นฟืนลงบนคอของซูฟาเสียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน