หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 135

เดิมคิดว่าย้ายออกจากตระกูลซูแล้วครอบครัวสามคนจะมีชีวิตสงบสุข แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าการมีญาติประหลาดเช่นนี้ ถึงครานั้นเขากับซินเยว่ไม่อยู่บ้าน ก็ไม่รู้ว่านางหยูจะถูกรังแกอย่างไร!

ครั้งนี้ยังดีที่ซินเยว่อยู่ข้างกาย หากว่านางไม่อยู่ ซูจื่อหังไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่านางหยูจะประสบกับอะไร

ไม่แน่ว่าอาจจะถูกแม่เฒ่าตระกูลถูตบจนตายก็ได้

"จื่อหัง เจ้าเรียนหนังสือก็เหนื่อยพอแล้ว แม่ไม่เห็นด้วยหรอกนะ"

"ข้าตัดสินใจแล้วแม่" ซูจื่อหังโบกมือเพื่อสื่อว่าอีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องพูดอีก ตนพยุงนางหยูเข้าไปในห้อง ถูซินเยว่รินน้ำให้ทั้งสองคนละแก้ว นางหยูประคองน้ำอุ่นดื่มสองคำ น้ำตาในดวงตาก็หยุดหลั่งออกมาได้แล้ว

ตอนกลางวันได้รับความตื่นตระหนก ตกเย็นนางหยูจึงเข้านอนเร็วมาก

ถูซินเยว่และซูจื่อหังสองคนนอนอยู่บนเตียง แม้จะห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน กายเองก็นอนข้างกันแต่หัวใจของคนทั้งสองไม่เคยมีความใคร่อะไร

พวกเขาต่างก็คิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน

"ซินเยว่ วันนี้โชคดีที่มีเจ้า ข้าต้องขอบคุณเจ้าแล้ว"

ผ่านไปสักพัก เสียงของฝ่ายชายก็ดังขึ้นในความมืด

ถูซินเยว่ส่ายศีรษะ พูดยิ้มแย้ม "กับข้ายังจะเกรงใจอะไร ข้าแต่งให้ท่าน แม่ท่านก็คือแม่ข้า ข้าย่อมสมควรดูแลนางให้ดี วันนี้ข้าเองก็ทำตัวไม่ดี หากไม่ใช่ว่าข้าเสนอความเห็น พวกท่านย่ากับท่านป้าก็คงไม่มาที่นี่"

ถูซินเยว่ยังคงรู้สึกผิดที่ตนคิดแผนขึ้นมา

แต่ความจริงแผนของนางปลอดภัยที่สุดแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าจู่ๆ เจิ้งหมานหม่านมาฟ้อง วันนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้

แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยนับตั้งแต่วันนี้ อนาคตซูฟาเสียงก็ไม่กล้ามาหาเรื่องอีกแล้ว

"ท่านพี่ ท่านวางใจเถิด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็จะอยู่ข้างกายท่าน" ถูซินเยว่พูดพลางหันหน้ามา

เทียนดับแล้ว แสงจันทร์สลัวส่องจากนอกหน้าต่างเข้ามาคล้ายผ้าม่านบางอ่อนนุ่มแฝงประกายเงินปกคลุมลงมาบนใบหน้าของฝ่ายชาย

แม้จะได้แค่เห็นโครงหน้าลางๆ แต่ถูซินเยว่ยังคงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ผู้ชายคนนี้หน้าตาน่าหลงใหลดุจปีศาจขึ้นทุกวัน

ซูจื่อหังคล้ายรับรู้ได้ เขาหันหน้ามา

สองคน ดวงตาสองคู่สบประสาน

ต่อให้เป็นภาพที่แสงสลัว ต่างก็มองไม่เห็นดวงตาของกัน แต่ในใจของกันและกันต่างทราบดีว่าสายตาของอีกฝ่ายหยุดอยู่บนใบหน้าของตน

"ซินเยว่" ซูจื่อหังพลันพูดขึ้นเสียงเบา น้ำเสียงแหบพร่าอยู่บ้าง "ตอนวันขึ้นปีใหม่ แม่ได้บอกแล้วว่าให้พวกเราพยายามกันหน่อย รีบให้กำเนิดหลานกับนาง"

ในสมองมีเสียงระเบิดดึงขึ้น ถูซินเยว่หน้าแดงก่ำ แม้เรื่องนี้ ท่านแม่เคยพูด นางหลินก็เคยพูด แม่เฒ่าตระกูลถูก็เคยพูด แต่ซูจื่อหังกลับไม่เคยเอ่ยปากออกมาเอง

ดังนั้นถูซินเยว่จึงไม่เคยเก็บมาใส่ใจ

แต่ตอนนี้อยู่ๆ มาได้ยินฝ่ายชายเอ่ยเรื่องนี้ขึ้น นางไหนเลยจะไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย?

นางกะพริบตาปริบๆ ด้วยความเคอะเขิน ลมหายใจถี่รัวในทันใด กระทั่งการสูดลมหายใจเข้าออกยังอดไม่ได้ที่จะระมัดระวัง

"ท่านพี่ ข้า..."

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน