หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 137

"ท่านพี่ซู ข้าน้อยอกน้อยใจยิ่งนัก ตั้งแต่ที่ข้าแต่งงานกับเหลียงปิน ชีวิตในตระกูลเหลียงก็เหมือนดั่งตายทั้งเป็นมาตลอด"

ซูจื่อหังขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ตอนนั้นเจ้าขึ้นเกวียนวัวของเหลียงปินก็คงคิดว่าตระกูลเหลียงคงจะเป็นที่ๆ ดี ในเมื่อเป็นหนทางที่เจ้าเลือก เช่นนั้นก็จงเดินด้วยตัวเองต่อไป"

ถูหมิงซวนชะงัก อ้าปากและถามอย่างน้อยเนื้อต่ำใจว่า "ท่านพี่ซู ท่านกำลังโทษข้าอยู่หรือ? ตอนนั้นคนที่จัดเตรียมเกวียนวัวเป็นแม่กับยายข้า ข้ากับซินเยว่ขึ้นเกวียนวัวที่เหมือนกันทั้งคู่ ข้าที่นั่งอยู่บนเกวียนวัวมีผ้าคลุมหัวปิดหน้าอยู่ ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แต่เมื่อเข้าเรือนหอถึงได้รู้ว่าข้าแต่งกับสามีผิดคน"

ซูจื่อหังไม่ได้พูดกล่าว เรื่องในตอนนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างที่คิด แต่เป็นสิ่งที่บ้านตระกูลถูจงใจจัดเตรียมเอาไว้

แต่ตอนนี้เขาต้องขอบคุณในความตั้งใจนี้จริงๆ มิเช่นนั้นเขาคงยังไม่รู้จักซินเยว่

เมื่อเห็นซูจื่อหังไม่พูดจา ถูหมิงซวนก็คิดว่าอีกฝ่ายฟังคำพูดของตนเองแล้วเกิดความหวั่นไหวในใจ นางจึงได้คืบเอาศอกยื่นมือมาคล้องแขนของซูจื่อหัง และพูดอย่างออดอ้อนว่า "ท่านพี่ซู ที่จริงในใจของหมิงซวนนั้นลืมท่านไม่ได้เลย..."

ซูจื่อหังตกใจรีบชักมือกลับแล้วลุกขึ้นยืน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ท่านพี่ รบกวนท่านระวังตัวด้วย"

ท่านพี่(ลูกพี่ลูกน้อง)?!

ท่านพี่อีกแล้ว!

ถูหมิงซวนรู้สึกโมโห จากนั้นก็ลุกยืนตรงหน้าซูจื่อหัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแต่งงานกับเหลียงปินแล้วถูกเหลียงปินสอนสั่งจนต่ำตมไปแล้วหรืออย่างไร เมื่อถูกซูจื่อหังปฏิเสธ ถูหมิงซวนไม่เพียงไม่รู้สึกละอายใจ แต่กลับกระตุ้นความต้องการสยบซูจื่อหังขึ้นมาโดยสิ้นเชิงแทน

เมื่อมองไปรอบๆ ไม่เห็นมีคน อีกอย่างคันนาตรงนี้จะมองไม่เห็นว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้นบ้างจากซอยเล็กที่อยู่ด้านบน

ดังนั้นถูหมิงซวนจึงยกมือขึ้นปลดเปลื้องกระดุมเสื้อผ้าของตนเองอย่างกล้าหาญ

การกระทำของนางว่องไวมาก เพียงครู่เดียวก็ปลดเสื้อนอกออกแล้ว และเผยให้เห็นเสื้อบังทรงสีแดงสดข้างใน เสื้อชบังทรงสีแดงสดขับให้ผิวของนางดูขาวผ่อง บวกกับตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววฉ่ำเยิ้มอ้อนขอความสุขสม ทำให้ถูหมิงซวนดูเย้ายวนใจมากขึ้น

เดิมทีซูจื่อหังหันหลังให้ถูหมิงซวนและก้มเก็บตำราของตน ตั้งใจว่าเก็บตำราเสร็จก็จะกลับบ้าน แต่คาดไม่ถึงว่าอยู่ๆ ถูหมิงซวนก็โผลเข้ากอดซูจื่อหังจากด้านหลัง

ลำตัวอ่อนนุ่มอิงแอบกับร่างกาย และถูไปมาที่ด้านหลังของชายหนุ่ม ถูหมิงซวนยังยื่นมือไปหวังจะปลดกระดุมเสื้อของซูจื่อหังด้วย

"ท่านพี่ซู ข้ารู้ว่าในใจท่านมีข้าอยู่ ใจข้าเองก็มีท่านเช่นกัน และมีเพียงท่านตลอดมา ข้าผิดต่อท่าน ท่านพี่ซูท่านเอาข้าเถอะนะ..."

ถูหมิงซวนพูดไปพลาง ลมหายในก็เริ่มร้อนเร่งชึ้นมา

หญิงสาวเป็นฝ่ายพลีกาย ซูจื่อหังไม่เพียงไร้ซึ่งการตอบสนอง ในใจยังเต็มไปด้วยความรังเกียจ เมื่อก่อนเขายังรู้สึกว่าถูหมิงซวนน่าสงงสารอยู่บ้าง และเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเพื่อนสมัยเด็ก แม้รู้ว่าอีกฝ่ายหลงใหลในเกียรติยศเงินทอง แต่ซูจื่อหังก็ไม่เคยกล่าวโทษอีกฝ่าย

แต่มาวันนี้ ซูจื่อหังก็ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าไร้ยางอายคืออะไร

การกระทำเช่นนี้ของถูหมิงซวนนั้นต่ำตมจนถึงที่สุด

"ปล่อย" ซูจื่อหังจับข้อมือขาวใสของหญิงสาวไว้ และดึงกระชากตัวหญิงสาวที่อิงแอบอยู่บนตัวของตนเองออก

แต่ก็คาดไม่ถึงว่าถูหมิงซวนจะหน้ามืดตามัวกระโจนเข้ามาและปลดเปลื้องเสื้อผ้าของซูจื่อหังไปมั่ว พลางพูดว่า "ท่านพี่ซู ข้าเต็มใจ ที่นี่ไม่มีใครอื่น ข้ารู้ว่าท่านก็ชอบข้า พวกเรา...วันนี้พวกเราก็มาสุขสมด้วยกันเถอะ"

เส้นเลือดบนขมับของซูจื่อหังแทบระเบิด สีหน้าเย็นเยือกดั่งน้ำแข็ง เขาออกแรงกระชากถูหมิงซวนออก

แต่แล้วคาดไม่ถึงว่า ณ เวลานี้เสียงที่คุ้นเคยสองเสียงดังขึ้นมาจากซอยเล็ก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน