หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 138

ด้วยสถานการณ์ที่บังคับ ซูจื่อหังจึงต้องหยุดเดินและติดกระดุมเสื้อที่เปิดออกของตนเองให้เรียบร้อยก่อน

เพียงแต่แค่ช่วงเวลาเพียงครู่เดียวที่เขาติดกระดุม ถูซินเยว่ก็เดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว และทิ้งซูจื่อหังไว้ข้างหลัง

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่เย็นชาของถูซินเยว่ ซูจื่อหังก็ไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไรไปชั่วขณะ เขารีบไล่ตามไป

หญิงสาวตัวเตี้ยกว่าตนเอง ขาก็ไม่ยาวเท่าตนเอง แต่กลับเดินเร็วมาก จนกระทั่งถึงหน้าบ้าน ซูจื่อหังก็ยังไล่ถูซินเยว่ที่อยู่ข้างหน้าไม่ทัน

ทันทีที่ถูซินเยว่เดินเข้าบ้านก็ตรงปรี่ไปที่ห้องครัว หยิบปลาแห้งที่เผาอยู่บนถ่านขึ้นมาไปวางตากไว้ข้างนอก

นางหยูเห็นว่าลูกสะใภ้กลับมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และกำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นซูจื่อหังเดินเข้ามาจากข้างนอก ตรงเข้าไปหาถูซินเยว่ และพูดด้วยใบหน้าเซ็งๆ ว่า "ซินเยว่ เจ้าฟังข้าอธิบาย"

"เจ้ากินข้าวก่อนเถอะ" ถูซินเยว่มองไปที่เขาทีหนึ่ง และใช้สายตาบอกอีกฝ่ายว่าไม่ให้เข้ามาใกล้ ส่วนตนเองนั้นถือปลาแห้งเดินไปที่กลางลานบ้าน แล้วนำปลาแห้งวางเรียงบนกระจาดไม้ไผ่เพื่อตากแห้ง

เมื่อเห็นท่าทีเย็นชาของหญิงสาว ซูจื่อหังก็ขมวดคิ้ว ขณะกำลังจะไล่ตามไป นางหยูที่นั่งแกะถั่วอยู่ข้างๆ ก็ยื่นมือมาจับแขนของซูจื่อหังไว้ และถามด้วยความสงสัยว่า "เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า?"

ตั้งแต่ที่ถูซินเยว่แต่งงานมาที่ตระกูลซู นอกจากกับคนข้างนอก นางหยูก็ยังไม่เคยเห็นซินเยว่โกรธตัวเองหรือซูจื่อหังมาก่อน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าตอนนี้อีกฝ่ายไม่พอใจ นางหยูจึงคาดเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นเพราะลูกชายตนเองทำอะไรที่ไม่ดีแน่นอน

"เจ้ารังแกซินเยว่ใช่ไหม?" นางหยูขมวดคิ้ว แล้วตำหนิเสียงเบา "เจ้าตัวแสบ ถ้าเจ้ากล้ารังแกซินเยว่ ข้าไม่ยกโทษให้เจ้าแน่!"

"ข้าเปล่า..." ซูจื่อหังรู้สึกเซ็งสุดๆ

"เจ้าเปล่า เจ้าไม่ได้รังแกแล้วทำไมซินเยว่ถึงไม่พอใจ?" นางหยูวางถั่วไว้ข้างๆ

ซูจื่อหังชะงัก จะให้เขาบอกแม่ได้ว่าอย่างไรว่าเมื่อกี้นี้ถูหมิงซวนจะให้ท่าตนเอง แต่ซินเยว่ดันเห็นเข้าพอดี แล้วซินเยว่ก็เข้าใจผิด ถ้าพูดออกมาจริงๆ เกรงว่าเรื่องนี้คงจะยิ่งบานปลายไปกันใหญ่

"พูดไม่ออกแล้วล่ะสิ?" นางหยูลุกขึ้น เปลี่ยนรองเท้า แล้วหยิบจอบที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมา จากนั้นก็พูดว่า "ข้าไปดูในนาก่อน เจ้าก็ไปง้อซินเยว่เสีย ถ้าข้ากลับมาแล้วยังเห็นว่าซินเยว่โกรธอยู่ เจ้าได้เจอดีแน่!"

พูดจบ นางหยูก็ใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของซูจื่อหัง แล้วหันหลังเดินจากไป

เมื่อเห็นแม่ที่ลำเอียงเข้าข้างซินเยว่แบบนี้ ซูจื่อหังก็ได้แต่ยิ้มฝืดๆ

เขาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าหญิงสาวเรียงปลาแห้งเสร็จแล้ว และกำลังถือบุ้งกี๋เดินมาทางตนเอง ชายหนุ่มรีบเดินไปขวางประตูตรงหน้าของถูซินเยว่ และพูดว่า "ที่รัก เจ้าฟังข้าก่อน เมื่อกี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าเห็น"

"อย่าเรียกข้าว่าที่รัก" ถูซินเยว่มองบน

ไม่ว่าจะใช่แบบนั้นหรือไม่ เธอก็เห็นแล้วว่าถูหมิงซวนถอดเปลื้องเสื้อผ้ากอดชายหนุ่มอยู่ ยังมีอะไรที่ต้องอธิบายอีก?

"ที่รัก..." ซูจื่อหังเริ่มลนลาน ยังไม่ทันที่จะพูด ถูซินเยว่ก็ลอดใต้แขนของอีกฝ่ายไปเสียแล้ว และเดินตรงดิ่งไปที่ห้องครัว ตั้งใจจะไปเอาปลาแห้งที่เหลือไปตาก

แต่คาดไม่ถึงว่าซูจื่อหังจะก้าวเท้ายาวเดินตามหลังมา ไม่เพียงเท่านี้อีกฝ่ายยังยื่นมือมาแย่งบุ้งกี๋จากมือของถูซินเยว่ไปด้วย

ถูซินเยว่ชะงัก และเงยหน้าขึ้น เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้ ซูจื่อหังรู้สึกราวกับโดนอะไรทิ่งแทงเข้าให้ แต่เขาไม่อยากให้ถูซินเยว่เข้าใจตนเองผิด ดังนั้นแม้ว่าถูซินเยว่จะโกรธ เขาก็ต้องอธิบาย

"ซินเยว่ ข้าไม่ได้ทำจริงๆ ถูหมิงซวนเป็นคนถอดเสื้อผ้าออกเอง ข้าจะไปทำเช่นนั้นกับนางได้อย่างไร? ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน