หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 139

ถูซินเยว่กัดฟัน และตบเข้าที่ใบหน้าของซูจื่อหัง พูดด้วยความโมโหว่า "คนเลว เจ้าจะทำอะไร? เพราะว่าตอนเช้าข้าเข้าไปขัดจังหวะเจ้า ตอนนี้เจ้าก็เลยจะมาระบายที่ข้าแทนใช่ไหม?"

พอหญิงสาวตื่นตระหนกก็เริ่มพูดไม่คิด

ซูจื่อหังโดนตบจนมึนไปเล็กน้อย เส้นเลือดบนขมับก็ปูดขึ้นมา

ถูซินเยว่เห็นดังนั้นก็ตกใจ จึงรีบถอยหลังไป กลัวว่าซูจื่อหังไม่พอใจขึ้นมาก็จะตบหน้าเธอด้วยเช่นกัน แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือแม้ว่าตอนแรกสีหน้าของซูจื่อหังจะน่ากลัวมาก แต่เพียงครู่หนึ่งก็พูดขึ้นอย่างจนปัญญาว่า "ข้ากับถูหมิงซวนไม่มีอะไรทั้งนั้น แรกเริ่มเดิมทีนางเป็นคนถอดเสื้อผ้าออกเองหวังอยากจะ...แต่ข้าก็ผลักนางออกตลอด"

ซูจื่อหังไม่ได้โกหก เขาเป็นคนทำอะไรผ่าเผย ไม่ทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ แล้วจะคบชู้กับถูหมิงซวนได้อย่างไร?

"ถ้าเจ้าไม่ยินยอมจริงๆ ทำไมกระดุมของเจ้าถึงยังถูกนางปลดออก?" หลังจากที่ได้ระบายความโกรธไปแล้ว เมื่อเห็นรอยข่วนสีแดงบนคอของซูจื่อหัง ถูซินเยว่ก็เริ่มใจอ่อน จึงขมวดและถาม

พูดให้เคลียร์ก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่เข้าใจซูจื่อหังผิด

อันที่จริงเธอรู้ว่าซูจื่อหังไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ อยู่ด้วยกันมาครึ่งปี ซูจื่อหังเป็นคนอย่างไร เธอก็ดูออก

เพียงแต่เมื่อเธอคิดถึงภาพนั้นก็อดโมโหไม่ได้ นอกจากนี้...

"นางกอดเจ้า เจ้าผลักนางออกไม่เป็นหรือ?"

ผู้ชายทั้งคนจะผลักผู้หญิงคนเดียวออกไม่ได้เลยนั่นเป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี คิดว่าเธอโง่หรืออย่างไรกัน?

ซูจื่อหังชะงัก จากนั้นก็พูดอย่างเซ็งๆ ว่า "ข้าก็ดึงนางออกตลอด แต่ถูหมิงซวนนั้นเกาะเกี่ยวข้าอย่างกับปลาหมึก ข้าก็จนปัญญา"

ไม่ว่าอย่างไรถูหมิงซวนก็เป็นผู้หญิง จะให้ซูจื่อหังใช้กำลังผลักอีกฝ่ายออกไปอย่างรุนแรงก็ไม่ควร ยิ่งไปกว่านั้นบนคันนาก็ขรุขระ ถ้าเกิดถูหมิงซวนล้มไปจะทำอย่างไร?

ถูซินเยว่แค่มองตาของซูจื่อหังก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร เธอทำเสียงฮึดฮัด และพูดว่า "เจ้าเป็นห่วงนางงั้นสิ?"

ถ้าเป็นห่วงถูหมิงซวนขนาดนั้นจะกลับมาทำไม ไปเอาถูหมิงซวนเป็นภรรยาเสียไม่ดีกว่าหรือ?!

"ไม่ใช่นะ ซินเยว่ ข้าแค่คิดว่าทำแบบนี้ไม่ดี" ซูจื่อหังไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรแล้ว "สรุปแล้วนะในใจข้ามีเพียงที่รักแค่คนเดียว ไม่มีถูหมิงซวนจริงๆ"

ผู้ชายคนนี้นี่นะ ในเวลาแบบนี้กลับพร่ำพูดออกมาได้ว่าในใจมีเพียงตนเองเท่านั้น

ยิ่งอีกฝ่ายอธิบาย ถูซินเยว่ก็ยิ่งโมโห แสยะยิ้มและพูดว่า "นางมาให้ท่าเจ้า นั่นเป็นตัวนางที่ไร้ยางอาย เจ้าเป็นห่วงนาง กลัวนางล้ม และเจ้าไม่เห็นใจข้าบ้างหรือ? ไม่เห็นใจกระดุมของตนเองที่ถูกปลดออกบ้างหรือ?"

ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ถูซินเยว่ยกขาขึ้นตั้งใจจะถีบไปที่หน้าอกของซูจื่อหัง หวังถีบให้อีกฝ่ายร่วงพื้นไปเลย กลับคาดไม่ถึงว่าขาของตนเองจะถูกซูจื่อหังจับไว้

"ที่รัก ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ ข้าสัญญาว่าต่อไปจะทำตามที่เจ้าบอก"

ซูจื่อหังบริสุทธิ์ใจจริงๆ ตอนนั้นเขาเองก็ไม่ได้คิดมากขนาดนี้

ขาของถูซินเยว่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้แน่น คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้จะมีด้านที่ไร้ยางอายขนาดนี้ด้วย เธอมองซูจื่อหังอย่างจนปัญญาทีหนึ่ง ท้ายที่สุดความครุกรุ่นที่อยู่ในใจก็จางหายไปด้วยสารพัดวิธีง้อของอีกฝ่าย

"ช่างเถอะ ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าแล้ว ปล่อยขาข้าเร็วเข้า ข้ายังต้องไปซักผ้านะ!"

ผู้ชายคนนี้นี่นะ จับข้าตนเองไว้แบบนี้ตลอดไม่เหม็นบ้างหรือไง?

ถูซินเยว่ทำหน้าเหนื่อยหน่าย เมื่อซูจื่อหังเห็นว่าในที่สุดน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลง จึบรีบลุกขึ้นและพูดว่า "เจ้าวางไว้ ข้าไปซักเอง"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน